20 januari 2007

DE BENIEUWDE RONSENAAR (63)


EXCLUSIEF NIEUWS

JAN FOULON HEEFT ZIJN OPVOLGER

ALSICOMANAGER JO CORNELUS
WORDT NIEUWE CD&V VOORZITTER

GEDREVEN DOOR RONSE


De achtendertigjarige nieuwe Ronsenaar Jo Cornelus volgt morgen Jan Foulon op als voorzitter van CD&V Ronse.

‘Ik ben een geëngageerde nieuwe Ronsenaar en wil niet aan de zijlijn staan’, aldus Cornelus in een gesprek dat we vanavond met hem hadden.


Jo Cornelus, een Kortrijkzaan van geboorte (°1968), is gehuwd met Ann Talpe, als vroedvrouw werkzaam op dienst heelkunde van de kliniek ZvB Ronse.

De sympathieke papa van Felix, Victor en Guust volgde Latijn Wiskunde aan het Don Bosco College in Kortrijk. Hij studeerde cum laude af als handelsingenieur aan de KU Leuven en behaalde tevens een masters diploma in Project Management aan de Université de Lille. Hij deed zijn legerdienst als KRO in Arlon.

Jo Cornelus was eerst een paar jaar werkzaam als directieassistent bij Molens t’Kindt in Kerkhove en belandde daarna in Ronse bij Alsico: achtereenvolgens als verantwoordelijke voor de commerciële binnendienst, Account Manager en sinds 2006 Sales Manager, verantwoordelijk voor alle rechtstreekse verkoop van Alsico in Europa.

Jo Cornelus is past-voorzitter van het oudercomité Basisschool Glorieux, lid en past-voorzitter van JCI Ronse en, net als zijn voorganger Jan Foulon, lid van Marnixring Ronse.

De spurt aantrekken

Jo Cornelus: ‘Ik ben een compromisfiguur. Verwacht van mij geen wereldschokkende dingen. Ik ga veeleer de uitgezette lijnen doortrekken en voortwerken aan het Strategisch Plan dat ik als lid van het overlegplatform lokale economie meehielp uitzetten.’

- Hoe kijkt u als nieuwe voorzitter aan tegen de Ronsese invulling van de CD&V-lijst voor de federale verkiezingen van 10 juni?

Jo Cornelus: ‘Natuurlijk wil ik liefst een Ronsenaar op een verkiesbare plaats op de Kamerlijst zien figureren. Ik ga mijn kopman (Jan Foulon-red.) nu eerst wat uit de wind houden… om hem zoals in een goede eindspurt straks te lanceren.’

- U bent lid van de Marnixring. Hoe kijkt u als nieuwbakken CD&V-voorzitter aan tegen de faciliteiten?

Jo Cornelus: ‘Ronse is een Vlaamse stad. Ik ben eerst Vlaming, dan Belg.’


Verkiezingen morgenvoormiddag

De verkiezingen voor het voorzitterschap hebben morgenvoormiddag plaats in de Volksbond. Als enige kandidaat voor het algemene voorzitterschap is Jo Cornelus verzekerd van zijn aanduiding.

De leden van de CD&V kiezen daarna hun voorzitster Vrouw & Maatschappij uit de volgende drie kandidates:

Fanny Verheyen,
Brigitte Van Houtte
Sylvie Van Overmeeren.


Ignace Michaux is als enige kandidaat voor het Jongerenvoorzitterschap ook al zeker van zijn stek.

Net zoals Daniel Vandenhoucke als enige kandidaat verzekerd is van zijn voorzitterschap voor de seniorenwerking.

19 januari 2007

VADER DAG






132. Vergevingsgezind als christenhonden horen te zijn, heb ik de man de laatste groet gebracht die – tegen de geruchten in - altijd was blijven volhouden je vriend te zijn geweest.




Lang was het me, precies door zijn toedoen, niet echt meer duidelijk wie hij met jou, 'mijn vader', bedoelde. Oorgetuigen hadden hem ooit ten stadhuize, in de maar al te lekke beslotenheid van het Schepencollege, weten beweren ‘dat mijn vader mijn vader niet was.’

Dat jij dus jij niet bent. Dat ik hier deze brievenroman pen naar de verkeerde. De aanval op mijn identiteit, op jouw eer en die van mama, deed me nachtenlang kotsen van machteloze woede.

Niet alleen was je er dus nooit vanwege altijd al dood. Je was ook nog eens een ander dan degene die er nooit was geweest. Het leek erop alsof het kompas mijn noorden telkens weer verlegde. Alsof het Global Position System de gezochte bestemmeling steeds weer doorschoof naar elders.

Radeloos trok ik op vader-zoektocht. Mama kon ik het niet meer vragen. Zij was zelf lang dood. Weer bij jou. Naar ik mag aannemen.

Met de zachte kracht van haar heilige verontwaardiging ontkrachtte mijn laatste familiale getuige de boude beweringen omtrent mijn verwekker. Liefste tantetje toch, in de donkerste dagen van mijn verlorenheid hielp zij me, met de stille kracht van haar onnavolgbare glimlach, overheen mijn diepste verwarring. Sancta Subita verklaarde ik haar hierom. Door de Curie van mijn eigenste furie.

Tenslotte vond ik gaandeweg mijn gemoedsrust terug door je het voordeel te schenken van de twijfel, als dader van mezelf. Ik besloot je met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, diep in mijn hart als dode papa van altijd te behouden. Ook vanwege mijn zwak voor zwakken. Als dode kon je dat postuum natrappen omtrent je progéniture namelijk bezwaarlijk nog counteren met een viriel ochtendlijk duel, in de mistige dageraad van het Malanderpark. De kroniek van je nooit aangekondigde dood belette je bloedwraak om je geschonden eer. Dat stak me. Lang overwoog ik de klus in je plaats te klaren. Doch duels zijn niet langer van deze tijd.

Jaren later confronteerde ik degene die je aldus in mijn hart voor de tweede ter dood veroordeelde met diens vernielende uitspraken die me er alvast toe hadden aangezet hem al die tijd straal te negeren.

Met de laatste kracht van zijn inmiddels gedempte decibels noemde hij zichzelf het slachtoffer van een kwaadwillige politieke afrekening met de bedoeling ons uiteen te drijven. Nooit had hij zoiets beweerd, laat staan ook maar gedacht.

Dat jij mijn vader, integendeel altijd zijn goeie vriend was geweest. Dat je over vrienden zoiets niet zegt (over anderen daarentegen). Dat ik in alles op je leek. De glimlach van mama. De blik van zijn goede vriend van altijd. En dan dat schrijven altijd: die deerlijk ontspoorde familiale afwijking. Nee, geen twijfel mogelijk.

Christenhonden zijn mensen die een spons nooit afslaan. Ook al smaakt ze naar azijn. Blijf mijn papa, lieve dode papa. Maakt me allang niet meer uit wie je was. Je bent de beste dode papa allertijden. Ik wil geen ander. Ook al bèn je die ander.

133. Met de stadsbeiaardier snuffel ik in de oude partituren van je broer, de man die zich ontplooide tot fabrikant-muzikant-politicus tegelijk. Hoe eclectisch kan iemand zijn, zonder doelloos dilettant te worden?

Met de fabriek stoomde hij na je dood traag maar zeker af op ‘Liquidation Totale’. Een zachte sociale dood, al bij al. Toch in een tijd waarin het mode werd de boel failliet te laten gaan, personeel, schuldeisers en staat in de zak te zetten, vrolijk te herbeginnen met verdoken gelden.

Ik toon de gedreven beiaardier de partituur van ‘De Vlaamsche Ardennen’ met de sierlijke krullen. Van moderato tot animato. En de hele ‘Missa in Honorem Sancti Hermetis.’ We vinden ook een leuk menuetje. De immer opgewekte beiaardier begint het meteen voor te neuriën. Muziekmensen maken het leven mooier.

134. Georgina nog gekend, papa? Deze week werd ze honderd. Ze werkte tot aan haar pensioen in de fabriek. Ik wil haar vragen hoe je was als patroon. Meegaand, meedogenloos? Mild, genadeloos? Vooral wil ik haar vragen hoe je was als mens. Kil, maar wel als een snel smeltende ijsschots op Groenland? Warm en juteus, als een bosbesje in de late zomerzon? Ik vraag maar niks, ga voor keuzetoets twee.

135. De zoon van een Oostendse politieke brulboei vraagt zijn vader dringend te stoppen met politiek. Hij vreest dat zijn vader anders dood gaat. Ik vraag je dringend te stoppen met dood te zijn. Dan kunnen we samen in de politiek.

‘Vader Dag’. Brievenroman. Copyright Stef Vancaeneghem.

17 januari 2007

DE BENIEUWDE RONSENAAR (62)


















FIERTEL ONTSNAPT AAN VERKIEZINGSKOMMER

FEDERALE VERKIEZINGEN ZONDAG NA OMMEGANG

De federale verkiezingen vinden plaats op 10 juni. Dat heeft premier Verhofstadt vandaag bekend gemaakt. Dat is welgeteld één week na de Fiertel.

Drievuldigheidszondag - Fierteldag - valt dit jaar namelijk op 3 juni.

De aloude Ronsese ommegang blijft hierdoor nipt gespaard van alle verwikkelingen gekoppeld aan verkiezingen.

Een grote opluchting is dat ongetwijfeld voor elke fidele Fiertelbedevaarder.

DE BENIEUWDE RONSENAAR (61)










ALBERT DE CORDIER

NEN RONSENIERE







LE MOT DE LA FIN

Adieu Albert
,

Wie er hoorde te zijn, was er vanochtend in de Sint-Hermes Collegiaal. Bovenaan zongen de witte kappen alle treurliederen die je zelf zorgvuldig had besteld. Ondermeer het Ave Maria van Delmotte. Zo mooi, dat het zelfs de her en der gesignaleerde broeders van het Grootoosten naar een slok wijwater deed snakken.

De burgemeesters van Ronse en Oudenaarde en ongeveer het hele Ronsese schepencollege tekenden present vooraan. Inbegrepen de nieuwbakken schepen van integratie Nedia Trabelsi: in compagnie van haar goede zielezus Suzy Arijs.

De sociale liberalen van je politieke petekind Rudi Boudringhien zaten links. De opvolgers van de PVV zaten veeleer rechts. Samen betuigden ze je de blauwe rouw. Nog anderen, zoals je vriend Herman De Croo… stuurden hun vrouw.

Ik neem aan dat je je in dat laatste best wel vinden kon. Tenslotte bleef je ook als old timer een aantrekkelijke mix van Ari Onassis en Lino Ventura. Het zijn wijlen je echtgenotes Marie-Jeanne Carteus en Oscarine Pécriaux (tante van Rik Daems’ nieuwe geliefde) niet die me zullen tegenspreken. Allicht wachten ze ginderboven al op jou. Met vers gebakken geutelingen.

Je Lionsvrienden torsten je tot daar waar voor vele Ronsenaars elke levensgeschiedenis begint en eindigt: vooraan in Sint-Hermes.

Henri Vandendaele, je fidele Lions-petekind, deed wat hem te doen stond. Hij deed dat vlekkeloos als een Melvin Jones Fellow. Hij had het ondermeer over één van je mooiste realisaties: het tehuis ‘Le Clair Logis’. En dat je in het leven niet ver komt als je niet eerst iets doet voor de anderen. Gruute moale, klien hertsie. Eenieder herkende je in Henri’s portret.

José Allart, ere-voorzitter van de door jou opgerichte Cercle Emile Verhaeren, had het over de ‘Palmes Académiques Françaises’ die je opgespeld kreeg om je inzet voor de Franse cultuur in Ronse. Meneer Allart noemde daarbij Emile Verhaeren ‘een groot Vlaams schrijver die in het Frans schreef’. En dat dit als symbool voor de samenhorigheid onder alle culturen kon tellen.

Als Vlaams Ronsenaar ben ik de laatste om hem hier tegen te spreken. Al hoop ik, beste Albert, dat pakweg Patrick Modiano of Didier Van Cauwelaert op een dag dan omgekeerd ook eens, al was het maar één frase in het Nederlands van hun Vlaamse roots schrijven.

Dan wil ik hier ook meteen een Cercle Van Cauwelaert oprichten: om er de entente tussen de Ronsese culturen mee te promoten. Misschien neem ik er dan ook maar beter Amin Maalouf bij. Ronse is inmiddels, zoals je best nog geweten zal hebben, een stad van meer dan twee culturen geworden. We kunnen er dan een hoop convergerende cirkels van maken.

Beste Albert, de wereld van internet was niet meer aan jou besteed. De razendsnelle groei van ‘De Benieuwde Ronsenaar ‘ is dus grotendeels aan je laatste leefwereld voorbij gegaan. Ofschoon ik best wel wist dat een fidele bloglezer je nu en dan mijn proza uitgeprint bezorgde. Zo kon je je zo nodig nog een laatste keer opwinden over mijn vaak vermaledijde proza.

Zoals dat wel vaker was geweest tussen ons. Herinner je die rechtzetting in de Plus waarin je me uitschold voor …Rotarien. Tja, een Lion is nu eenmaal geen Rotarien, en een Ronsenaar is geen Renaisien. Het was hard tegen hard. Ook al eens hard tegen hart.

Maar nooit werd de Ronsiese Passerelle tussen ons opgeblazen. Daarvoor beschikte je over een geheim wapen. Je noemde jezelf de goede jeugdvriend van de papa die ikzelf nooit had mogen kennen. Tegen zo’n argument kon geen enkel meningsverschil tussen ons op. En je wist het, sloeber.

(Doe die papa daar nu mijn goede groeten overigens. Zeg hem dat er nog wel Vader Dag-post volgt en dat hij me wel ’s mag antwoorden. Of nee zeg hem gewoon dat ik moet toegeven dat zo’n Pelikan verdomd lekker in de hand ligt. Hij zal weten wat ik bedoel).

Maak je voor de rest vooral geen zorgen om al je geesteskinderen. De mensen van het Beiaardcomité hebben je schitterend uitgewuifd. Ook de Delmottevrienden gaven je de passende eer. Wat je Cercle Verhaeren betreft, de presidente ervan, de lieve gedienstige Marie-Ange Ketels, heeft zich op een bewonderenswaardige manier werkelijk uit de naad gewerkt om je het laatste eerbetoon te schenken dat je dik verdiende.

De afgelopen maanden was ze dag en nacht in de weer om je bij te staan in de moeilijkste momenten van je bestaan. Zoals haar naam het zegt: un ange venu du ciel. Ze maakte waar wat die andere grote Franse schrijver meegaf als mooiste boodschap aan zijn Petit Prince:

‘L’on ne voit bien qu’avec le coeur, l’essentiel reste invisible des yeux’.

Zulke mensen maken Ronse gewoon mooier. Wars van taal en overtuiging.

In de Passe-Partout staat apropos vandaag dat je als schepen van Openbare Werken niet altijd even diplomatisch uit de hoek kwam en vaak onorthodoxe wegen bewandelde om je doel te bereiken. Vloek nu (weer) niet te vlug, God ziet u daarboven!

Was ik van jou, ik zou dat trouwens veeleer als een compliment lezen. Want in de volgende regel staat dat je zo leek weggelopen uit Tavi: luidruchtig, spontaan en met veel zin voor humor. Eerlijk gezegd, ik ken hier een paar verzuurde pruimen die voor zo’n authentiek Ronsies in memoriam zouden willen signeren.

Adieu Albert, het is me hier nu veel te stil zonder jou. Ik denk dat ik maar eens naar mijn maat Erik Tack bel met de vraag of hij soms geen kat weet om voortaan jouw grote bel aan te binden. Er zijn tradities die niet verloren mogen gaan, vind ik.

16 januari 2007

BLOG NOTES

Camus lezen en herlezen. Dan verhalen van Nabokov. Over Oostende, jawel. De grote Nabokov: op een steamer voor de kust in Oostende. Nog niet heimelijk smachtend naar Lolita. Zes, zeven keer heb ik dat veelgeprezen meesterwerk ongelezen weer opzij gelegd. Om dezelfde reden die me ook afwendt van dat dubbelzinnige gedoe van Gainsbarre (super in al de rest nochtans) met zijn Charlotte in ‘Inceste de citron’. Hoever te ver kan kunst gaan? Wie een dochter heeft, begrijpt me. Hoop ik, voor haar.

Hoe eerlijk is Jean-Jacques Rousseau in zijn ‘Bekentenissen’. De goegemeente spuwt hem uit. Hij vat ondertussen vrolijk voort de schone schijn in onsterfelijke woorden dicht bij de natuur. Alleen en verlaten van god en klein pierke zet hij zich af. Arm zijn, rijk leven. Beter dan rijk zijn, arm leven.

Georgina is honderd. Ze vertelt in Het Laatste Nieuws dat ze tot haar pensioen in de familiale weverij aan de Olifantstraat heeft gewerkt. Lieve eeuwelinge proficiat, de kleine etter die je in volle vaart voor de voeten liep met dat karreke vol bobijnen, dat was ik. Je bent honderd maar je oogt zeventig. Het karig betaalde leven in de fabriek heeft je niet klein gekregen. Ben ik blij om. (Heb je ook Fernande, Farailde, Andrea, Seraphin, Georges ‘Kongo’ en de anderen gekend? It’s all gone maar nooit in mijn hart). Dat je bij de sossen zat, vind ik mega. Een sos midden de kaloten. De vuist omhoog. Naar hun paternalistisch schouderklopje. De mooiste manier om honderd te worden zo te zien. Zelf zou ik nu ook wel ’s een gestrekte vinger durven naar die salonsocialisten van vandaag.

De gebroeders Jules en Edmond de Goncourt waren regelrechte smeerlapkes. Wat ik hier schrijf, is allemaal maar niks, slappe kost, vergeleken bij de onthullingen in hun ‘Journal’. Langs welke kant Zola de vrouwen het liefste pakte. Wat de Daudets en Flaubert en co zoal uitvoerden. We zijn brave, beschaafde mensen geworden tegenover die 'verfijnde' chique onverlaten van de Belle Epoque. Misschien moeten we dringend weer wat driester worden. We zijn teveel bourgeois, te weinig bohémien. Le bobo’s ne font plus bobo.

‘C’est ma vie, je n’y peux rien, c’est elle qui m’a choisi’, zing je, onnavolgbare Adamo. Grote dichter-zanger van mijn hart. Maar hier zit je er dus dik naast, neem me niet kwalijk, lieve Salvatore. Jij bent de mooiste mens die ik ooit mocht interviewen in dat studiootje in Jette daar. Je was je successen in het Duits aan het opnemen. Iedereen kwam je geld vragen en je gaf maar, zonder er bij stil te staan.

Je n’y peux rien? Je lot bezweren gedomme! Niet aan toegeven, niet plooien, nooit. 'Accroche une larme aux nuages et laisse le vent l’emporter.' Je bent zo’n grote meneer, in alles. Je nieuwste ‘Fleur’ is alweer subliem. Pure poëzie, als altijd. Je zal groot blijven: omdat je echt bent. Tegen de waan van de dag in. Blijf leven, blijf zingen, blijf schrijven. Altijd. Je maakt ons leven mooier. Al die jaren al. Sinds die keer dat ik je als broekje ging beluisteren in je Doornikse school, die ook die van mijn dode broer, de filmman en fotograaf, was.

‘Er gaat hier een gast optreden van onze school, echt buitengewoon’, zei hij me. Hij vergiste zich niet. Het was op zo’n zonnige ouderdag. We bleven met zijn allen naar jou luisteren, Salvatore ‘J’ai pas demandé la vie’, zong je.

Hij ook niet: hij gaf het terug, zijn leven. Veel te vroeg. Hij was achtendertig. Een fatale leeftijd, in onze familie. De zin van het leven is de zin die je er zelf aan geeft. Leren leven, een absurd bestaan lang.

------------------------------------------------------
- ‘L’indiscrétion des Goncourt’. Roger Kempf. Grasset.
- Albert Camus. 'L’été.’ Gallimard.
- ‘Overpeinzingen van een eenzame wandelaar’. Jean-Jacques Rousseau. Uitgeverij Veen. Amsterdam.
- Salvatore Adamo. Het hele oeuvre. En elke nieuwe CD.

15 januari 2007

DE BENIEUWDE RONSENAAR (60)

MEER DUIDING
VAN LUC DUPONT
EN POL KERCKHOVE
BIJ PLANNEN DELGHUST SITE

‘TEXTIEL INNOVEERT RAZENDSNEL’


Hierna wat meer duiding van burgemeester Luc Dupont en OCMW-Voorzitter Pol Kerckhove bij de plannen om op de site Delghust uit te pakken met een textiel-innovatiecentrum (zie vorige editie).

‘De textielsector telt in België ongeveer 1.000 bedrijven en stelt nog steeds 34.000 werknemers tewerk. Vlaanderen vertegenwoordigt 80% van deze sector. Binnen Vlaanderen vertegenwoordigen West-en Oost-Vlaanderen ongeveer 90% van de tewerkstelling.'

SECTOR HEEFT NOG TOEKOMST

'Deze sector is zich al jaren bewust van de kracht van innovatie in zijn strijd om te overleven, of beter nog, om te groeien. Textiel innoveert momenteel aan een hels tempo. Dat beperkt zich al lang niet meer tot kledij en interieur.

Textiel maakt vandaag immers combinaties met de medische en verzorgende sector, sport, bouw, landbouw, transport, kunstgras, kledij met ingebouwde mp3-speler, elektronica in kledij om hartpatiënten te monitoren, een kunsthart, erosiebestrijdingmatten.

Het is duidelijk dat in de textielsector nog steeds toekomst heeft. Vandaar dat momenteel gewerkt wordt aan een concept voor het gebouw Delghust waarbij textiel als drager fungeert.

Verschillende toepassingen worden bestudeerd op hun haalbaarheid. Hiervoor doen we beroep op mensen uit de academische, onderzoeks- en bedrijfswereld om ons hierin te begeleiden.’


CONCEPT TEGEN MAART

‘Zodra het concept duidelijk gedefinieerd is, zal het voorgesteld worden aan de beroepsfederatie Fedustria (voormalig Febeltex), de universiteit Gent, de provincie en de Vlaamse overheid.

Wanneer deze partijen ook heil zien in ons concept, dan kunnen we van start gaan. We hopen tegen maart klaar te zijn met het concept en de noodzakelijke contacten met bovenstaande partijen.’

Tot zover de toelichting van burgemeester Luc Dupont en OCMW-voorzitter Pol Kerckhove.

DE BENIEUWDE RONSENAAR (59)

TEXTIEL-INNOVATIECENTRUM
IN VOORMALIG HOSPITAAL?

BURGEMEESTER LUC DUPONT
MET TOPTEXTILIENS
ROND DE TAFEL


Het stadsbestuur wil van het voormalig burgerlijk hospitaal een innovatiecentrum maken voor textiel. Daarover lopen gesprekken met de Gentse universiteit, de textielindustrie, Associated Weavers en Utexbel. Dat melden De Standaard, Het Nieuwsblad en Het Volk.

'Met dergelijk centrum zouden we nieuwe tewerkstellingskansen kunnen creëren voor jonge hoogopgeleide onderzoekers', aldus burgemeester Luc Dupont in genoemde kranten. 'In combinatie met onze schitterende ligging en onze goedkope huizenmarkt, moet het mogelijk worden om aldus jonge tweeverdieners naar de stad te lokken.'

‘Ronse heeft boost nodig’

Hierin gesteund door gouverneur André Denys, haalde burgemeester Dupont de hoofdrolspelers van de Vlaamse textielindustrie rond de tafel . Jean-François Gribomont, patron van Utexbel en bestuurder van Febeltex en Dries Bossuyt van Associated Weavers International vertegenwoordigen de Ronsese textielbedrijven.

Aan de kant van de onderzoekers zitten behalve rector Paul Van Cauwenberge van de Universiteit Gent ook Ronsenaar Pierre Van Trimpont aan de tafel. Het voormalige gemeenteraadslid is directeur-generaal van Centexbel, een door de federale overheid gefinancierd onderzoekscentrum voor textiel.

Pierre Van Trimpont: 'Ronse heeft veel troeven. Behalve zijn historische band met textiel is er ook de nabijheid van toeleveringscentra in Noord-Frankrijk en West-Vlaanderen. De stad heeft een boost nodig. Ronse kan zijn plaats opeisen als hoofdstad van toekomstgerichte textieltoepassingen.'

Textiel heeft nog toekomst

Dries Bossuyt: 'Als lokaal textielbedrijf willen we zeker meewerken. We zijn een klankbord voor het stadsbestuur en kunnen ons netwerk ter beschikking te stellen.'

Jean-François Gribomont: ‘De textiel wordt te vaak voorgesteld als een sector die zijn beste tijd al lang gehad heeft. Het tegendeel is nochtans waar. We moeten dringend werken aan imagoverbetering. Behalve onderzoek naar nieuwe toepassingen kan Ronse zich opwerpen als seminariecentrum. Daar is een enorme behoefte aan. Koppel daar hotel- en horecafaciliteiten aan en je crëeert heel wat werkgelegenheidskansen.'

'De Europese Unie heeft fondsen om dergelijke projecten te financieren. Veel van die middelen gaan nu naar Portugal en Italië,. Waarom zouden wij daarvan geen deel kunnen opeisen om onze eigen textielindustrie te promoten en te heroriënteren? Het zal er op aankomen om met alle partners aan hetzelfde zeel te trekken. Ik wil de positieve manier waarop het stadsbestuur met het project bezig is alvast een duw in de rug geven.'

Voor alle duidelijkheid: dit project zit nog in een studiefase. Bovendien zijn ook andere steden in de running om zich in deze voortrekkersrol te maneuvreren.