BLUE MOON

10.

Woorden die geen mens hier echt nog plaatsen kan.

‘Integriteit.’
‘Integratie.’
‘Identiteit.’

Woorden die iedereen beu is. Woorden die haaks staan op de werkelijkheid. Woorden, ver van het leven van elke nieuwe lastige dag die begint met de energiefactuur en eindigt met bedreiging alom.

Wat kan een schrijver anders doen dan dit leven te observeren, de onderliggende woede ervan te noteren. Agressie, dreiging? Waar, wanneer, wie?

‘Overal.’
‘Het verkeer.’
‘De horeca’.
‘De parken’
‘De supermakrten.’
‘De school.’
‘De sportzaal.’
‘De bankloketten.’

Dure woorden omtrent verdraagzaamheid en solidariteit.

‘Respect.’
‘Correct.’
‘Intellect.’

Woorden die hol klinken en hun betekenis kwijt zijn. Woorden in een taal die niet die van het volk is. Het volk dat zich verlaten voelt, door leiders die niet leiden. Leiders die elkaar beduvelen met dure woorden in dure kastelen. Overrijpe woorden. Klaar om als zoethouders gebradeerd te worden. Woorden die ons opzadelen met schuldgevoelens. Woorden van valse profeten. Woorden van populistische fluitspelers met toverwoorden van links, van rechts. Angst, ongenoegen, irritatie, ingehouden woede in het bange hart van de mensen. Wat staat de schrijver anders te doen dan deze Copernicus-omwenteling te beschrijven.

‘De ander maalt niet om onze stad.’
‘Onze stad draait om de ander.’

Zullen we dan met zijn allen de weg van opgaan van moedeloosheid en verbittering ? Of zullen we doorgaan? Doorgaan natuurlijk. Dat zullen we. Vanop de vesten van onze oude stad zullen we de nieuwe bouwen. Steen voor steen. De fanfare zal ons begeleiden . We ontzeggen eenieder het recht onze vrolijkheid te gijzelen. Niemand die ons die ooit afneemt, nog in geen duizend Ommegangen.

We zien de schoonheid van onze stad. We zien haar in al haar broosheid, in al haar vermaledijde kwetsbaarheid. En we houden van haar. Zoals ze is. En nog meer, zoals ze hoort te zijn in al onze dromen van haar voor morgen. We leven hier zo graag. Op de grenzen van zovele waarheden tegelijk, waar talen niet te tellen zijn. Tegenover de vele netwerken van de macht koesteren wij het ene patchwork van alle mensen bijeen in de stad waarvan we houden. Onze vastberadenheid zal de verzuurden zuur opbreken. Onze onwrikbare trouw is wat onze stad redden zal, van haar al te voorbarig verkondigd verval.

‘Blue Moon’. Roman.
Illustratie: ‘Morning has broken’.
Copyright Stef Vancaeneghem.