16 november 2007

150.000 KEER BEDANKT!













Zonet werd deze blog

VOOR DE 150.OOO STE KEER

aangeklikt

100.000 uniques
50.000 reloads

van hier, van elders, thuis,
op reis, vanuit 47 landen.

Bedankt

voor uw massale
belangstelling
uw reacties
uw fideliteit
uw steun
uw links
uw nuttige tips

NOCH BROODHEREN
NOCH OPDRACHTGEVERS
TUUPE VUIR RONSE

WEG VAN RONSE


Ronsenaaresse
Géraldine
Vandercammen
woont in Parijs
en werkt er
als actrice.

Nu en dan
doet ze ons
het verslag
van
haar belevenissen.





Les
gémissements
de Gégé

SUR LE PONT D’AVIGNON ON Y DANSE


Gisteren morgen, gelijk met de Beaujolais nouveau, is Sien geboren, de flinke dochter (4 220 gram!) van Stephanie en Raf. En ik ben haar gelukkige meter! Welkom Sien in deze gekke wereld!
Er zijn van die dagen dat alles meezit?!

Als alles meezit, speel ik van midden april tot begin augustus bijna non stop en in twee toneelstukken.

Een halve maand geleden hebben we getekend met het ‘bouffon théâtre’ om van dinsdag 15 april tot zaterdag 17 mei, van dinsdag- tot zaterdagavond te spelen! Vijfentwintig voorstellingen dus. Het theater is klein (50 à 70 plaatsen) maar het stuk is intimistisch. De scène is verdeeld in 3 stukken. Het publiek zit heel dicht. We waren op slag verliefd op de zaal.

Het stuk heet ‘Les trompettes de la mort’ van Tilly. Het was mijn eindwerk op school in juni, waar we het twee keer speelden. Nu dus, tot de 17e mei.

Enkele dagen later starten de voorstellingen van 'L’oiseau et les sortilèges' (het eindwerk van Caroline Gaudfrin dat we in juni op school en in het theatre ‘le passage vers les étoiles’ speelden in juni). Het Théâtre Clavel wordt van donderdag 22 mei tot zaterdag 5 juli iedere donderdag-, vrijdag-en zaterdagavond onze speeltribune. De zaal is groter (plaats voor 110 toeschouwers), de scène is ook groter maar het is nodig voor 12 acteurs.

Volgende week ga ik met Caroline 2 dagen naar Avignon om verschillende theaters te bezoeken in verband met het festival van Avignon 2008.

Eén theater, wil ons stuk zeker al in zijn programmatie plannen. Vooraleer we een contract tekenen, willen we een 8-tal toneelzalen ter plekke te zien. Daarna pas zullen we beslissen. Vandaar dat we 2 dagen naar het zuiden trekken.
Dus, als dàt ook meezit, spelen we met de hele bende een maand in Avignon , van donderdag 10 juli tot zaterdag 2 augustus. En dat is iedere dag op de planken!

Het wordt druk maar ik kijk ernaar uit. Ik houd u op de hoogte.
Ik heb veel chance!


Geraldine

VADER DAG


205.
In het oude hart van mijn herboren geboortestad Gent duiken, vermomd als indringers in Het Paard van Troje, oude geschriften van je op.
Als een kind, als jouw kind vergaap ik me aan je prachtige handschrift. Sierlijke slierten naar je hoogste hemel. Serpentijnen naar mijn seizoen in de hel. Je verzen omtrent vriendschap brengen me soelaas. Net op zo’n dagje dat mijn laatste illusies daaromtrent kantelen, als gammele kantelen van het Gravensteen. Mooi wat je schrijft over je eigen vrienden in dit vergeten versje van jou, net voor je zelf de eeuwige nacht ingaat:

Eén voor één
verdwijnen ze
als schimmen
in de nacht

aan Sint-Hermes
hoor ik de slagen
van het leven
van middernacht


206. Als was het zijn kostbaarste kleinood schenkt je oudste zoon , de dichter in ons midden, (dichter bij jou) mij je Leuvense Studenten Liederboek. Van pure emotie drenk ik zijn schenking net niet in de botervloed van mijn pannenkoek. Links onder je naam, in potlood lees ik:

Tjingeling
den ijzerdraad
meiskens kussen
’n kan geen kwaad.


Het is dus allemaal genetica. Jouw zondeval, mijn zondeval. Grootvader is ermee begonnen. Vijf generaties erfzonde. Godzijdank om zoveel genot. Cantus post mortem:

Het mooiste meisje
Kust hij niet
Hoog het hart
Hoog het lied!


We beginnen in dat pannenkoekenhuis van de Gentse binnenstad net niet te zingen.

(Verbaasde blikken. Wat zitten die twee zonderlingen daar bijeen snuffelend in oude paperassen. Niet eens op disk. Niet eens op stick.)

Je liedboek ontvouwt zich als een complete genetische staalkaart. De doordruk van je volle leven, lieve papa. Je blauwbruk van het mijne. Ik dank de hemel om al je genietingen. Dat je dit aanstreepte, verhoogt nog mijn genot:

‘Anarchisten
willen we zijn
Ja dat voelen wij
Aan ons hartje
Ja dat voelen wij
Aan ons jeugdig hartje.


Lichtjaren later vind ik me perfect terug in je verwondering:

’t Zijn weiden als wiegende zeeën
Die groenen langs stroom en rivier,
Hier, vredige dorpkens, daar steeën
Die rijzen met torens vol zwier:

't Zijn welige velden en wouden,
Of vlakten der heide vol rust,
Oh’k wil in mijn harte behouden
Die schoonheid, mijn oppersten lust.


Verderop, meer voorspelbaar voor je prehistorische tijd, je lievelingsliederen in rood: Onze-Lieve Vrouw van Vlaanderen. Omdat ik Vlaming ben. Vliegt den Blauwvoet. Mijn persoonlijke voorkeur? Zal ik? Sorry voor je Vliegende Blauwvoet:

Mijn Pijpen

Daar is misschien op aarde
Geen mensch, die ooit
een pijpennest
Als dit bijeen vergaarde
Ook roep ik soms:
De maat is vol


Mais ceci n’est pas une pipe. Et auprès de ma blonde qu’il fait bon dormir. Doch, je beseft het dan al want je onderstreept het tot twee keer toe, als een waarschuwing. Die ik mijn leven lang in de wind zal slaan:

Plaisir d’amour
ne dure
qu’un moment
chagrin d’amour
dure toute la vie.


Veel zin heb ik, om je laatste lied met jou te gaan uitschreeuwen vanop onze barchetta. Samen onderweg. Eindelijk. Eén keer. Zij het dan naar het dodeneiland San Michele. Dood in Venetië.

Venite all’agile
Barchetta mia
Santa Lucia
Santa Lucia…


207. In je liederenboek lees ik nog deze waarschuwing aan de lezer-zanger, vanwege het Katholiek Vlaams Hoog Studentenverbond:

'Zoudt ge kritiek willen uitoefenen, wees dan niet voorbarig.
Ons werk is enkel een trachten geweest om u te bevredigen.’


Ruimschoots bevredigd, papa. Ruim schoots. Ware het niet van die gestrekte hand op dat plaatje. Linkerhand dat wel. Maar wel geen vuist. Geen gestrekte middenvinger.

Vita nostra brevis est
brevi finietur
Venit mors velociter
rapit nos atrociter
Nemini parcetur
Gaudeamus igitur!


‘Vader Dag.’ Brievenroman. Copyright Stef Vancaeneghem.

15 november 2007

LA VIE EN PROSE


Il se cueille un exemplaire de la pile. Fait glisser l’index droit sur les pages d’Alabama Song. Gilles Leroy. Prix Goncourt 2007.
(A voir sur le site du Nouvelobs).
Comme moi, il a du lire 'Quelques jours chez ma mère’ de François Weyergans. Très beau. Comme moi, il a dévoré ‘Les Bienveillantes’ de Jonathan Littell. Insoutenable. Et bien avant encore, ‘Le Testament Français’ de Makine. L’homme qui logait au Père Lachaise. Magnifique. Il y a longtemps déjà, croquant comme un croissant: ‘Les Champs d’honneur’ de Jean Rouaud. Sublime. Jamais, il lui dit à elle, jamais un Goncourt n’a décu l'omnivore en lui.

‘Oui, mais avec cet éternel jeu des grandes maisons d’édition...On le dit médiocre, cet Alabama Song. L’histoire de cette folle de Zelda avec son Scott(ch) Fitzgerald de mari on s’en passera. Va plutôt pour Daniel Pennac .’
Il hésite. Tout y passe.

Le Renaudot. Pennac.
Le Fémina. Fottorino.
L’Interallié. Ono dit Biot.
Le Médicis. Hatzfeld.
Le Flore. Nothomb.

‘Ha Nothomb! J’ai adoré son Hygiène de l’assassin’.
‘Moi par contre j’ai détesté ses Stupeurs et tremblements’.
‘Inoubliable de drôlerie pourtant.’

Elle lui suggère Geneviève Brissac. Marie Desplechin. Anna Gavalda. Nancy Huston. Virginie Despentes .

‘Ha oui, parfait. Despentes! ‘Baise-moi’ qu’il lui lance. Le regard affamé.

‘Christine Angot?’
‘Ecriture psychanalytique.’
‘Annie Ernaux?’
‘Flots de mots automatiques. La plume en bistouri.’
‘Et ton Pennac? Des mémoires de cancre.’

Je les laisse à leurs hésitations, jette un coup d'oeil au rayon ‘Littérature de Terroir’, m’accroche à Colette Cambier:
‘Le jeudi à Ostende’.

Bizarre, cette attirance pour Ostende. Déjà Ensor, Marvin Gaye, Hugo Claus, Raveel, Arno, Alain Bashung et puis...

‘La Plage d’Ostende’, petit chef d’oeuvre de Geneviève Harpmann. Puis maintenant elle récidive avec: ‘Du côté d’Ostende’.

Et voilà que ce merveilleux Eric-Emmanuel Smitt (‘Oscar et la dame Rose’, ‘Monsieur Ibrahim’) s’y met à son tour: ‘Le rêve d’Ostende’.

Je cherche ‘Mondo et autres histoires’ de JMG Le Clézio.

(La raison en est que ce livre me promet s'apparenter à JD.Salinger. Et tout ce qui touche de loin ou de près à L'Attrape-Coeur me le fend, ce coeur).

Je passe sur le nouveau Modiano. J’ai pourtant beaucoup aimé son ‘Secret de famille’, puis ‘Pédigrée’. Je relouque la Correspondance attendue pour bientôt de Jack Kerouac (mais trop volumineux, trop cher ).

En fin de parcours je m’offre les mémoires de Philippe Sollers au rayon philosophie.
(Va savoir pourquoi. Probablement à cause de Julia Kristeva, épouse du ‘grand méchant loup des lettres Francaises’).

Sollers, cet amoureux de Vénise, s’avère être un vrai cadeau. A savourer comme un espresso au Florian, Place San Marco.

Page 151: ‘Il y a un Beau, un Bon, un vertueux exotique, Le Clézio, et un Méchant, moi.’

Au retour je vérifie chez mon amie Marie-Ange, présidente du Cercle Verhaeren, si des fois cette Colette Cambier ne serait pas de souche Renaisienne. Confirmation.
De la branche Cyr Cambier.

C’est l’histoire d’une famille qui…

Bien Colette
mais d’abord
je vais m’offrir
un brin
de clarinette.


Avec, si vous le permettez ‘Les Tropismes’ de Claude Sarraute, ‘Les belles âmes’ de Lydie Salvaire, ‘Le Tramway’ de Claude Simon.

Mais au fait, que devient Philippe Toussaint? ‘La salle de bain’ : une petite merveille. Même qu'il m’a inspiré la structure d’un roman en cours de travaux. Au nom du père.

‘Bon, tu te décides? Goncourt ou Renaudot? Faut choisir, pas moisir.’

Il se fait tard. Je quitte Lille et son Furet. Je repasse la frontière des nations et des cultures. Retour au pays de Tintin & Milou. C’est beau, ma ville la nuit. Avec ou sans Virginie Despentes dans les bras. (Oublions Cathérine Millet).

‘La Vie en Prose’. ‘Journal Intimide’. Copyright Stef Vancaeneghem.

14 november 2007

DE PENDELENDE RONSENAAR

WELKOM IN RONSE-LES-BAINS

GENIETEN MIDDENIN HET NAT

DE STATIONPARKING VANDAAG...

ZONDER COMMENTAAR


(Foto's: Copyright De Benieuwde Ronsenaar. We danken de misnoegde Ronsese pendelaars voor de tip).





13 november 2007

DE BENIEUWDE RONSENAAR














WELDRA GEEN BASKET MEER IN RONSE?

KOSTENPLAATJE EN WEGVALLEN AW-SPONSORING

ZETTEN BASKET TEAM RONSE MES OP DE KEEL


Als schepen van Sport Gunther Deriemaker in zijn sportbeleidsplan van januari niet voor de proppen komt met een serieus steunplan – en een vervangsponsor - voor Koninklijk Basket Team Ronse SK (zoals de Ronsese club voluit heet), dan is er binnen de vijf jaar geen sprake meer van basket in Ronse.
Dat verneemt De Benieuwde Ronsenaar vandaag in doorgaans zeer goed geïnformeerde basketkringen.


Associated Weavers heeft zijn sponsoring sinds dit jaar geschrapt. De nieuwe overeenkomst voor het gebruik van de Sportzaal van het college (overeenkomst die via een gunstige wind op de desk van De Benieuwde Ronsenaar belandde) zal Basket Team Ronse minstens het dubbele kosten dan voorheen: 10.000 euro.

Dat heeft dan minder te maken met grote geldhonger van het Vrij Katholiek Onderwijs als verhuurder, dan met het wegvallen van de tussenkomst van de stad Ronse sinds het gebruik van de nieuwe sportzaal.

De subsidies voor het basket werden dan inmiddels wel verhoogd van 2000 euro naar 4500. Maar dat is hooguit een doekje voor het bloeden.

Grote dynamische sportclub

Basket Team Ronse is een grote, goed gestructureerde en heel verdienstelijke Ronsese sportclub die wekelijks meer dan honderd Ronsese jongeren (onder wie nogal wat allochtonen) op een gezonde manier van de straat houdt met sport. Als de stad Ronse het meent met integratie, dan gaat die ook via basket. Zelf stonden we vijf jaar onder de ring bij AKRON en BC Ronse: het waren wonderjaren van onvergetelijke kameraadschap: overheen taalbarrières en standenverschillen.

Basket Team Ronse wil ook best wel in het college blijven: als het allemaal betaalbaar blijft. En ondanks die veeleisende bruikleenovereenkomst en dat streng ‘Reglement van Inwendige Orde’ met hoog ‘internaatsgehalte':

(‘Het gebruik van de kleedkamers en de douches dient zich te beperken tot een minimum. Daaronder wordt verstaan maximum 15 minuten voor en 30 minuten na een training en dertig minuten voor en 30 minuten na een competitiewedstrijd…’

Hopelijk geraakt het warm water dan binnen de opgelegde tijdslimiet tijdig op het bezwete lijf van de spelers…)

Basket Team Ronse is dank zij een goede kantine, actieve sponsorwerving en een zorgzaam beleid nu nog wel financieel gezond. Het heeft bovendien wat karige spaarcentjes opzij. Maar die dreigen te smelten als sneeuw voor de zon als het sportbeleidsplan geen oog heeft voor de zware kosten van Basket Team Ronse.

Go for it Gunther, go.

Het voorliggend akkoord in ons bezit tussen het VKORR (Vrij Katholiek Onderwijs Ronse als erfpachters, vertegenwoordigd door deken T’Joen en secretaris Paul Lannau) en Basket Team Ronse is vooralsnog niet getekend. Basket Team Ronse hoopt vooral dat de stad Ronse, zeker na die gunstige lening aan SK Ronse, ook voor basket de weg opgaat van andere steden en inziet dat échte integratie betekent dat jongerenbegeleiding in grote sportclubs gesteund wordt.

Volgens onze informatie zou schepen Gunther Deriemaker op het punt staan voor het Ronsese basket een grote sponsor te vinden uit de overheidssfeer. Die zou dan alvast ‘de leemte’ gelaten door Associated Weavers kunnen invullen.

Daarnaast zal de echte redding echter vooral moeten komen van een goed uitgebalanceerd sportbeleidsplan waarbij definitieve structurele steun wordt uitgetekend voor volgehouden jeugdwerking. Alleen op die manier kan het basket zich handhaven in Ronse.

Alle (oud)- basketters, onder wie zowel burgemeester Luc Dupont als oppositieleider Erik Tack, doen er goed aan de ogen gericht te houden op de Ronsese basket(k)ring.

De rebound voor Ronse zou bij verdwijning van het basket anders wel eens héél hard kunnen aankomen. En dàt kunnen we hier missen als de pest.

12 november 2007

DE BENIEUWDE RONSENAAR


KRONIEK VAN DE GEMEENTERAAD

LE CHAGRIN DES RENAISIENS


ZIJ ZIJN DE MANNEN DIE DE LAMPEN ZIEN BRANDEN


Het is ook nooit goed. Als er dan wat aan gewerkt wordt om die allochtone kinderen via taalactiveringsprogramma’s in na-schoolse begeleiding wat beter Nederlands bij te brengen, wordt er aan de ene kant van de oppositietafel door Tom Deputter tot bij de - bevriende blauwe - reprimanderende gouverneur over gezaagd dat de begeleiders… geen examen Frans hebben afgelegd. Aan de andere kant (door Erik Tack) dat één van die begeleiders ‘van horen zeggen’ onvoldoende Nederlands kent.

De achtergrond die er bij dit oeverloos geëmmer niét bij verteld wordt is: chagrijn.

Chagrijn omdat iemand uit de blauwe periferie zelf een benoeming is misgelopen. Chagrijn (bij Het Vlaams Belang) over ongeveer alles wat allochtonen doen en laten in Ronse: trouwen en dan op toeterende auto’s door de stad toeren. Parkeren in de Kruisstraat. Op stadsbanken allochtoon zitten te wezen. Allochtone baby zijn in kribben en aldus statistieken aandikken.

Dat het feestelijk getoeter veel minder hinderlijk is dan de airco op het dak van de Kliniek der Zusters van Barmhartigheid, dan de loeiende ambulances die op zondagochtend door de lege straten van Ronse gieren, dan het klokkengebulder van Hermes (voortaan pas vanaf 9 uur) maakt allemaal niet uit.

Nee: allochtonen horen volgens de lieve minzame mevrouw Modde van het Belang die helemaal geen raciste is niet langer dan vijf minuten hun ouwe Peugeot-camionette te parkeren in de Kruissens als ze hun maats in de foyer muntthee willen opgieten uit lange gietkannen.

Dat is volgens de lieve minzame mevrouw Modde die helemaal geen raciste is, (eerder al bekend van haar uitschuivers), tenzeerste hinderlijk voor mensen die een volkorenbrood willen, of een Martino en die daarvoor tot ver voorbij de Royal Canin moeten om hun wagen kwijt te geraken. Behalve wanneer het de ramadan is, zo zegt de lieve minzame 'ramadame Modde' die helemaal geen raciste is: dan staan er veel minder wagens voor het Tunesisch Centrum.

Jan Foulon, voorzitter van de raad, merkt fijntjes op dat de lieve minzame mevrouw Modde die nochtans helemaal geen raciste is en zich sebiet verexcuseert dat ze, misschien weet ze dat zelf niet, er volgens de wetten van het Belgische volk die ze trouw gezworen heeft als raadslid eigenlijk een klein beetje heel ver over zit. En hij hoopt op volgende keer beter.

Als dit dus, beste lezer van De Benieuwde Ronsenaar, het debat der gekozenen van Ronse is dat Ronse uit de put helpen moet, dan zijn u en ik nog niet thuis.

Maar dan hebben we het vanavond avondvullend wél gehad over de modder die volgens Rudi Boudringhien veel te lang in zijn eigen Leopold Sturbautstraat blijft liggen, na werken. (‘Vraag het maar aan de wijnmarchand waar ge als bestuurders uw wijn gaat halen.’)

Over borden die door Tak, (niet door Tack: door het Taal Actie Komitee) zijn overschilderd en wat moet dat de Ronsese gemeenschap allemaal niet kosten? (Vraag van Eric Van der Eedt).

(‘En gaan de daders een proces aan hun broek krijgen?’)

En apropos, waarom moeten de Ronsenaars zichzelf in Frasnes gaan laten verbranden. Waarom kunnen we ons bijvoorbeeld niet hier in Ronse zelf het vuur aan de schenen laten leggen? (Vraag van Erik Tack).

Want: wat we zelf verbranden, verbranden we beter.

En waarom blijven de lampen branden in het Burgerlijk Hospitaal als het gebouw daar toch niet meer gebezigd wordt? (Vraag van Tom De Putter).

En hebben de Bruulconcerten nu minder gekost nu we ze zelf organiseren? (Vraag van Erik Tack)

Het zal wel zijn: de helft van de tijd waren er geen.

En hoe zit dat trouwens met de subsidiëring van die 14 na-schoolse begeleiders?(Vraag van Tom Deputter).

Hoe die betaald worden? OCMW-voorzitter en schepen van Ambtswege Pol Kerckhove zal het ons sebiet eens allemaal deskundig uitleggen zie: 12 sociale Marybellen en 2 activa .

(‘Maar het waren beter allemaal sociale Marybellen geweest, want sociale Marybellen kosten minder.’)

En zo weten u en ik dus vooral dat Ronsese politici er niet in slagen zichzelf tenminste één avond per maand te overstijgen in bijvoorbeeld een debat dat een ietsepietsje verder reikt dan eigen profilering of partijbelang.

Tenzij vanavond dan toch Leander De Cauter. Die vraagt terecht een billijke tegemoetkoming voor de 428 gezinnen die 4000 tot 6000 euro gaan moeten betalen voor de zonering van het afvalwater. Ze hebben er in het schepencollege al over gehad, zegt schepen Yves Deworm. Zijt dat zeker.
(‘En we gaan ne keer iets moeten beslissen’).

Ha bon.

Wanneer je de hele avond dit lamentabel gekrakeel door een totaal ondermaatse geluidsinstallatie hebt ondergaan, begrijp je waarom Ronse... ‘geen beter oord is zoals bijvoorbeeld Oudenaarde’.

Dixit schepen Nedia Gmati-Trabelsi in haar eerste lapsus. Je bent nooit te jong om te blunderen.

Volgende keer beter. Het zal nodig zijn.


(Illustratie: Ensor. Maskers).