BLUE MOON

Hoofdstuk 45.

Ik zeg hem nog Koen ofzo zeg ik als ge voelt dat ge omhoog gaat vooral cool blijven. Maar nee hij denkt dat hij god is. Dat hij van pure transcendentie op wolken dansen kan.

Het idee kwam van onze drummer. Waarom zouden we voor onze Kerst- en Nieuwjaarsconcerten in het Antwerps Sportpaleis geen onbekend zangerke lanceren? Onze chef nam dit stomste voorstel van het jaar mee naar de vergadering bij onze marraine Kitty. In de Silicone Valley, onze fanclub aan de Zot van het Station.

(Na onze naamverandering van ‘Snukkende Snaren’ tot ‘The Small Strings’ zouden we onze Winstgevende Vereniging Zonder Doel ook maar meteen ombouwen tot een fiscaal interessantere Niet-Gouvernementele Organisatie Van Eigen Belang).

Moeilijke discussie. Wat zouden we snotneuzen helpen die ons morgen zelf uit de showbiz duwen? De oudsten onder ons, wijzer en grijzer, wilden daarom veeleer een ongevaarlijke hommage aan vergane gloriën.

Jerry Lee Lewis met zijn Great Balls of Fire.
Beach Boy Brian Wilson met zijn Good Vibrations.
André Rieu met zijn dertig camions vol decors.
Manitas de Plata met zijn camion vol gouden plata’s.

‘Ziede gij Manitas al met dat katrol omhoog gaan?
‘De macho der macho's.’
‘En Jerry Lee Lewis…’
‘Wil zelfs niet meer gefilmd worden.’
‘Ge ziet sebiet waarom.’
‘Great balls so tired.’
‘En die Beach Boy….’
‘California Suffing .’
‘Van Vibrations geklapt.’
‘Lach niet met de mensen hun leeftijd.’
‘Dat ze dan stoppen.’
‘Maar neen, nooit genoeg.’
‘André Rieu?’
‘Dertig camions...’
‘Voor het lulligste decor van heel Wenen.’
‘Zachertorte, Rieu.’

‘Doe geen moeite’ onderbreekt Kitty ons terwijl ze vakkundig de bestellingen tapt. Tegelijk turend naar het flatscreen aan de muur onder een reclame van Always Coca-Cola: een aangrijpend docudrama op VTM.

‘Komt nooit meer buiten op Kerstdag, André.’
‘Hoedadde hij komt nooit meer buiten op Kerstdag?’
‘Hier zie. Het staat in mijne Story.’

ANDRE RIEU: OPGEWARMDE KALKOEN? DAT NOOIT MEER.

Dus zouden we voor een totaal onbekend beginnend groepke gaan. 'Cousteau' ofzo.

‘Bon, waarom niet?’
‘We zijn ook ooit van niks begonnen’.
‘Hadden we toen Bobbejaan Schoepen niet gehad..’
‘Om ons met zijn lasso naar boven te trekken’
‘Het Groot Podium van Zaal Kristen Volksbond’
‘Waar stonden we nu, ik vraag het aan.'

*

‘Goe bezig! We zijn goe bezig!’ schreeuwt Kitty mee met haar muurscherm.

Ze kijkt, zo blijkt naar de Planckaerts in Jamaica. Smijt haar lijf in een reggaekronkel.

‘Sebiet valt Stefanie haren trouwring nog in dat zwembad.’
‘Een wellnessmassage voor haar hummelke...tsss.
'Ge zijt het niet wijs.’
‘En haar ventje...jongens toch.'
‘Gaat zijn viske afgeven aan d’arme mensen van ginder zegt hij.’
‘Love, peace and cocktails ja santé.’

*

Christmas Palm. Er is genoeg voor iedereen. En een Fristi voor Brizeke. Een Karmeliet voor onze drummer die altijd al pater wilde worden, per ongeluk bij de logebroeders strandde.

Bon ik leg het die gast, die Koen van Cousteau ofzo dus nog eens allemaal goed uit. Koen zeg ik nu moet ge goed luisteren onze show in het Sportpaleis dat is allemaal geregeld gelijk een klok. Als we dus in onze tweede set ‘Ob la hier, Ob la daar’ brengen, onze megahit, dan komde gij stilletjes achter mij geschoven op dat platform. Dan samen omhoog. Gelijk op een vliegend tapijt. Ik hang met mijn didgeridoo lichtjes over de rand in perfect evenwicht. Halverwege onze vlucht door de ruimte scheren we dan even rakelings over de hoofden van de zotten die tot 1000 euro betalen om ons laag te zien vliegen.

Gij komt daarbij schoon achter mij staan. Ge zingt uw liedje ‘Dan wil ik Dansen’ zonder bougeren. Ik zeg wel: geen beweging.

(Hij beziet me met een wezen van wat komde gij hier zeveren ouwe knor? Alsof niet IK maar HIJ onbeduidend zangerke van niks dat wel al honderd keer gedaan heeft).

Bon. De tweede set komt eraan. Alles tot in de puntjes geregeld. Perfecte regie. Alles goed uitgelegd. Alles getimed. Gelijk de horloge van de Zimmertoren. De mensen vergeven het ons dat we voor één keer dat onbekend groepje ook wel eens een kans willen geven.

We gaan samen omhoog, komen op kruissnelheid, nemen een lichte draai en stevenen dwars door het eivolle Sportpaleis boven de massa recht op die Vips van 1000 euro.

(Investeerders uit de banksector die voor hun geld recht hebben op 1 coupeke champagne. Plus als extra cadeau een chip voor op hun gsm om geen hersentumor te krijgen als ze bellen of teelbalkanker als ze hem daarna stand by in hun broek steken).

Tegen alle afspraken in begint dat kereltje van niks, Koen ofzo, toch wel te springen gelijk ons Tia in China zeker? Geeft mij daarbij een dop tegen de mond met de micro.

Didgeridoo recht op de getormenteerde kop van Yves Leterme die door omstandigheden congé heeft en komt luisteren naar onze bijzonder geslaagde reggae-versie van de Marseillaise. Mijn mondprothese: recht in de coupe Brut Impérial van prins Laurent.

‘Tout est chaos’, zegt Laurent.
‘Dat is me hier nogal een Cassatie’, zegt Leterme.

*

‘Een re-gel-rech-te ramp voor ons imago als doorstartende Small Strings’, zucht Marie-Lou naderhand in onze loge.

‘Wa zoet?’ lacht onze chef. Onze chef lacht altijd alles weg.

(Zelf probeer ik inmiddels mijn tanden weer wat te positioneren. Prins Laurent heeft ze mij persoonlijk terug gebracht met erbij de vraag of ik voortaan recycleerbaar materiaal wil bezigen. Zijn Stichting gaat mij alle documentatie sturen. Zodra de tijdelijke twaalfden gestemd zijn en hij weer over voldoende geldelijke middelen beschikt om schone tembers te kopen).

‘Hoe, wa zoet?’
‘De mensen hebben nu al de mond vol van ons optreden.’
‘De mond vol zij wel', zeg ik.
'En Cousteau ofzo is ook content’ beweert onze accordeonist. Hij weet het van hun saxofonist.

‘Zelfs de Cirque du Soleil heeft zo geen spetterende show’
‘Een droomdebuut.’
‘Ziedewel’.
‘Ze gaan ons van de markt concurreren.’
‘Ik zeg het nog.’

Als didgeridoo-virtuoos van The Small Strings maakt ge wat mee, ik zweert het. Uw mond valt er van open.

'Blue Moon’. Roman.
Illustratie: ‘Morning has broken’.
Copyright Stef Vancaeneghem.
(De personages zijn fictief, vertelpersonage incluis.)