12 juni 2008

DE BENIEUWDE RONSENAAR

EXCLUSIEF NIEUWS

STICHTING INVESTEERT FORS IN NIEUWE BRASSERIE

MET EETGELEGENHEID EN VERGADERRUIMTES

GECHARMEERD DOOR RENOVATIE RONSESE MARKT














IN VOORMALIG HUIS NOTARIS DELOUVROY


De Stichting ‘Demeures & Châteaux’ investeert fors in een nieuwe Brasserie annex Eetgelegenheid op de Ronsese Grote Markt. Op de verdieping komen vergaderruimtes. Dit (letterlijk en figuurlijk) exclusief nieuws voor Ronse is ons zopas door burgemeester Luc Dupont bevestigd. De investering komt er in de ex-woonst van gewezen notaris Jacques Delouvroy voor het laatst bewoond door ex-schepen Annie Blanckaert. Alleen al de restauratie van de oude patriciërswoning wordt geschat op nagenoeg 1 miljoen euro.

Het is een mooie story die hoop geeft op de Renaixance van Ronse en het welslagen van het Strategisch Plan. Achter de nogal besloten ‘Stichting Demeures & Châteaux zit’ ene Monsieur Lambert (geen Ronsenaar). Het zou gaan om een kapitaalkrachtig heerschap met bijzondere voorliefde voor het zorgvuldig restaureren van kastelen en grote woningen her en der te lande.

Onder de indruk van de Markt

Toen monsieur Lambert een tijdje geleden Ronse bezocht, was hij danig onder de indruk van de geslaagde restauratie van het Marktplein. Als eigenaar van (ondermeer) de vroegere woonst van notaris Delouvroy vatte hij het plan op om dit huis een nieuwe toekomst te geven zodra het huurvrij zou zijn.

Toen Annie Blanckaert de woning verliet, vond hij meteen twee enthousiaste zakenpartners. Onder wie, voor zover we konden vernemen, Steven Spileers van de welbekende gewezen Ronsese drankhandel.

Sinds een zestal maanden is de restauratie volop aan de gang. Ze is ook al zichtbaar in de hernieuwde dakstructuur. Wanneer de Brasserie opent, kon bij navraag ten stadhuize nog niet worden vernomen.

BEAU MONDE


EINDELIJK
POSTUME EER
VOOR
ARMAND DEMEULEMEESTER

HOPELIJK WORDEN ZIJN FELLE KLEUREN GEDULD


Er was een tijd dat je als vriend en fan van Armand Demeulemeester (1926-2002) in Ronse bij de ‘lokale instanties’ vruchteloos kon blijven aandringen op een retrospectieve. En kon horen dat zoiets ongepast zou zijn.

‘Want als we het voor de ene doen, dan moeten we het ook voor de andere.’

Armand was dan al lang een internationaal erkend kunstenaar. De grootste voltijdse eigentijdse artiest die Ronse kende. Maar misschien lag het bij de lokale broeders die hier toen de plak zwaaiden vooral gevoelig dat bij het pausbezoek van Johannes-Paulus in de Basiliek van Koekelberg een werk van Armand was overhandigd.

Armand heeft die diepgelovigheid van hem nooit onder kerkstoelen of banken gestoken. Zijn Kruisweg siert niet voor niks de abdij van de paters trappisten van Westvleteren waar hij nu en dan zelf op retraite trok .(Hij bracht ons dan altijd wel een kleine reserve mee ter degustatie).

Zijn werk, ondermeer de monumentale cyclus ‘Genesis’, was wel vaker geïnspireerd door teksten uit de boeken der Openbaring. Om hem daarom echter vast te pinnen op ‘religieuze kunst’ zoals een Servaas, daarvoor was Demeulemeester veel te eclectisch bezig. Zijn koloriet, zijn kracht, zijn expressie: het is één en al schittering. Art brut. Art très très beau. Een talent dat hij ‘godzijdank’ heeft kunnen doorgeven aan zijn zoon Jan Demeulemeester.

Inmiddels zijn ‘anderen’ hier in Ronse al met veel poeha gevierd - door buitenstaanders - en komt het huidige stadsbestuur tot de bevinding dat Armand Demeuleester eindelijk de postume erkenning verdient die hem bij leven, ook niet toen hij al ziek was, werd ontzegd.

Die retrospectieve gaat nu door op drie lokaties: in het knusse atelier van de kunstenaar boven de Wittentak (waar zijn heerlijke pannenkoeken nog nasmaken) , in het mooie voormalige grafdelvershuisje aan de oude Sint-Martinus (voormalig ‘Uutvercoren’) en in De Brouwerij off all places.

Drie kwezelkes

















Hierbij geef ik mijn lezers graag een werkje van hem mee dat hem typeert als kunstenaar en als mens. Toen ik op vriendenbezoek informeerde naar de titel ervan, gaf hij mij zijn mooiste glimlach weg.

‘De drie kwezelkes’, zei hij, ‘Hedde ze niet gekend?’

Ja, ik heb ze gekend. Ik zie ze zo voor mij. Geheel in het zwart. Personages uit een verhaal van Maigret. De drie madamkes die in Sint-Hermes wekelijks op zondag het stoelkesgeld ophaalden. Het rugje gekromd. Het verkrampte artrosehandje vooruit. Het hoedje als een vogelnestje haaks boven de tule. Armand verhief die vergane wereld met twee drie penseeltrekken tot pure kunst. Juicht, vrienden en liefhebbers dat het stadsbestuur van Ronse eindelijk zijn Laureaat van de Prijs van de Stad Ronse voor Schilderkunst…van 1969 die retrospectieve gunt.

Want juist: ....Als je het voor de andere doet, kan je onmogelijk aan die ene, de grootste van Ronse nog langer voorbij. Hopelijk vindt de Cultuurraad de expo van Armand Demeulemeester in het oude historische stadsgedeelte kunnen… en wordt het gebeuren niet stilgelegd vanwege te felle kleuren…

Armand Demeulemeester.‘Tussen Figuratie en Abstractie.'
Van 30 augustus tot 28 september.
Info : dienst Cultuur. cultuur@ronse.be (055 23 28 01)

BLOG NOTE


BRIEF VAN FREDDY MAERTENS

Beste fietsliefhebber,

Op 29 juni geef ik aan de poorten van het Centrum Ronde van Vlaanderen de start van de 2de RetroRonde. Waarom? Omdat ook ik nostalgisch word als ik oude Flandria-truien betast en streel over mijn WK-shirts.

Ik nodig u uit deze uitzonderlijke dag te komen beleven. De Retro Ronde is leuk om naar te kijken, nog leuker om aan deel te nemen. Wie in retrokledij en op een oude fiets start, krijgt een ferm welkomstpakket, originele bevoorradingen en achteraf het unieke Flandrien-glas.

Geen fiets met versnellingen op het frame en voethaken? Vraag maar eens in je buurt: vrienden, oom, buurman links of rechts, je fietshersteller. Je zou versteld staan hoeveel van die vélos er nog in omloop zijn. (Info en voorwaarden vindt u op www.retroronde.be.)

De RetroRonde valt samen met de Adriaan Brouwerfeesten in Oudenaarde: animatie en muziek verzekerd. En helemaal retro is de herdenking van de Slag om Oudenaarde 1708 (zie www.oudenaarde1708.be) En in het CRVV kunt u het NK in Knokke op groot scherm volgen. Dus graag tot zondag 29 juni!






10 juni 2008

BLUE MOON


27.

Al van in 660. Zo lang draait in ons stadje alles om macht en geld. De deken van Het Vrije versus baljuw van de nieuwe stad errond. Strijden om wie wie aan de galg mag praten. Opknopen aan die grote beuk, achter Sint-Pieters. De knoken verderop achter de kerk: onder de kalk zoals Wolfgang Amadeus. Bengelen zie ik ze, de onverlaten en sukkelaars aan die boom. Als in een eindeloze ballade des pendus van François Villon:

Frères humains qui après nous vivez
N'ayez les coeurs contre nous endurciz,
Car, ce pitié de nous pauvres avez,
Dieu en aura plus tost de vous merciz.
Vous nous voyez ci, attachés cinq, six
Quant de la chair, que trop avons nourrie,
Elle est piéca devorée et pourrie,
Et nous les os, devenons cendre et pouldre.
De nostre mal personne ne s'en rie:
Mais priez Dieu que tous nous veuille absouldre

Klaar voor het kerkhof. Waar nu ons monument der doden staat. Weer andere doden. Gesneuveld voor het vaderland. Na de Romeinen. De Noormannen. De Spanjolen. De Fransen. De Duitsers. De schietspoelen. De aangespoelden. Gesneuveld onder bevel van Albert I. Hier ons bloed, wanneer ons recht?

Albert I: Le Roi Chevalier.
Albert II: Le Roi Cavaleur.

Het monument der doden: bloot als een pompier zonder kleren.

Bloot als Ferdinand Bardamu, op zijn reis naar het einde van de nacht. Verdwaald in de vaart der volkeren. Enkeling. Eén tegen allen. Hij zal doodgaan in de hel. Van Neuengamme. Bevrijd door de Amerikanen maar geveld door tyfus. Op de dag van zijn eenentwintigste verjaardag. Zijn graf vergaat nu aan het oude kerkhof. Zonder concessie, zoals steeds. Zijn laatste verzet. Eerst tegen de barbaren, nu tegen de vandalen. Mort pour la patrie. Ze willen het splitsen. Mort pour deux patries. Mort pour les couilles du pape.

Lodewijk de Vrome doet onze stad cadeau aan zijn vrienden. Hij schenkt onze voorouders weg. Als laten en lijfeigenen zullen ze zijn netwerk van vromen verrijken met penningen en belastingen.

Nu nog, als in het mooiste gedicht van Claus, nu nog draait alles om macht en geld wat hetzelfde is. Nu nog zie je de stille netwerken aan het netwerk. Alles netjes netgewerkt volgens de regels. Zogezegd. Doch achter de schone schijn van het politiek correcte: de verdoken returns, de benoemingen, de vriendendienstjes, de arrangementen. Ons kent ons. Naar buiten het grote verhaal van de idealen voor het klootjesvolk. Achter de schermen de champagne, de kaviaar, de patriciërshuizen en de lofts. De nieuwe patriciërs van het systeem. Wie iets zegt, die doet aan antipolitiek. Maar de grote steuntrekkers zijn niet de arme duivels met hun pepermolen boven de hulpsoep. Vrolijke vrienden dat zijn wij. Horen zien en zwijgen? Horen zien en schrijven. Horen zien en liedjes zingen.

Solidariteit. Schouderklop. Aalmoes. Barmhartigheid. Fooi. Foei. Wafelijzerpolitiek. This land is my land, this land is your land. This land is nomansland. Een scan voor mij. Een scan voor jou. Oh, verdacht vlekje. Adieu vriend. Over de doden niks dan goeds. Maar je was wel een klokkenluider, hé kameraad. Een emmerdeur. Een spelbreker. Ons spel. Onze Winstgevende Vereniging Zonder Doel.

Dwars doorheen de schijn zie je hun snelle verrijking. Hun netwerken zijn vandaag alleen nog veel subtieler. Je moet goed zoeken. Zij goochelen met je belastinggeld, jij googelt met je ontgoocheling. Wie het zegt, moet het zwijgen worden opgelegd. Een paria. Een anarchist. God noch gebod. Ni dieu ni maître. Noch grootmeester, noch meester. Noch Abraham, noch Hiram. Wie dàt doorheeft, wie hun spel van macht en schone schijn doorprikt, gaat aan de kant.

Grote beuk in het park.
Kleine deuk in het netwerk.
Alles kan doorgaan. Kalk erover.

‘Een schrijver moet schrijven’, zegt Kitty, de marraine van onze Snukkende Snaren.

Tussen de Carnegie Hall en het Stade de France door spelen we al eens op de braderie. Pro deo. Sinds ons optreden in het Macarenastadion van Brasilia zijn we onbetaalbaar voor de Unie der Handelaars. Dit doen we dus puur voor het goede doel. Om Kitty als waardin van The Silicon Valley aan het station te plezieren. Sommige dingen in het leven moet je doen. Kitty is de spin in ons netwerk van Snukkende Snaren. Of beter: zij is onze wijfjesbidsprinkhaan. Na de liefdesdaad bijt ze je kop eraf als ze je als bedsprinkhaan niet moet. Je kan Kitty beter in je netwerk houden. Alles is macht.

Toujours sourire et cacher sa peine. Et nous les os, devenons cendre et pouldre.

‘Blue Moon’. Roman.
Illustratie: ‘Morning has broken’.
Copyright Stef Vancaeneghem.
(De personages in deze roman zijn fictief, vertelpersonage incluis.)

09 juni 2008

LA VIE EN PROSE


















Des Roses Et Des Orties

Vers quel monde, sous quel règne
et à quel juge sommes-nous promis?
A quel âge, à quelle page
et dans quelle case sommes-nous inscrits?
Les mêmes questions qu'on se pose
On part vers où et vers qui
Et comme indice pas grand-chose
Des roses et des orties

Les mains peintes, les mains jointes,
on se courbe et on remercie
On implore, on s'inquiète
et c'est trop tard quand on a compris
Malgré tout ce que l'on ose
Et qui parfois réussit
On ne laissera pas grand-chose
Que des roses et des orties

On est lourd
Tremblant comme les flammes des bougies
On hésite à chaque carrefour
Dans les discours que l'on a appris
Mais puisqu'on est lourd
Lourd d'amour et de poésie
Voilà la sortie de secours

On se rapproche, on se reparle,
on se pardonne et on reconstruit
Le seul monde qui vaille la peine
y'aura tout ce qui nous réunit
Et de tout ce qui nous oppose
On en sortira grandi
Et si on laisse peu de choses
Y'aura plus de roses que d'orties

On est lourd
Tremblant comme les flammes des bougies
On hésite à chaque carrefour
Aux discours que l'on a appris
Mais puisqu'on est lourd
Lourd d'amour et de poésie
Voilà la sortie de secours


Francis Cabrel.

‘Des Roses et des Orties.’

DE BENIEUWDE RONSENAAR

BRIEF VAN DE LEERKRACHTEN VAN

DE VRIJE BASISSCHOOL GLORIEUX













‘WE NODIGEN DE CULTUURRAAD UIT IN ONZE KLASSEN.’


'KOMAAN ZEG, WAAR ZIJN WE MEE BEZIG?'

'Zoals onze directeur in het persartikel vermeldde: wij kiezen voor een ‘kindvriendelijke’ school. Wat kan een kind nog meer aantrekken dan kleuren?

Wij geven het toe, je kan er niet naast kijken. Maar dat is nu net wat wij willen. Er mag niet naast onze school gekeken worden! Wij bedoelen dit niet alleen letterlijk.

Amper twee jaar geleden werden wij in zak en as gezet door gesjoemel met de financies door een vorige directie. Gevolg: wij moeten dagelijks roeien met de riemen die we hebben. We kunnen je verzekeren: die riemen zijn eerder touwtjes die wij met heel veel creativiteit aan mekaar moeten knopen.

Het zal nog jaren duren eer we een beetje financieel comfort zullen kennen. Toch blijven we niet bij de pakken zitten…dag na dag zetten we ons in voor onze leerlingen en zorgen wij ervoor dat zij niets tekort komen. Veel leerkrachten bekostigen zelf het didactisch materiaal want….het geld is op!

Dat wij geapprecieerd worden door de ouders bewijst de reactie van Paul Carteus op deze blog, dank u Paul! Maar daarnaast hebben we ook een fantastische ouderraad, mensen die het menen met ons en ons een duwtje in de rug geven. Wij werden nooit eerder zo in de watten gelegd als dit jaar op ‘de dag van de leerkracht’.

Ons positief verslag bij de recente schooldoorlichting van maart ll. bewijst dat wij ook van hogerhand worden gewaardeerd.

Nu worden wij aangepakt over de kleurenkeuze van onze ramen! Komaan zeg, waar zijn we mee bezig? Inderdaad, smaken verschillen maar wat wij véél belangrijker vinden is datgene wat achter die ramen gebeurt. Onze school is veel meer dan een ‘façade’.

Bij deze nodigen wij de cultuurraad graag uit om eens een kijkje te komen nemen in onze klassen en te ontdekken hoe wij, kleuterleidsters en onderwijzers, dagelijks met anderstaligen en/of zorgenkinderen geconfronteerd worden. Geen sinecure hoor!

Het herwaarderen van de historische stadskern is één zaak, maar het opwaarderen van het onderwijs te Ronse is een andere dringende zaak.

Aan de Cultuurraad zouden wij toch willen vragen: laat ons alstublieft nog een beetje onszelf zijn en de eigenheid van onze school bewaren!'


De leerkrachten van de
VRIJE BASISSCHOOL GLORIEUX.