18 mei 2007

VADER DAG














167. Dwars doorheen Hermetisch Zwart stap ik met vier vrienden naar Kerselare. Het Muziekbos lijkt het Regenwoud wel. Drie hazen reppen zich als vluchtende geuzen het bos in. Beneden aan de Bosdreef wuift de kapster ons toe van achter een vroege communiebrushing. Gaandeweg drijven we de dageraad weg met vranke verhalen over verloochening, verlangen, verrukking.

In Kerselare brand ik een kaars voor jou. De anderen? Dat ze branden. De gleuf van de offerblok vraagt 0,50 euro per kaars. Al dat gespijker op de kerkpoort van Wittenberg 490 jaar geleden: vijfennegentig Stellingen van Luther tegen de aartsbisschop van Mainz. Zonde van de spijkers. In de heiligenboetiek naast de bunker van Kerselare wil één van ons de Heilige Andreas. Ik heb gekke vrienden.

‘De Heilige Andreas? Die van dat X kruis?’
Blijken ze niet over te beschikken.
‘Godverdomme, ik vind hem nergens.’
‘Antonius met zijn varken, dat is anders ook een leuke’.
‘Andreas of niks.’

Ik heb koppige vrienden.

Wat verderop wacht een lege loods op wijding van Ducatti Monsters. Fiats en Fords komen aanschuiven voor all-in zegening. Een hele santeboetiek goedgelovigheid maar de boterkoeken smaken naar nog. L’appétit a ses raisons que la raison ne connaît point.

Eén keer die oude Romeinse Heirweg aan je zijde. Een keer de Eikenberg af over gladde kinderkoppen. Eén keer je zachte hand over mijn kinderkopje. Eén keer met jou naar Kerselare. Onderweg plukken we veldbloemen voor mama die nu al in de keuken het konijn besprenkelt met wijn. Dit alles geur geeft, met haar liefde en met een struikje thijm.

Maar godverdomme ik vind je nergens. Je bent dood en niet eens te koop in het kraam hier, naast de Lekkies. De meest banale dode vader allertijden. Blijf dan weg in je hemel. Grootvader stroopt dat konijn wel. Zie je, we hebben leren leven zonder jou. Eigenlijk kom je ons nu alleen nog maar storen, doorheen mijn postume hersenspinsels.

Grootvader wil het konijn met Dobbelen Bruinen van Liefmans. Mama plooit niet. Jij wou het altijd met wijn en thijm. Zo was het, zo blijft het. Grootvader peuzelt monkelend voort. Jij bent onze boswachter, hij onze konijnenstroper.

Eén keer door dat Hermetisch Zwart aan je hand. Maar je holt weg van mij. Je laat je kleine geus achter. Wie is hier de angsthaas?

168.

‘Zoals de meeste van mijn collega’s lijd ik aan recensitis. Ik haat het nog steeds te moeten verschijnen voor het tribunaal van het bestaan. Ik verafschuw de idee dat je al vanaf het kleuterklasje beoordeeld wordt en dat dit, a fortiori wanneer je schrijver bent, maar niet wil ophouden. Altijd weer ben je maar net zoveel waard als wat men in het negatiefste oordeel van je vindt. Het is een groot gebrek volmaakt te willen zijn. Gelukkig kun je pas zijn zodra je er vrede mee hebt dat je maar de zesendertigste in de plaats van de eerste bent’.

Ik lees het in mijn krant vanochtend, uit de mond van Luuk Gruwez. Mooier dan de betere poëet kan ik het niet gezegd hebben. Eén keer je krabbel onder het rapport van mijn moeizaam bijeen geblokte punten. Of dat je me bellen zou. Geruststellen zou. Sussen zou. Aanmoedigen zou.

‘Doorgaan, jongen. Laten ze je maar kraken. Niks van aantrekken. Geneuzel in de marge die recensies. Meer niet. Op het schrijven zelf komt het aan. Altijd voort.’

Maar je bent dood. Niet eens te koop met je heiligennaam op een kaarsje achter glas.

‘Vader Dag’. Brievenroman. Copyright Stef Vancaeneghem.

15 mei 2007

DE BENIEUWDE RONSENAAR (130)

















PRESTIGEPROJECT DE KLOEF: ALLES OF NIETS

DE VALSTRIKKEN EN DE VRAAGTEKENS.

PARADEPAARD OF ZWANENZANG?


Burgemeester Dupont maakt van De Kloef, naast De Nieuwe Leie en de geplande renovatie rond ‘De Vrijheid’ van Sint-Hermes het orgelpunt van zijn burgemeesterschap. Vooral De Kloef wordt een dubbeltje op zijn kant.

Het grote risico van dit megaproject bestaat erin dat het halverwege blijft steken tussen een halfslachtig herkenbaar residentieel woonpark voor tweeverdieners en een veredelde onafgewerkte en dus snel verloederende sociale woonwijk.

Alles zal daarbij afhangen van de juiste invulling en de goede afwerking van het hele concept. Als het niet echt uitzonderlijk goed wordt, dan krijgen we mossel noch vis. Dan wordt De Kloef veeleer dan het paradepaard van de Renaixance, Duponts zwanenzang als burgemeester.

Met het voorliggend concept maakt hij alvast een moedige, lovenswaardige maar zeer riskante keuze die overigens wel volledig aansluit op de logica van het Strategisch Plan.

Het beste wordt net goed genoeg

De burgemeester wil er vooral de zogeheten ‘twee verdieners’ mee aantrekken of in Ronse houden. Terecht. De leegstand is in Ronse op dit ogenblik volgens de jongste cijfers spectaculair aan het verminderen. Nieuwe koopkracht is inderdaad zeer welkom voor het zieltogende commerciële centrum, dat bovendien wordt bedreigd door nieuwe keten-projecten als Plaza.

Deze doelbewuste keuze en de hoge ambities van Dupont en zijn bestuur brengen hem via de betrokken Nederlandse vastgoedprojectontwikkelaar dus zoals bekend op woningen van naar schatting 125.000 tot 300.000 euro.

Hoeveel vierkante meter woonoppervlakte daar tegenover staat en welke bouw-en woonkwaliteit de koper hiervoor krijgt, is nog helemaal niet duidelijk.

Dat is nochtans van groot belang om te weten welke katten er in welke zakken worden gestoken. Betere verdieners die residentieel willen wonen dreigen namelijk snel te zullen afhaken als ze voor hun pakweg 300.000 euro niet het beste (liefst nog het betere, zoniet allerbeste) krijgen van wat er op de bouwmarkt voor dat geld te vinden is. En het aanbod van nieuwbouw, snelbouw, systeembouw en traditionele bouw is in Vlaanderen tegenwoordig zo al gigantisch en bijzonder performant.

Vlamingen hebben van Nederlanders geen lessen te krijgen omtrent de baksteen in hun maag.

De halve troef van de Kloef…

Burgemeester Dupont rekent als grote troef voor het project op de aantrekkingskracht van het park, doch vooral op de meerwaarde aan de kant Elzelestraat met de bouw van een hotel, aanleg van parking en mogelijks andere faciliteiten.

Op de presentatie van het Kloefproject heeft hij echter zelf al meteen aangegeven dat dit onderste deel voorlopig wordt losgekoppeld van de rest en doorgeschoven ‘naar later’, vanwege de te complexe procedures.

Wat dus precies de grote troef van de Kloef moet worden, komt er pas veel later. Een vicieuze cirkel want wat kopers moet aantrekken, komt er voorlopig niet...

En dan zijn er nog wel andere addertjes onder het groene gras van het Kloefpark. Zo blijkt uit het antwoord van de burgemeester (op vragen van Erik Tack en Dirk Deschaumes) tijdens de jongste gemeenteraad dat de bewoners zelf voor een stuk mee gaan opdraaien voor de kosten verbonden aan het park.

Dat scheelt alweer een serieuze slok op de borrel in de eindafrekening van de gemeenschappelijke kosten. En die komen bovenop de initiële investering. De Kloef dreigt aldus meer iets te worden voor grootverdieners… en die verkiezen natuurlijk als het om residentieel wonen gaat 'the real thing' en 'splendid isolation' in het groen rondom Ronse.

Sociale controle?

Voor de veiligheid in het park rekent de burgemeester ook op de sociale controle. Een beetje stadsmus weet echter dat die niet werkt en de Ronsenaar dergelijke parken veeleer mijdt dan er zelf rond te hangen om er de ‘hangjongeren’ te signaleren.

Een andere bedenking is dat het concept compleet met de rug naar de omwonenden gekeerd staat. Leuk wordt anders voor de buurtbewoners die aldus op de achterkant van de Kloef gaan uitkijken. Overigens is de impact op het woonperspectief vanuit de Bredestraat nog niet te overzien.

Er wordt voorlopig ook met geen woord gerept over een nochtans hoogst aangewezen geïntegreerde aansluiting van De Kloef op het geplande ‘Textiel Innovatie Centrum’ aan het voormalig Burgerlijk Ziekenhuis.

Kloef erop of Kloef ernaast

De grootste bedreiging voor het welslagen van dit schitterend ogend Kloefproject is en blijft echter, zoals we eerder al schreven, de keuze van bouwstijl van de Nederlandse vastgoedprojectontwikkelaar die hier voor zijn eerste buitenlands wooncomplex tekent.

Vlaanderen is Nederland niet. De kans dat we hier bij wijze van proefproject in het buitenland een saaie a-typische woonkazerne à la Hollandaise neergepoot krijgen naar oh zo net maar oersaai Nederlands poldermodel wordt nièt weggenomen met de geruststelling door Luc Dupont ‘dat alles eerste onder de loupe gaat van een Kwaliteits- en Beoordelingscommissie, dat een delegatie van het schepencollege zelf al verschillende woontypes is gaan bekijken en dat er zelfs voor De Leie, de Kloef en Sint-Hermes een mini-milieu-effectenrapprtering komt.’

Zeker is alvast wél dat de bestaande parking onderaan verdwijnt en er voorlopig niet echt een alternatief voor blijkt te bestaan. De Portoisparking is dat inderdaad niet zoals Erik Tack terecht opmerkte in de raad. Het verleggen naar de Elzelestraat in afwachting van de hele realisatie is dat evenmin.

Op papier oogt het Kloefproject als een groene woondroom. Voorlopig echter alleen voor glunderende notarissen die dromen van honderden koopaktes en voor (gretig Hollanders slijmende) Ronsese vastgoedmakelaars die hun omzet al vele malen aangezwengeld zien. Ze kunnen nu al becijferen hoeveel ze mogelijks gaan kunnen meegraaien van die 2 miljard (in Belgische frank).

Voor ons Ronsenaars blijft het inmiddels compleet koffiedik kijken. Noch de presentatie, noch de nu al verspreide kleurrijke plannetjes kunnen onze vele vraagtekens en onze vrees voor hogervernoemde valstrikken voorlopig wegnemen.

Hopen voor Ronse en voor alle Ronsenaars, twee verdieners of niet, dat het echt dàtgene wordt wat de plannenmakers beloven en wat Luc Dupont in zijn Strategisch Plan echt en terecht voor ogen heeft.

Het ware al te jammer mocht dit project de heropstanding van Ronse in de weg staan door een foute, slordige, ontoereikende of halfslachtige implementering.

13 mei 2007

DE BENIEUWDE RONSENAAR (129)


VERROKEN
VOLKSBOND &
VINDEVOGEL



JAN VERRROKEN PLEIT VOLKSBOND VRIJ VAN VERRAAD


In zijn blog pleit Jan Verroken (90) de toenmalige top van de Christen Volksbond volledig vrij van alle vermeende schuld in de executie van oorlogsburgemeester Vindevogel.

Vlaamse Leeuw Verroken, de man die voor de geschiedenis Leuven Vlaams bewerkstelligde, maakt definitief brandhout met het vermeende 'verraad' door de Volksbondvrienden van Vindevogel toen voor hem het uur van de verantwoording voor zijn oorlogshouding was aangebroken.

Vindevogel was de enige parlementair die na 40-45 wegens collaboratie werd terechtgesteld.

In een paar 'katholieke' kranten en geschriften was sinds twintig jaar vanuit een niets ontziende vreselijke sensatiezucht als een sluipend gif de ergste onwaarheid gelanceerd dat Leo Vindevogel door zijn eigen voormalige achterban van de Christen Volksbond in de steek was gelaten en zelfs ‘verraden’.

Een vuige, op niks gestoelde roddel waarbij de schuld voor zijn dood gek genoeg werd verschoven van Vindevogels échte bloedvijanden naar de eigen Vlaamse achterban die hem tot voorman van Ronse had gemaakt.

Te gek voor woorden. Maar dit grafschendend gif vond helaas gaandeweg zijn weg ‘tussen twee vuren’ in een zogeheten 'weldenkende katholieke' pers die het - in die tijd - blijkbaar niet al te nauw nam met de waarheid. Als het verhaal maar lekker klonk .


We hebben dit verderfelijke sensatiestandpunt vijfentwintig jaar lang met klem (ondermeer in 'Pluspunt' voor het Weekblad Plus) altijd fel bestreden. We hadden hiervoor toen eerst zelf alle nog levende getuigen geduldig geconsulteerd: Jan Verroken zelf, Michel Cheyns, Vindevogels boezemvriend en Tavi-auteur Valère Depauw, alle dichte vrienden en tenslotte een aantal familianten van de met de vinger gewezen Staf Depoortere die de hele betrokken periode zelf nog van op de eerste rij hadden meegemaakt.

Allen hebben ze ons toen meteen met de hand op het hart en zeer verontwaardigd verzekerd dat de Volksbondtop zich integendeel volkomen correct gedragen had tegenover Vindevogel en er juist alles voor gedaan heeft om ervoor te zorgen dat Leo Vindevogel - middels een zorgvuldig uitgeschreven verslag op basis van stenografische procesnotities - alvast een objectieve weergave zou krijgen van zijn rechtszaak. Wat dan ook gebeurde door Jan Verroken zelf.

Maar het kwaad was al geschied. We hebben ten einde raad wijlen de auteur en dader van deze hardnekkig en koppig volgehouden roddel ten slotte zelf in een lang (dovemans)gesprek gewezen op de grote schade die hij met deze aanfluiting van de werkelijkheid aanrichtte: zowel naar een correcte en serene benadering van de zaak Vindevogel zelf, als wat betreft de herinnering aan en de nagedachtenis van de betrokken Volksbondfiguren.

Niks mocht echter baten. De auteur 'kon niet meer achteruit' zonder gezichtsverlies en bleek dat ook niet van plan. Hij had een lekker verhaal en scoorde ermee bij lezers en aanwezigen op zijn 'confèrences'. Dat was het.

De 'weldenkende' AVVK-media

De eer van de (voor)oorlogse Volksbond-achterban van Vindevogel werd aldus herhaaldelijk gratuit geschonden en tot in de dierbaarste herinnering van nabestaanden en vrienden geschoffeerd.

De nergens op gestoelde aantijgingen werden met het grootste gemak blijkbaar schaamteloos herhaald en gaandeweg voor waar verkondigd in de kranten van de Standaardgroep en erna nog eens overgenomen in publicaties van het Davidsfonds.

Deze pervertering van de waarheid stond de afgelopen kwarteeuw een serene kijk op deze affaire door een eensgezind Vlaams front danig in de weg.

Roddels rechtzetten

‘Ik wou terzake terloops ook nog enkele mij bekende roddels recht zetten over een paar delicate dossiers, terwijl ik nog leef.’

Dat meldt Jan Verroken ons nu hierover dit weekend in een schrijven dat ons tegelijk vervult met vreugde en diep ontroert. Het siert deze Vlaamse reus dat hij, in de herfst van zijn rijkgevuld bestaan, hiermee de persoon van Staf Depoortere eens en voor goed volkomen rehabiliteert. Het wijst maar op de diepe oprechte vriendschap overheen het leven en de dood die deze beide mannen, Verroken en Depoortere, blijvend verbindt.

Ook hùn eer is trouw. Het was dezelfde vriendschap die beide mannen er zestig jaar geleden toe bracht Leo Vindevogel, bij gebrek aan een eerlijk proces zelf, dan toch tenminste een eerlijk procesverslag te bezorgen. Jan Verroken is dit alles niet vergeten. Hij zet vandaag definitief de puntjes op de i. Niet zwart tegen wit, maar zwart op wit.

Uit het verhaal van Jan Verroken blijkt hoe de toenmalige Volksbond-Voorzitter Gustaaf ('Staf') Depoortere er in werkelijkheid alles aan deed om aan de ene kant Vindevogel een correcte verslaggeving van zijn proces te geven en anderzijds de Volksbond te redden van de vroegtijdige ontbinding.

(De Volksbond dreigde statutair over te gaan in handen van het bisdom. Enkel een stemming van het middenbestuur waarbij formeel en officieel afstand genomen van Vindevogels eigenzinnige puur politieke stap naar het burgemeesterschap onder de bezetter kon dat beletten).

De echte wrekers in de oorlogse en na-oorlogse duisternis, diegenen die het bloed van Vindevogel wilden zien vloeien, zaten dan misschien overal: behalve in de Volksbond zelf. Daar was de geleden oorlogsschade door de koppige eigenzinnige keuze van de voorman sowieso al niet te overzien. De voorman had zich in nesten gewerkt en de collaterale schade voor de basis was enorm en zou de Volksbond decennia lang verscheurd en verdeeld omtrent 'Leo' achterlaten.

De Volksbond is zoals alle politieke lokalen vandaag zijn sociale en politieke betekenis kwijt. En de zaak Vindevogel is geschiedenis. Het initiatief van Verroken vandaag is echter zestig jaar na de gebeurtenissen vooral van groot belang voor - eindelijk - een eensgezinde en serene kijk vanuit Vlaamse hoek op de dood van een man die, daar moet eenieder het over eens zijn, nooit de dood met de kogel verdiende en trouwens in eerste instantie levenslang had gekregen.

Mienen bompa op 'n banke...

Ook om zeer persoonlijke redenen dank ik hier in eigen naam (allicht ook wel namens nogal wat andere familianten en vrienden) Jan Verroken alvast voor dit eerherstel van de toenmalige Volksbondvoorzitter Staf Depoortere. Niet in het minste omdat ‘Staf Poorter’ mijn geliefde bompa was.

Op een dag bovenop de Hogerlucht heb ik op Stafs graf gezworen deze lage postume lastercampagne tot mijn laatste inktdruppel te zullen weerleggen. Alleen tegen allen, als dat moest. Vandaag zijn we met zijn tweeën. Ik kon me geen beter gezelschap voorstellen dan dat van Stafs boezemvriend van en voor altijd.

‘Hij had de zware taak op zich geladen
een eerlijk man te zijn in woord en daad.’


(Grafschrift van 'Staf Poorter').

Lees: 'Over Leo Vindevogel’, de enige parlementair die na de oorlog 40-45 werd terechtgesteld op Jan Verrokens blog: http://blog.seniorennet.be/janverroken/