03 augustus 2006

VADER DAG

56. ‘Wanneer nu in de laatste kooi een goed aantal schapen verzameld zijn, wordt een deurtje geopend en de esquilador neemt het eerst onder handen komend schaap bij de ooren. De automatieke scheermachine gaat vlug door de wol. In minder dan een paar minuten is het schaap gansch geschoren. ’t Is verbazend hoe handig de scheerder het schaap weet te plaatsen. Want alhoewel niet vastgebonden, kan het zich niet meer verroeren. Eens kaal geschoren, wordt het schaap weer in een kooi geduwd. Om dan in omgekeerde orde als bij het komen dezelfde weg te gaan en in de grootste kooi aan te landen. In deze staan twee mannen, goede kenners, om de dieren te keuren.’

57. Het verhaal van de wol zou je me nog doen. Heb ik nu wel gehad. Merci. Sta me toe je boek weg te gooien. Had je een strenge eindredacteur voor je reisverhalen? Ik vrees van niet. Neem me niet kwalijk. Tachtig jaar later lees ik je proza als een uit de hand gelopen grap. Poets wederom poets, vaderfiguur van mij. Je vraagt er ook om. Je verdwijnt zomaar naar Patagonië. Je laat mama achter met je nest kinderen. Je laat je weverij, spinnerij, ververij in de steek. De wereld is je dorp. Maar je kroost, je onderneming, je stad kunnen je inmiddels mooi gestolen worden. In eindeloze nachten zal ik maar schaapjes liggen tellen. Radeloos op je wachtend. Met die shitverhalen van jou zal ik het mijn leven lang moeten stellen. En wat me rest van getuigenissen. Dag papa van horen zeggen.

58. In één van mijn eindeloze nachten heb ik de Kleine Prins leren kennen. We zijn dikke vrienden geworden hij en ik. Mijn hele leven lang zoek ik sindsdien naar De Kleine Prins. Ik heb geluk. Ik vind stukjes van hem in maats voor het leven die mijn pad kruisen. De ene schenkt me zijn schranderheid. De andere gunt me een blik op zijn gevoeligheid. Nog een andere schenkt me zijn jeugdige argeloosheid. Weer een ander kaffert me uit om mijn kwetsbaarheid, leert me harder te zijn voor anderen, zachter voor mezelf. Geen van hen kan ik vertellen wat het is, je vader missen als kind.

Ook al word je dan gekweekt in zogeheten weelde, gekoesterd door vier allerliefste vrouwen die madam zeggen tegen je mama. En jij wil alleen maar toegestopt worden door je mama tegen wie je mama zegt. Een mama die je een kruisje geeft tegen al het onheil van de wereld, die je teder kust, aan wie je vragen kan waar papa blijft.

59. Gaandeweg heeft de Kleine Prins me duidelijk gemaakt dat het geen zin had om nog door te gaan met Argentijnse schaapjes te tellen. Dat jij toch niet zou terugkomen omdat je het te goed had op je nieuwe planeet. Hij had je daar bezig gezien als de man die de sterren telde. Hij heeft me een doos voorgetekend met alle schaapjes van alle planeten erin. Zo zou ik ze niet meer hoeven te tellen en kon ik eindelijk inslapen. Ik wou geen doos met alle schapen erin. Ik wou een box met jou erin. Zonder de doos errond.

Ik viel in slaap. Toen ik wakker werd, was De Kleine Prins weg. En jij was er ook niet. Zoals steeds. Wat moet ik met je reisverhaal op mijn nachttafel?

60. Mazarine Mitterrand schrijft dat ze nog liever echt wees was geweest dan dat ze zo’n verborgen vader had. Ook al was die president van Frankrijk. Ik heb haar boekje dichtgeklapt, andere vakantielectuur tot mij genomen. De Kleine Literatuurgeschiedenis van Herman Hesse. Hoe groot Goethe wel was. En Hölderlin. (Heb ik dat van jou, dat gretig lezen altijd). Ik ga die Mazarine schrijven dat ze niet eens weet waarover ze het heeft. Een verborgen papa is bij mijn weten nog altijd beter dan helemaal geen papa. Zelfs al is hij geen president, maar bijvoorbeeld simpele esquilador in Patagonië.

Delphine, de dochter van onze koning Albert zal mij gelijk geven. Op de nationale feestdag van al zijn onderdanen had haar ouwe het weer eens over waarden. Onze Oewaarden. Oewaarde landgenoten. Onze Oewaarden. We moeten Onze Oewaarden weer meer Oewaarde geven. Ook zo’n vaderfiguur van ik zal u gaan hebben zie. De mond vol over Oewaarden. Doch Delphine niet gezien ha nee.

En jij daar in je Estancia Anita: boeken vol over Argentijnse schaapjes. Maar je eigen schaap kan ze wel lekker liggen tellen in zijn bedje. Je kleine prins moet het stellen met papieren vriendschap. Ja ik weet het ik, ben hard. Al noemt mama me ‘haren teren’. Mama? Het zegt je niks? Mama? De vrouw die je in de steek liet. Madam. Mijn mama.

Teer gekweekt ben ik zonder papa jawel. Een van mijn vrienden herhaalt het me meer dan me lief is: je bent veel te teer gekweekt het maakt je te kwetsbaar voor het leven. Ik heb er wel niet om gevraagd dat je jezelf wegcijferde. Dat je me achterliet vanaf de wieg. Met allemaal vrouwen om me heen die me in bad en in bed stoppen. Die me zoet houden met hun ersatzliefde. Tot mama me diep in de nacht eindelijk dat kruisje komt geven. Zodat er mij niks overkomen kan.

Er zijn dagen dat ik liever geen kruisje wil. Dat ik ernaar verlang door professor Barrabas naar jouw tijd te worden gemikt. Je moet schaapjes tellen, zeggen de vrouwen om me heen. Dan zal je vanzelf slapen. Ze weten niet dat ik vannacht afspraak heb met de Kleine Prins. Die me over jou komt vertellen. Sterrenteller. Ik had je liever gehad als storyteller. Over mijn schouder heen.

Ik wil later geen kinderen. Als ik dan snel dood ga zoals jij, liggen ze in bed schapen te tellen. Terwijl ik met de Kleine Prins vrolijk op de planeet Urbanus de man ben die het gas doet branden. Wil ik ze niet aandoen. Je weet niet wat het is. Kinderverlater die je bent.

Uit ‘Vader Dag’. Brievenroman. Copyright Stef Vancaeneghem.

01 augustus 2006

DE NIEUWE RONSENAAR (120)

KORTRIJKS BURGEMEESTER
WIL RONSE ERBIJ!

STEFAAN DE CLERCK

ZIET RONSE MEEDRAAIEN
IN EURODISTRICT
MET RIJSEL

In mei vroeg De Nieuwe Ronsenaar in een open brief aan Stefaan De Clerck, burgemeester van Kortrijk waarom Ronse niet betrokken werd in de grensoverschrijdende plannen van een zogenaamd Eurodistrict.


Het gaat hier om een belangrijk nieuw grensoverschrijdend samenwerkingsverband binnen de metropool Rijsel.

Burgemeester van Kortrijk, gewezen Justitieminister en partijvoorzitter De Clerck is er voor Vlaanderen de drijvende kracht en promotor van.

Stefaan De Clerck blijkt zo’n samenwerking met Ronse nu inderdaad te zien zitten.

Dat schrijft hij ons vandaag in zijn antwoord.


Zijn antwoord geven we hierna , omwille van het belang voor Ronse, graag integraal weer. Zie ook onze open brief aan De Clerck in De Nieuwe Ronsenaar (90).

Aan de Ronsese beleidsmensen om deze commerciële, economische en toeristische kans voor Ronse te grijpen. Een nieuwe stap naar de Ronsese Renaixance.

Schrijft ons Stefaan De Clerk:

Met bijzondere aandacht heb ik uw open brief van 18 mei ‘met heel Rijsel, maar niet met Ronse’ gelezen. Ik hoef u wellicht niet te vertellen dat ik rotsvast geloof in het belang van de goede grensoverschrijdende samenwerking binnen de metropool Rijsel.

Dit is geen gesloten geheel, wel een dynamisch samenwerkingsverband. Het is dan ook evident dat andere steden aangetrokken worden door het Eurodistrict.

Wat uw concrete opmerking betreft tot deelname van Ronse als grensoverschrijdende stad. In ‘Eurodistrict’, dit is het voorstel voor organisatie van een beheersstructuur voor de Frans-Belgische metropool Lille, hebben we het letterlijk zo gesteld:

‘4.2. Geassocieerde gebieden, steden en gemeenten: De gebieden, steden en gemeenten die zich niet binnen het referentiegebied bevinden, maar die eraan grenzen of die in de onmiddellijke nabijheid liggen, zouden moeten kunnen worden betrokken bij de activiteiten van het Eurodistrict, na goedkeuring door haar leden’.

Laat me toe het zo te stellen: een dynamische grensoverschrijdende samenwerking, binnen het Eurodistrict Rijsel, beperkt zich niet tot stugge structuren en vastgelegde grenzen.

In een toekomstige uitbreidingsronde, zullen die steden en gemeenten die getuigen van eenzelfde dynamiek als het Eurodistrict, als het ware automatisch in die grensoverschrijdende samenwerking betrokken worden.

Met vriendelijke groeten,

Stefaan De Clerck

Burgemeester van Kortrijk

DE NIEUWE RONSENAAR (119)

ERIK TACK: ZERO ZORRO VAN RONSE

‘Zerotolerantie is het antwoord’, schrijft Erik Tack. De extremistische wonderdoktoor belooft de Ronsenaar in zijn verkiezingspamfletje een radikaal andere politiek. Hij beschikt daartoe over een halve verkiezingslijst: van welgeteld twaalf inwisselbare illustere onbekenden.

Want ook Rudy Gistelinck, voorlaatste van zijn vorige lijfeigenen verdween met de stille trom naar Brugge. En Joost Hysselinckx, zijn enige leenheer met sterk eigen profiel, vluchtte voor de versmachtende alleenheerschappij van de redder van Ronse die geen tegenspraak duldt.


Placebo gélule voor Ronse

Sorry voor het historisch geladen woord, maar in zijn blaadje neemt Tack plotseling gas terug. In een al te doorzichtige poging om snel eventjes zijn doemdenken weer in te slikken, past hij een goedkope truc toe die hem als medicus ongetwijfeld welbekend is: het zogenaamd 'placebo-effect’.

Men diene de patiënt, in deze de argeloze Ronsenaar, een lege capsule oftwel gélule toe. De patiënt denkt dat hij geholpen wordt. Hij voelt zich ‘al veel beter’. Heel eventjes. Bedankt. Hoeveel is mijn schuld meneer den doktoor.

Deze psychosomatische benadering van Ronse blijve onze 25.000 lezers en 40.000 clickers bij deze evenwel gespaard. Wat we als Ronsenaars tuupe willen is niet Tacks placebo-egotrip maar echt beterschap voor Ronse.


Bezigheidstherapie in ’t parlement

Met zijn twaalf chagrijn-apostelen kronkelt Tack zich nu in allerlei haarspeldbochten. Een zielige poging om het Strategisch Plan van bestuursmeerderheid en administratie te recupereren.
Dit als schaamlapje voor de systematische imago-vernietiging die hij ten koste van Ronse en de Ronsenaars al die jaren gehanteerd heeft: om zichzelf in het Vlaams Parlement te tillen.

Alwaar hij dezer dagen dan zeer belangwekkende vragen stelt waar iedereen op zit te wachten omtrent het GIS (Gezondheidsinformatiesysteem).

De Ronsenaar ligt er wakker van, gis ik.

De haring braadt niet langer

Tack doet dus noodgedwongen eventjes lief met het huiswerk van burgemeester Luc Dupont & stadssecretaris Linda Vandekerkhove. Hij heeft begrepen dat zijn grootste tegenstrever erin slaagt de Ronsenaars ervan te overtuigen dat hij Dupont, degelijk en ernstig werk levert als burgemeester ten dienste van àlle Ronsenaars. Dan zonder opgeklopt profiel maar geduldig, hardnekkig, in de diepte, zonder de brulboeien van het negativisme.

Tack wil daar nu zijn graantje van meepikken. Hij beseft maar al te goed dat de Ronsenaars al dat negativisme van hem strontbeu worden. De prachtige markt en het hele centrum gerenoveerd weten en dan een gratuit boekje in je bus met een paar zorgvuldige gezochte doemfoto’s: zelfs de ziekelijkste azijnpisser soigneert er zijn depressie niet langer mee.

Strategisch Flan

Erik Tack beschikt over geen enkel plan voor Ronse. Hij heeft geen andere strategie dan de Ronsenaar te komen vertellen wat die al lang weet. Geen beetje Ronsenaar die de diagnose niet allang voor zichzelf gemaakt heeft.

Tack heeft geen Strategisch Plan, hooguit een Strategisch Flan. Een pudding die na de verkiezingen zo weer ineenzakt: als zijn placebo-kandidaten weer eens weglopen vanwege politiek onbekwaam of gemuilkorfd.

Doctor Tack heeft alleen een plan voor zichzelf. Voor zijn twaalf miljoen salaris van het Vlaams Parlement. Voor zijn vet parlementair pensioen. Waarvan zelfs de hardst werkende Ronsese arts alleen maar kan dromen. Laat staan de gewone Ronsese gepensioneerde.

Het enige wat Tack voor Ronse al ‘gedaan’ heeft is dat hij alles waardoor het door Vlaanderen achtergestelde Ronse extra kwetsbaar geworden is, systematisch heeft opgesmeten in een populistisch haatdiscours. Tot meerdere eer en glorie van zichzelf.

Traangas voor Ronse

‘Zerotolerantie is het antwoord’, probeert hij de Ronsenaars nu nog wijs te maken. Tack spreekt nu over Ronse als had hij het over een risicovoetbalmatch waarop hij geen stewards wil maar traangas.

Al weten we inmiddels dat de eed van Hippocrates die hij als arts gezworen heeft hem niet in het minst hindert om Ronsese baby’s op hun etnische afkomst af te rekenen, toch zou je kunnen verwachten dat zo’n man tenminste iets heeft opgestoken van Aristoteles gulden middenweg als minste kwaad. Maar neen. Traangas en prikkeldraad voor Ronse.

Als placebo kan het tellen. Zerotolerantie. Zero voor tolerantie. Tack, de Zorro van de Zerotolerantie. Le Zéro Zorro est arrivé. Le grand Zorro. Avec son cheval et son grand placebo.