23 november 2007

BLUE MOON



And then there suddenly
appeared before me
The only one
my arms will ever hold

I heard somebody
whisper please adore me
And when I looked
the Moon had turned to gold.

Blue Moon
Now I'm no longer alone
Without a dream in my heart
Without a love of my own

(Frank Sinatra).

Nu alles noteren. Nu het nog kan. Zijn zwarte Moleskineschriftjes vol. Als post scriptum na de heroïek en de epiek. De dingen die hij ziet. Voelt. Hoort. Leest. Droomt. Denkt.

Bedacht Boek. Dag Boek. Woorden Boek. Als een addendum bij de verbeelding. Dansen met woorden, op het achrostichon van zijn voorthollend rondtollend leven. Notities omtrent de Verdamping van het Koninkrijk. In the middle of the road tussen zijn gedroomde werkelijkheid en wat zich aan hem ontvouwt als pseudowaarheid. On the road again. On the stream of consciousness.

De versmelting observeren van oude onzekerheden en nieuwe meerwaarden. De opheffing acteren van het Grote Gelijk. De Verwarring optekenen. De Vervreemding beschrijven van gelukszoekers en bange knarren. De hergeboorte van de Mens. De Renaissance van het nieuwe leven. De verdwijning van de rituelen. Het Nieuwe Land.

De opwarming van de planeet.
De verhitting van de gemoederen.

Als een zoekmachine door dit doolhof. Zijn ultieme trektocht naar vervulling. From The Green Hills of Nowhere. Schrijven, altijd voort. Midden de hecatombe.Omringd door lieve levenden en dierbare doden. Vanuit zijn volle bestaan onder de Volle Maan.

Als een sterrenkijker Under the Blue Moon. Morning has broken. Hij heeft geen naam. Hij is niemand en hij is iedereen. Sterrenkijker.

‘Blue Moon’. Roman.
(Copyright tekst & illustratie 'Morning has Broken': Stef Vancaeneghem).

22 november 2007

VADER DAG


208. In je toespraak, opgedoken uit je hiervoormaals, blik je terug op de successen van Theater Voor Taal en Volk , met 'De Vreemdeling', ‘Violetta’ en ‘Het Witte Paard.’ In die speech vraag je de jonge acteurs geduld te hebben en vooral te kijken naar het voorbeeld van de ouderen.

‘Want de weg naar het succes gaat niet ver rozen en ook die ouderen zijn ooit begonnen als figurant.’

Plus drie vellen keurig getypte dooddoeners voor dergelijke avondvullende toespraken. Wat me in je betoog opvalt, is dat je het laatste zinnetje schrapt en met de pen vervangt.

‘Uit en voor het volk. In dienst van de eeuwige kunst.'

En dan, doorstreept: ‘Ter verdediging van de levensrechten van ons duurzaam Vlaamse volk.’ In je herschrijving wordt dat: ‘De levensrechten van onze duurbare en alhier zo bedreigde Vlaamse cultuur.’

Vijftig jaar later kan je toespraak nog dienen. Hier ons Bloed. Wanneer ons Recht? Te herschrijven als: 'Hier ons Geld. Wanneer Ons Recht?'

In dat Oneindige Verhaal van komen en gaan.

‘Met de kunst dienen wij ons volk’, schrijf je.

Het leven als theater. Het leven als kunst.

Je zegt dit alles in mijn geboortejaar. Een paar weken later ben je dood. Het mooie voorbeeld van de ouderen kan ik al meteen op mijn babybuikje schrijven. Dag little tin soldier.

‘Vader Dag’. Brievenroman. Copyright Stef Vancaeneghem.

21 november 2007

DE BENIEUWDE RONSENAAR

HONDERD JAAR VROLIJKHEID

TEGEN DE TIJD VAN HET NIETS

























Ik ben net geland. Ik kom uit Fantasiëland. Ik heb er de Kleine Keizerin gezien. En allemaal prinsjes en prinsesjes met sterrekes in de ogen, zo groot als de verwondering zelf. Nieuwe woordentovenaars. Wemelende jonge muziekmagiërs. De wording van een nieuwe generatie .

Het werkelijke Oneindige Verhaal is dat jonge mensen telkens weer Het Grote Niets willen overmeesteren. Met schitterende taal. Met wervelende dans. Met meeslepend gezang. Met wonderbaar totaalspektakel. Met een sprookje dat waar is. En omgekeerd: met de mooiste waarheden in een sprookje.

Het Oneindige Verhaal is dat van Teater Voor Taal en Volk zelf: Honderd jaar vrolijkheid. Tegen het niets. Het ware verhaal is de eindeloze hergeboorte van zoveel verwondering. Tegenover de leegte en het niets.

Wie ervan droomt een Kleine Prins te zijn, een Kleine Keizerin…kan naar Fantasiëland om er een duik te wagen in het Oneindige Verhaal.

Niets is sterker dan de Verbeelding. Tegen deze tijd van het grote niets.

‘HET ONEINDIGE VERHAAL’.

Zondag 25 november 16 u.
Vrijdag 30 november 20 uur.
Zaterdag 1 december 20 u.
Zondag 2 december 16 u.
Vrijdag 7 december 20 uur.
Zaterdag 8 december 20 uur.

Kaarten en reservaties:
via www.teatervtv.be of reservatielijn: 0478-888.444.
Ook kaarten bij: Colibri, Stationsstraat 30 of Christen Volksbond, Zonnestraat 27

DE BENIEUWDE RONSENAAR


BIJ EEN ENQUETE VAN OPEN VLD…

HET VERHAAL DAT U NOG NERGENS LAS…

WERK AAN DE WINKEL…KLANT VOOR DE SCHEPEN VAN INTEGRATIE.


Open VLD Ronse heeft de Ronsese middenstanders ondervraagd naar hun noden en wensen. Op basis van de resultaten van die enquête ventileert de partij van voorzitster Natascha Meeuws (foto) een aantal interessante bevindingen en voorstellen.

De meeste middenstanders ervaren de inspanningen van het bestuur de afgelopen zes jaar om het centrum te herwaarderen als positief. Het handelspandenfonds, de kerstmarkt en de renovatie van de binnenstad worden gunstig onthaald.

De binnenstad zit echter wel met een parkeerprobleem. Er is een nijpend tekort aan parkeerplaatsen. Ondermeer omdat inwoners en middenstanders zelf met hun parkeerkaart de karige plaatsen bezetten.

Een betere aanduiding van de parkings (Kloef, Sint-Martinus) en een parkeerroute ware daarom wenselijk en parkeren op de middag moet gratis kunnen, vindt Open VLD.

Er is wat betwisting omtrent de vraag of het eenrichtingsverkeer in Wijnstraat en Abeelstraat wenselijk blijft. De bereikbaarheid zou erdoor beperkt zijn en ook het lossen en laden zorgt voor hinder. Zoals elke Ronsenaar dagelijks kan ondervinden. De parkeertoestand aan het Rooseveltplein (en het steeds frequenter eventjes stationeren in dubbele file) daar is al helemaal een soep.

De middenstanders willen dat kleine belastingen als de taks op verlichting van winkelramen en reclame op de aanhangwagens worden geschrapt. Ook de communicatie met het stadsbestuur kan beter, vinden de middenstanders. (Al zal je ten stadhuize dit verhaal omgekeerd horen).

Cityverantwoordelijke

Om Ronse te promoten, willen de handelaars dat er een Cityverantwoordelijke komt die met de middenstanders verkoopsondersteunende acties coördineert.

De handelaars voelen zich nu vaak niet betrokken bij het beleid en voelen het aan alsof ze inspraak missen. Die Cityverantwoordelijke zou aan de slag kunnen als ombudsman tussen handelaars en stadsbestuur.

De enquête van Open VLD legt dus een aantal symptomen bloot van een commercieel centrum dat in werkelijkheid vecht... voor overleving. De diepere oorzaken daarvan zijn hier al eerder uitvoerig beschreven:


Grote winkelketens die de commerce uit het centrum trekken
Een zieltogende woensdagmarkt
Een tanende zaterdagmarkt
Verkrotting van winkelpanden
Achteruitgang van het aanbod
Leegstand
Veelvuldig verloop
Verminderde koopkracht ingevolge hoge werkloosheid.


Het andere verhaal

Laat er geen twijfel over bestaan: deze enquête is zeer verdienstelijk en komt op haar tijd. Ze verdient een zorgvuldige opvolging in de gemeenteraad bij monde van fractiewoordvoerder Tom Deputter en gemeenteraraadslid Patrick De Dobbeleer en een consequente navenante doorstroming in het beleid.

Een verhaal dat echter nièt uit deze enqûete blijkt en ook nog nergens is aangekaart, draait om het koopgedrag van de ‘nieuwe Ronsenaars’:

Misschien ware het hoogst wenselijk dat Open VLD in de toekomst ook eens peilt naar het koopgedrag van de allochtone bevolking in Ronse.

Wordt er door de allochtone gemeenschap gekocht in Ronsese winkels?
En zo ja enkel in als 'eigen' bekende handelszaken?
Of dan veeleer buiten Ronse, bijvoorbeeld Brussel?


Integratie is niet alleen een zaak van Nederlands leren en je de cultuur van een stad en land eigen maken.
Integratie veronderstelt ook echte participatie in het commerciële leven van een stad via consequent integrerend consumentengedrag.

Het zou zeer bevorderlijk zijn voor de onderlinge verstandhouding onder alle Ronsenaars wanneer de allochtone en natuurlijk alle andere 'nieuwe Ronsenaars' vertrouwde klanten worden van de Ronsese handelaars.

Gelijke kansenbeleid, emancipatie, interculturaliteit en al die dure woorden veronderstellen ook dat er gewerkt wordt aan een echt geïntegreerd koopgedrag.

De Benieuwde Ronsenaar wil het taboe daarover daarom doorbreken.

Als je het ons vraagt, is dat (zwaar) werk aan de …winkel voor schepen van integratie Gmati-Nedia Trabelsi.

20 november 2007

DE BENIEUWDE RONSENAAR











TUUPE TEGEN ASBEST

Het Weekblad Passe-Partout pakt deze week uit met een ongewone, zeer opmerkelijke voorpagina.

Op een paginavullende zwarte achtergrond en met de slogan hierboven sluit het weekblad zich aan bij het algehele verzet tegen het dreigend asbeststort in Louise-Marie.

‘Veertig jaar geleden’, zo motiveert het blad (dat de opvolger is van weekblad AZ) zijn initiatief ‘eiste het weekblad AZ in het allereerste nummer het herstel van de ingestorte spoorwegtunnel in Louise-Marie.'

'Vandaag blijft Passe-Partout zijn maatschappelijke rol verder spelen. Samen met de hele gemeenschap zeggen we neen aan de komst van een asbeststort in datzelfde Louise-Marie.’

Een schitterend initiatief van een blad dat zoveel meer is dan een alle-bussen-krantje. Passe-Partout neemt hiermee ten volle zijn maatschappelijke rol op als veel gelezen mediaspeler. Mooi is dat, de pers op haar best. Ten dienste van àlle mensen.

Rond deze tijd neemt minister van Leefmilieu Hilde Crevits haar beslissing in dit dossier. Ze kan niet meer zeggen dat ze het niet geweten heeft. De mensen van de Vlaamse Ardennen moeten het kankergif in hun bodem niet. Zoveel is eenieder duidelijk. Het verzet daartegen zal zo nodig ook nooit stoppen, zo waarschuwt Passe-Partout de minister nog.

'Als ze volhardt in de boosheid mag dit een teken zijn dat het protest zal aanhouden', zo schrijft Passe-Partout. 'Als ze de vergunning heeft geweigerd, is het de bevestiging dat de Vlaamse Ardennen geen asbest willen, nu noch later.'

Klare taal.

TUUPE TEGEN HET ASBESTSTORT.

19 november 2007

DE INGELIJSTE RONSENAAR

















TWEE KADERPOSITIES TE BEGEVEN TEN STADHUIZE

Er zijn twee mooie kaderposities te begeven ten stadhuize. In de raadzaal.‘De Edelman van Halmale’ en ‘een onbekende kanunnik’ die daar nu als schilderijen hangen te verpoeieren boven het hoofd van de raadsleden moeten immers terug naar het Museum van Schone Kunsten van Antwerpen, voor het groot onderhoud.

We gaan ze daarna niet meer terugzien. Dat is geen ramp. Ze hingen daar maar gewichtig te doen: om de ondraaglijke lichtheid van de plek te vullen met gemaakte gewichtigheid.

Met Ronse hadden de twee stoefers geen enkele binding. Ze hingen daar maar om de plek op te vrolijken. Wat hen al die jaren nauwelijks gelukt is. Ze hadden Ronse noch gekerstend, noch bevrijd na de oorlog, noch verraden ervoor.

Wie in de plaats van de twee komt, is nog niet helemaal duidelijk. Het zou zo te horen best kunnen dat het twee keer Fostier wordt die burgemeester van Ronse is geweest in de negentiende eeuw. Eer hij een tweede bestaan begon, als boulevard voor de betere blazen van zijn slag.

Tja burgemeester ‘Boulevard’ Fostier, waarom niet? Al zou het leuk zijn om ook eens andere duo’s te bedenken van mensen die de grootheid van Ronse hebben betracht en gekoesterd en daarmee verzekerd zijn van eeuwige erkentelijkheid en roem bij de bevolking.

Trommel & Fluitje?
Tavi & Madleeneki?
Stanse & Manse?
Zuster Magdaleen & Kanunnik Dewolf?
Erik Tack & Nedia Gmati-Trabelsi?
Walter & Pol Kerckhove?
Luc Dupont & André Bellinck?
Hermes & Den Duivel?
De Stadswacht Numero 1
& De Stadswacht Numero 2?

Andere suggesties zijn altijd welgekomen. We zullen ze doorsturen naar de bevoegde schepen van portretten en kaders Joris Vandenhoucke.


Illustratie: Detail uit 'De Gok van Hermes' van Michel Provost.