06 juni 2008

DE GEKLEURDE RONSENAAR

CULTUURRAAD COUNTERT CREATIVITEIT…

KINDEREN MOGEN SCHOOLRAMEN NIET KLEUREN




ROOD IS
DE KLEUR
VAN DE
SCHAAMTE


De Ronsese Cultuurraad vindt dat de fel gekleurde ramen van basisschool Glorieux aan de Bruulkant niet kunnen. Dat meldt onze collega Marc De Venter in Het Laatste Nieuws vandaag. De Ronsese Cultuurraad voelt zich zowaar geroepen om het schoolbestuur daarover in een brief te berispen. Lees dit twee keer, u leest het goed.

‘Omdat de gevel met een kakofonie aan kleuren in de historische kern ligt’, vindt de Cultuurraad. ‘Maar kinderen houden van kleuren', antwoordt schooldirecteur Henk Dhondt van de Basisschool Gorieux in de bovenvermelde krant .

Henk Dhondt: ‘De school wil haar kindvriendelijkheid gewoon accentueren. Vandaar dat we kozen voor felle tinten van groen, blauw en rood. We willen gewoon kindvriendelijk zijn, want kinderen houden van kleuren. Waarom zouden we met dit kleurproject schade toebrengen aan de historische stadskern?’

De Vrijheid beknotten....

Marc De Turck, de voorzitter van de Culuurraad en zijn companen zien dat dus anders .

De Turck:‘Er is hierover geen enkele gemeentelijke verordening. Binnen de Cultuurraad hebben we enkel onze mening vertolkt. De stad Ronse wil de Vrijheid, het historische centrum van de stad herwaarderen. Het past dan ook niet dat in die historische zone met dergelijke kleuren wordt gewerkt. We zullen dan ook als Cultuurraad niet nalaten om in een brief aan het schoolbestuur daarop te wijzen. Verder zullen we er bij het stadsbestuur op aandringen dat er toch enige reglementering komt voor werken en schilderwerken in dit stadsgedeelte. Als iedereen zomaar zijn eigen willetje gaat doen, blijft er van De Vrijheid niets meer over.»

....Met pietluttigheden.

Henk Dhondt vindt het niet kunnen dat de Cultuurraad zich zo laat opmerken.

Henk Dhondt: ‘We hebben de schilderwerken met de leerkrachten en het oudercompité besproken. Omdat de ramen dringend een schilderbeurt nodig hadden, konden we die natuurlijk weer een wit tintje hebben gegeven. Maar leerkrachten en leerlingen waren het erover eens dat we op die manier een fris kleurtje aan onze school geven. Zo benadrukken we dat we alle mogelijke inspanningen leveren om minder begaafde of kansarme kinderen alle kansen te geven.'

'Eigenlijk stoort het mij dat de Cultuurraad zich met zulke pietluttigheden gaat bezighouden. En eigenlijk gaat het maar over de paar ramen op het gelijkvloers van de school. Wat voor schade zouden die kleuren nu kunnen toebrengen aan de stadskern? We zouden de kleuren niet combineren aan onze eigen woningen, maar voor een kindvriendelijke school moet dat kunnen.’

Misschien kan de Cultuurraad zich beter eens afvragen of die Breugelmuur aan de overkant eigenlijk nog wel past in het historisch centrum? Of zich zelf veeleer bezighouden met het herkleuren van de…Zottenmuur aan de Oude Vesten. Dit bij wijze van bezigheidstherapie...

Kids, haalt al uw kleurborstels, uw pastels en al uw kleurenpaletten boven! En zet die kleurloze cultuurmandarijnen met zijn allen maar eens dik in de verf!

05 juni 2008

200.000 !

TUUPE VUIR RONSE













Bij het 200.000 ste bezoek aan deze blog dank ik u allen om zoveel hartversterkende fideliteit. Jullie megarespons en gestadig groeiende belangstelling geven me dag na dag de moed om, samen met u allen, door te gaan voor ons geliefd Ronse.

Hartverwarmend zijn voor mij daarbij ook de persoonlijke mails van Ronsenaars in het buitenland. Aangrijpend schrijven ze mij hoe ook zij zich – na een leven over de oceanen - intens verbonden voelen : Tuupe vuir Ronse.

Geen Ronsese beleidsvoerder kan nog naast de standpunten voor Ronse die hier - mét jullie tips, informatie en comments - dag na dag geventileerd worden. Vandaag, 200.000 clicks later, is ‘Tuupe vuir Ronse’ aldus veel meer geworden dan de zogeheten utopie van één chauvinistische Ronsese dromer.

Het is het massale antwoord van Ronse aan al diegenen die hier in Ronse en erbuiten denken dat ze onze stad zomaar kunnen loslaten, verwaarlozen, verlaten of verguizen. Ik zal het daarom zonder andere opdrachtgevers dan jullie, mijn fidele lezerschare, voort en vastberaden vorm en kracht blijven geven. Zonder meesters noch knechten. Met alle mediatieke en andere democratische middelen, zullen we samen doorgaan. Zonder aanzien des persoons. Zonder onderscheid van rang, ras, huidskleur, taal, status, religieuze of filosofische overtuiging. ‘Ronsenaar’ is onze enige titel. Oude Ronsenaars. Nieuwe Ronsenaars. Al wie met ons van Ronse wil houden, met alle Ronsenaars in harmonie wil leven. Daartoe, namens die 200.000 clicks, onderstaand programma voor alle Ronsenaars van goede wil.


1. INTEGRATIE LUKT (NOG) NIET

Recente gebeurtenissen op minivoetbaltornooien, herrie aan het station, opdringerige straatirritaties (o.m. aan de Delhaize) bewijzen dat. Echte integratie is de plicht om de harmonie onder alle Ronsenaars en de Ronsese leefgewoonten te aanvaarden. Echte integratie is onze taal spreken, echte integratie is inleving in onze cultuur, ons sportief, maatschappelijk en commerciële circuit. Echte integratie is de moed om niet altijd meteen in de slachtofferrol van vermeend racisme te duiken bij de minste (vaak trouwens terechte) opmerking.

Zolang Ronsese gastvrijheid alleen maar een middel is voor snelle verrijking op kosten van de welvaartstaat, het opdringen van de eigen cultuur, het leven in eigen consumptiecircuits in afwachting van investeringen in en de terugkeer naar het ‘thuisland’, wordt de politiek correcte reflex van elke democratische Ronsenaar misbruikt en is er geen sprake van echte integratie. Echte integratie is kiezen voor Ronse als thuisland. Echte integratie is leven met de Ronsenaars zoals de Ronsenaars leven.

We roepen daarom de (jongeren) gemeenschap van Nieuwe Ronsenaars op de gastvrijheid van Ronse te beantwoorden met fairplay op sportmanifestaties en in sportcentra, in jeugdkringen, respect van de gangbare regels in deze stad, in het verkeer, in de parken, het uitgangsleven, de horeca, de straat.

2. VEILIGHEID MOET TERUG

Overvallen, rampkraken en diefstallen halen bij de Ronsenaars het veiligheidsgevoel onderuit. Rapporten nemen dat onveiligheidsgevoel niet weg. De verhuizing uit het stadhuis heeft de politie al te onzichtbaar gemaakt in het straatbeeld.

De nochtans knap werkende Ronsese politie moet dringend alle middelen krijgen om die perceptie van aanwezigheid te herstellen met een goede huisvesting in het hart van het centrum en duidelijke présence in het straatbeeld. Gedragen door het respect van alle Ronsenaars.

Een sneller en efficiënter antwoord van Justitie op de (bij politie welbekende want steeds weer opgepakte ) recidiverende criminele kern moet de Ronsese politie de moed geven om de ingeslagen weg naar het herstel van de verstoorde veiligheid verder op te gaan.

3. STRATEGISCH PLAN MOET SLAGEN

De Kloef, de Ververij, de ontsluiting van de Oude Vrijheid: nooit eerder in de geschiedenis heeft een bestuur vanuit dergelijk globaal renovatieconcept de Renaixance grondiger willen aanpakken. Dit verdient alle steun. Het mag ons als Ronsenaars echter niet blind maken voor de addertjes onder het groene gras.

Het aanbod van flats op de privémarkt loopt snel aan tegen oververzadiging. Het Kloefproject met zijn aanbod van 230 woningen tussen de 100.000 en 300.000 euro wordt daarom een riskante onderneming. Alleen het beste van het beste zal beletten dat dit de zwanenzang wordt van het huidige bestuur. De lat van kwaliteit kan daarom niet hoog genoeg worden gelegd, wil men de valstrik van de onduidelijke sociomix van een zoveelste sociale woonwijk vermijden. De Kloef moet lukken. Het beste wordt maar net goed genoeg.

De renovatie van de Oude Vrijheid biedt ongeziene kansen voor de hergeboorte van de oude stadskern. De doorsteek van Markt tot Kleine Markt en Wijnstraat kunnen het doodbloedende commerciële centrum een nieuw leven geven.

De aanleg van een nieuwe industriezone sluit perfect aan op de N60 route en biedt Ronse nieuwe kansen. Parallel met de ontwikkeling van het handelscentrum aan de Snoecklaan, dient de commerciële binnenstad te worden gered van de leegstand en de verkrotting.

Noch de contraproductieve politieke spelletjes, noch al te 'carnavaleske' persoonlijke politieke profilering zullen het rechtmatige streven naar erkenning van onze unieke duizendjarige Fiertelommegang als Werelderfgoed en een waardige bestemming voor de schatten van Hermes in de oude Sint-Martinuskerk, in het hart van de oude Vrijheid tegenhouden. (En evenmin amateuristische goocheltrucs om die schatten onder te brengen in de crypte: die crypte is namelijk een heiligdom, dus met erediensten. Het volstaat om de kerkelijke overheid te consulteren om te weten dat zoiets niet kan).

We zullen de politieke egotrippers in dit verhaal te gepaste tijde finaal terugfluiten. Wie burgemeester van Ronse wil worden, kan aan zijn duizendjarige geschiedenis zijn Fiertel en Hermes onmogelijk voorbij. Zie de expo over de Oude Vrijheid in de Hoge Mote.

4.TUSSEN RIJSEL EN RONSE

Voor het eerst sinds de wet op de faciliteiten in 1963 kan Ronse van zijn bijzonder statuut een megatroef maken door zich in te lijven in het Eurodistrict van Lille-Tournai-Ronse-Kortrijk. Stefaan De Clerck, met de Rijselse burgemeester Martine Aubry de grote promotor van dit geheel, heeft ons hier in deze blog geschreven Ronse als partner in dit grote geheel graag te zullen begroeten.

Het is de verantwoordelijkheid van het Ronsese bestuur om daar nu eens eindelijk de meerwaarde te willen van onderkennen en onverwijld de nodige initiatieven voor de associatie te nemen. Het is niet omdat dit in het verleden vanuit electoraal opportunisme fout is aangepakt, dat we daarom nu bij de pakken moeten blijven zitten.

Ronse maakt in de geregionaliseerde Belgische staat deel uit van de Vlaamse Regio. Ronse is een Vlaamse stad voor de bestuurders met faciliteiten voor de bestuurden. Ronse is een gastvrije taalhoffelijke stad met respect voor zijn Franstalige bewoners, zijn Waalse buren en klanten van over de Collines. De foute perceptie van tweetaligheid is echter een ramp voor de Ronsese werkloosheid die nog altijd meer dan dubbel zo hoog ligt als in de rest van de regio. De taalhoffelijkheid van Ronse mag daarom geen verkeerd begrepen alibi blijven voor de instroom van Nederlandsonkundige steuntrekkers uit Wallonië en francofoon allochtonië.

5.GENIETEN MIDDENIN HET GROEN

Nu de ontsluiting van de N60 er zit aan te komen, moet de binnenstad weer leefbaar worden. Genieten middenin het groen veronderstelt een degelijke parkeerroute, meer parkings die het centrum verkeersvrij houden, een volledige en veilige fietspadenroute en veel meer zorg voor de voetgangers. Fietsen in Ronse is een ramp. Wandelen door bijvoorbeeld de Sint-Martensstraat met zijn minuscule voetpaden (en 7000 voorbij razende wagens per dag) ook.

***

Het is de plicht van de meerderheid rekening te houden met de positieve voorstellen vanuit de oppositie. Het is de plicht van de oppositie om zorgvuldig toe te zien op het huiswerk van de meerderheid en positieve elementen aan te brengen voor het welzijn van de Ronsenaars. Zonder daarbij te vervallen in een steriele discussie omtrent het grote gelijk. We roepen de meerderheid en de kopstukken van de oppositie op om het debat over Ronse te verheffen tot een nieuwe alliantie van alle gekozenen voor onze geliefde stad. Wat telt voor de Ronsenaars zijn noch de oeverloze palavers noch het opsmijten van al het chagrijn. Tuupe vuir Ronse’ zullen we hier namens uw 200.000 visites voort ijveren voor de Renaixance van onze geliefde stad. Tuupe.

04 juni 2008

DE BENIEUWDE RONSENAAR

LIEFDE VOOR RONSE
TROTSEERT DE TIJD VAN DE WAANZIN


















GASTON VANDEKERKHOVE VIJFTIG JAAR GELEDEN:

'DE RONSENAARS HOUDEN VAN MOOIE DINGEN'.


Er zullen altijd Ronsenaars zijn om onvoorwaardelijk van Ronse te houden. En er zijn er altijd geweest. Twee bewijzen.

Hierboven alweer de knappe Fiertelimpressie van een fidele Fiertelganger.Het lijkt er deze keer echt wel op of Hermes en zijn duivel de rug keren aan al diegenen…die Ronse de rug keren. Schuune!

En hieronder de vastberadenheidheid waarmee Gaston Vandekerkhove (de grootvader van stadssecretaris Linda) pakweg een halve eeuw geleden al het doemdenken counterde in een lied dat hij in '59 schreef voor het volkscabaret Garomar (‘Wanneer te Ronse de fabrieken zullen draaien’).

Die liedjestekst krijgt een halve eeuw later een bijna profetische kracht. Hieruit dit veelzeggend fragment:

Zeg eens vader is het waar
Is Ronse een dode stad
Waar men nijdig op elkaar
Zo maar leeft als hond en kat
En is de jeugd van heden
Altijd ontevreden?

Wanneer te Ronse de fabrieken zullen draaien
En iedereen weer kan werken voor zijn bestaan
Zullen de mensen er wel levensvreugde zaaien
En allen opgewekt door ’t leven gaan
Want Ronsenaars houden van mooie dingen
Zij minnen al wat schoon en vrolijk is
Men zal hen opgetogen horen zingen…

Reken maar dat we Ronse zullen blijven bezingen, Gaston:

‘En dan zullen wij wel onze man weer staan…’

Tuupe.

03 juni 2008

GRAFFITI


Ik kan je graf niet redden, Jotie kameraad. Wat zou ik? De Stad Oudenaarde moet dat maar doen. Je verdient meer dan dat. Ik zag een stuk over jou in Gent. Even bracht het meisje daar op de planken van de Tinnen Pot je helemaal terug. Zag ik je, zoals je daar stond in de lift van mijn huurwoning aan de Sint-Kwintensberg. Jij met je glimlach, je karbonkels en je eerste geschriften. We zouden, ja. We zouden ze eens.

Maar alles is anders gegaan dan we wilden dat we zouden. Je koos de dood. Je liet me wat je al vermoedde. Je wist je vergiftigde geschenken wel te kiezen.

De Steppewolf herlezen. Jouw Steppewolf.

Hermann Hesse: ‘Toch schijnt mij De Steppewolf juist dat van mijn boeken, dat vaker en heviger dan enig ander werd misverstaan, en vaak waren het juist de lezers die het met me eens waren, zelfs de geestdriftigste lezers, niet dus de afwijzende, die zich op een voor mij bevreemdende wijze over het boek hebben uitgesproken. Gedeeltelijk, maar slechts gedeeltelijk, is de veelvuldigheid van deze gevallen een gevolg van het feit, dat dit boek, door een man van vijftig geschreven en de problemen van juist die leeftijd betreffende, heel vaak in handen is gevallen van zeer jonge lezers. Maar ook onder de lezers van mijn leeftijd vond ik vaak zulke, op wie mijn boek wel indruk maakte, maar voor wie vreemd genoeg slechts de helft van de inhoud ervan zichtbaar werd. Deze lezers hebben, zo komt het me voor, zichzelf in de steppewolf teruggevonden, hebben zich met hem geïndentificeerd, zijn lijden en dromen meegeleden en meegedroomd, en hebben daarbij helemaal over het hoofd gezien, dat dit boek ook nog van anderen weet en spreekt dan van Harry Haller en zijn moeilijkheden, dat boven de steppewolf en zijn problematische leven zich een tweede, hogere, onvergankelijke wereld verheft, en dat het Traktaat en al die plaatsen van het boek, die over kunst en de onsterfelijken gaan, een positieve, opgewekte, bovenpersoonlijke en boventijdse geloofswereld tegenover de lijdenswereld van de steppewolf plaatsen, dat dit boek wel van lijden en noden verhaalt, maar geenszins het boek van een wanhopige is, maar dat van een gelovige.’

Hesse, dat steppeschaap in wolvevacht. Onderweg op het lange achtvoudige pad. Siddharta achterna. Maar jij Jotie kameraad, jij wou de graal meteen. You got it.



Een brief

Lieve dood, ik weet dat gij niet lief zijt
maar als handwerkman uw dagen slijt
Ik heb u geschreven om uw komst te vragen
maar het lijkt enkel uw komst te vertragen

Ik geloof niet dat ik gered kan worden, doodjelief
en als het kon dan wou ik het niet: eens een dief
altijd een dief. Ik heb geen berouw over gestolen harten
noch over de vlammen veroorzaakt door verwarming

die verbrandden wie er zijn handen naar strekte.
Lieve dood, ik neem afscheid van jou in de koorts
in het ochtendlicht, in de maandag die mij wekte
en diep in mij weet ik: wat blindelings volg
is uw toorts.

Jotie T’Hooft.

Ik zie je daar weer staan in het deurgat van mijn Gentse flat, met je eerste geschriften in de hand. Van ons beiden was jij diegene die het dan al wist: je wou en zou niet meer gered worden. Ik moest vooral niet aandringen.

Veertig jaar later zal ik je zeggen schrijfbroerie: dat was je reddding. En je graf ja, je geboortestad moet dat maar doen. Het moet niet altijd bruin bier en koers zijn.

‘Oudenaarde, een smalle stad, die traag ontsprong en snel verbloeide’.

Voor jou,‘kleine granaat die nooit tot ontploffing kwam en die men er duldt zoals de dorpsgek vroeger’ (‘Mijn geboortestad’).

'Graffiti'.(Blogboek).
Illustratie: ‘Zotte Maandag’.
Copyright Stef Vancaeneghem.

BEAU MONDE







Mijn Minst
Leefbare Stad


Als ik jong zal zijn
veel jonger dan toen ik
op de steenbrugge
dat groot gesmoeld
kwajongetje was
zal ik veel verstild
van je houden van je
uitzichtloze uitzicht

Laten lullen zal ik ze
dat je dit dat je dat
dat ze vlug weggaan
ver van je vandaan
achter het schrijn
bevrijd van hun chagrijn
zullen jij en ik dan
je mooiste weg op gaan

(Dat ze gaan en gedaan
maak dat je wegkomt
bon débarras in vetjes
opgeruimd staat netjes)

Als ik jong zal zijn
veel jonger dan toen ik
van goedgelovigen huize was
onvoorstelbaar voorspelbaar
veelbelovend zogezegd
zal ik vastberaden van je
houden mijn minst leefbare
schitterende stad

Vraag me niet waarom
omdat je dit omdat je dat
ze je breekbaarheid
je gulle gastvrijheid
je openheid je (h)eerlijkheid
niet willen zien
die hele wereld in je
groene warme dal


Stef Vancaeneghem.

02 juni 2008

DE BENIEUWDE RONSENAAR














EINDELIJK EERHERSTEL

VOOR HET OUDE HART VAN RONSE

GEEF AAN HERMES WAT HERMES TOEKOMT...


Veel meer dan zomaar een expo is de tentoonstelling over de oude Vrijheid van Ronse de eerste echte officiële aanzet naar een nieuw bestaan voor de te renoveren historische stadskern van Ronse rondom Sint-Hermes.

‘Op termijn denken we aan een culturele as doorheen onze stad, die vertrekt aan De Ververij en doorloopt tot aan de Kleine Markt of zelfs de Wijnstraat waarbij de hedendaagse cultuur versmelt in de historische roots van Ronse’, aldus schepen van Cultuur Joris Vandenhoucke.

‘De samenwerking met het Ename Expertisecentrum rond het Ronsisch erfgoed geeft ons de verdere invulling van het unieke begrip de Vrijheid van Ronse. Eén van de conclusies van de voorstudie is dat die Vrijheid weer concreet ingevuld moet worden. Dat doen we dan best in een totaalproject. Het is een gelukkig toeval dat net dit kwartier het laatste in het stadscentrum is dat nog grondig gerenoveerd moet worden. Dit geeft ons nu de kans om de zaken grondig te bekijken.’


De geboorte van Ronse: 25 dorpen overheen de taalgrens

De bevindingen van stadsconservator Eric Devos (die hier tekent voor een opmerkelijk interessante expo met nog ongezien materiaal), leren ons dat de eerste religieuze nederzetting in Ronse werd gesticht door Sint-Amandus rond 630, onder of rond de Sint-Hermeskerk. Zowel de stichting van het zogenaamde ‘Tenement van Inde’ door Lodewijk de Vrome in de eerste helft van de IXe eeuw en de nieuwe start rond 940 (na een vacuüm van 60 jaar ingevolge de vlucht voor de Noormannen) zijn aanknopingspunten voor het ontstaan van de Vrijheid van Ronse.

Het ‘Tenement van Inde’ stond onder het patronaat van de Sint-Cornelisabdij. Dat Tenement bestond aanvankelijk uit 25 dorpen, zowel ten noorden als ten zuiden van de huidige taalgrens, die vanuit de Vrijheid door het kapittel bestuurd werden. Gaandeweg kalfde dit patrimonium echter af, tot het omstreeks 1280 door Dampierre afgekocht werd.

De Vrijheid zelf was een vrijgoed (‘francisia’ of ‘franchise’), dat toebehoorde aan het kapittel van Sint-Hermes. Kaarten en maquettes tonen dat het om een cirkelvormige entiteit ging.

De Vrijheid…van God en Kerk

De vroegste beschrijving en vermelding van de Vrijheid dateert uit 1315, op een ogenblik dat de begrenzingen in de vorm van grachten en hagen nog fysiek aanwezig waren. Ze genoot volledige onafhankelijkheid op bestuurlijk, juridisch en fiscaal vlak en was alleen tegenover God en de kerk verantwoording verschuldigd.

Tekenend is dat deze eerste vermelding – 1315 – kadert in een bevoegdheidsconflict tussen de baljuws (zeg maar: politiecommissaris) van de Vrijheid en deze van de stad, die zich op het zuidelijk en hoger gelegen plateau rond de Grote Markt sedert de XIe eeuw ontwikkeld had.

Deze bevoegdheidsconflicten zullen zich door de eeuwen heen bestendigen. Telkens wanneer men zich aan één van beide zijden gefnuikt voelt: juridisch (arrestatie bij misdaden), fiscaal (vrijstelling van beden of oorlogsheffing) of bestuurlijk (al dan niet consulteren van de proost van de Vrijheid, bijvoorbeeld de organisatie van de wacht).

De verschrompeling van de Vrijheid

Op religieus vlak stond de deken als primus inter pares in voor de eredienst en de de cultus van Sint-Hermes, ter genezing van geesteszieken. Op wereldlijk vlak zwaaide de proost de plak. Met zijn leenmannen, een baljuw en sergeanten stond hij in voor recht en orde.

In de nasleep van de godsdienstoorlogen boet de Vrijheid aan belang in. Niet alleen in bevoegdheid, ook in het uitzicht. Het vroegste plan uit 1623 geeft weliswaar nog afgetekend de grenzen weer, maar die zijn dan al voor een deel opgegaan in het hele oude stadscentrum. Deze evolutie zal zich in de XVIIe en XVIIIe eeuw bestendigen. Vooral dan aan de zuidkant van de Vrijheid, waar de grachten volledig opgaan in de verkaveling langsheen de Grote Markt. Uiteindelijk zullen de Franse revolutionairen de Vrijheid, het kapittelgoed van Wadimont (Sint-Hermeshof) en de vrijheerlijkheid Landenbourg letterlijk van de kaart vegen in hun strijd tegen alle kerkelijke en adellijke privileges. De XIXe eeuw zal de Vrijheid helemaal uit de geesten bannen. Door de opkomst van de textiel zijn de Ronsenaars dan met heel andere dingen begaan.

Op naar de Renaixance van de Vrijheid

De expo in de Hoge Mote benadert de oude Vrijheid van Ronse met brede blik: zowel naar fysiek voorkomen, op bestuurlijk vlak en op het vlak van privileges en de conflicten die eruit voortvloeiden. Nogal wat archiefstukken, kaarten, plans, maquettes en andere stukken worden voor het allereerst getoond. Ook wordt de link gelegd met het zuidelijker gelegen kwartier rond de Grote Markt, waarmee de vrijheid onlosmakelijk verbonden is.

Merkwaardig hoe ongeschonden de Vrijheid al bij al uit de strijd van de tijd is gekomen. De drie kerken met de restanten van het kapittelhuis en de omgang, het kerkhof met grafdelvershuisje, de Kleine Markt met de aanpalende horeca, de onderwijsinstelling aan het Kaatsspelplein, genoemd naar het kaatsspel dat daar reeds in 1403 plaatsvond (tot ergernis van geestelijken en kerkgangers)… Allemaal gaan ze rechtstreeks terug op hun Middeleeuwse antecedenten. Allemaal liggen ze als het ware te wachten om opnieuw tot teven te komen.

De eerste aanzet daartoe is een beeldkwaliteitstudie die door het Ename Expertisecentrum in opdracht van het stadsbestuur werd uitgevoerd. Daaruit blijkt dat er nog voldoende waardevolle elementen van de Oude Vrijheid in het huidige stadsdeel zijn overgebleven om de Vrijheid een nieuw leven te geven.

Zowel binnen de stedelijke administratie als in de schoot van de pas opgerichte Stedelijke Erfgoedraad wordt daartoe telkens een werkgroep opgericht. Daarbij zullen enerzijds rechtstreeks betrokken collegeleden en stadsdiensten hun visie kunnen coördineren en anderzijds een brede waaier professioneel en persoonlijk geïnteresseerde erfgoedliefhebbers een expertise vanuit hun invalshoek aanbrengen.

Cultuurschepen Joris Vandenhoucke: ‘Mobiliteit, horeca, middenstand, cultuur, maar ook stedenbouw, de inkleding van het openbaar domein, begrenzing, aanwezigheid van talrijke geklasseerde monumenten en activiteiten die tot in de Middeleeuwen teruggaan, kunnen er in symbiose voor zorgen dat de Vrijheid meer wordt dan de laatste fase in de vernieuwing van het stadscentrum.’

Cultuurschepen Joris Vandenhoucke riep vrijdagavond zijn collega Yves Deworm van Openbare Werken op om met zijn neus in de stadsplannen te duiken. Yves Deworm wacht alvast nog een lange lastige weg doorheen de 'onvrijheden' van de administratieve moloch. Doch dit mag ons als Ronsenaars niet beletten om onze Oude Vrijheid in ere te herstellen.

'Leve de vrijheid'. Tot 29 juni.
Expozaal Hoge Mote. Info: 055.23 28 12.