21 juni 2008

DE BENIEUWDE RONSENAAR

HISTORIA MUNDI:

RAAR VOLK EN NU EN DAN EEN DODE


MASSALE OPKOMST VOOR SCHITTEREND SPEKTAKEL

IN UNIEK DECOR AAN DE RAND VAN JOLY BOS


HOE SCHUUNE DA ROONSE TOOCH KAN ZOAN


















20 juni 2008

DE BENIEUWDE RONSENAAR






RONSE SCHRIJFT HELE WEEKEND WERELDGESCHIEDENIS!

SCHITTEREND SPEKTAKEL MIDDENIN HET GROEN


ALVAST ENKELE SFEERBEELDEN...

VOOR DAT 'T SPEL BEGINT...


Zonder de bewoners van andere en vroegere werelden te verstoren konden we voor u ongemerkt enkele beelden schieten van wat Historia Mundi dit weekend aan de Dammekensstraat te bieden heeft. Het belooft daar aan de Dammekensstraat een schitterend spektakel te worden in een uniek kader. Een ongewone gebeurtenis. Niet te missen! Hier alvast enkele sfeerbeelden vanuit het voorlopig nog rustige tentenkamp in volle opbouw. Voor dat 't spel begint....









BLUE MOON


28.

Denk vooral niet dat onze ho zo knappe frontman van De Snukkende Snaren tegelijk ook het brein van onze megaband is. Als je hem zo bezig ziet op onze Never Ending Tour, zou je dit wel eens ten onrechte kunnen concluderen. Akkoord, bij muzikale wijze van schrijven: schone schijn bedriegt. Als een jonge Jan Cremer op wiens mythische drilboor van Hollandse Harlem Globefrotter alle vrouwen van Amerika liggen te smachten, zie je onze frontman misschien wel hoogst sexy over de podia hoppen in zijn onnozel Esprit de Corps-lijveke op zijn belachelijke zwarte Adidasjes. Zonder vetertjes, alleen rekkers. Wij laten hem doen. We gunnen de ouwe geile bok zijn pretje. We grijnzen naar elkander. Ons Here dient van elks zijn getal te hebben. Hij dramt. Onze drummer drumt. Samen werken we vakkundig onze plee-lijst af. Zijn constante stemwisselingen, ritmeveranderingen, zijn hortende kortademigheid rijden we dicht met lange instrumentale solo’s. Al zijn tekorten spoelen we door en spelen we weg. We weten allemaal wel wat er zoal in zijn medicijnentasje zit. Die hele farmaceutische industrie in zijn Vuittonkoffer. Meneer de frontman schreeuwt zich schor als een Springsteen. Hungry Heart onderweg naar Thunder Road. Wij echter hebben weet van de hardnekkige poliepjes die om het half jaar uit zijn groot bakkes geschraapt worden. We horen het geklik van zijn kunstheupen, het getik van zijn teelbalprotheses. We zien wel hoe zijn kunstgebit blijft hangen aan de grijparmen van de kreeft Belle-Vue. We kennen zijn minuscuul oorapparaat dat ons mengpaneel in de war stuurt. De onzichtbare tektstenscroller aan zijn microfoontje. Zijn olijfgroene, hemelsblauwe, turkooise, gitzwarte, melkchocoladebruine collectie contactlenzen. Zijn pacemaker. Die verkeerswisselaar vol overbruggingen rond zijn hart. Zijn luchtpompje. De steengroeve in zijn nieren. Zijn gezwollen thermostaat. Het mobiele zuurstoftentje naast het podium. Zijn driehonderd diverse haarstukjes. Zijn container vol bottox. Zijn balen groene thee uit Myanmar. Zijn homeopathische apotheek. Heel dat circus van afgeleefde overjaarse beatnik on the road.

Wat telt is de reis
niet de bestemming
want al jaren ligt
die ver achter hem.

Bij optredens vergeten we dit alles. Dan jumpt hij over mijn didgeridoo. Driftig en hitsig als een jonge springbok. Gelooft hij zelf weer voor even in zijn Eeuwige Wedergeboorte. Neemt hij zichzelve voor Jim Morrison. Brian Jones. Janis Joplin, Michael Hutchence. Wat de camera’s van Martin Scorsese, Stijn baron Coninx en Dominique Deruddere dan nooit te filmen krijgen: de ivoren dildo’s op de nachttafel van zijn suite. Hem geschonken door Dieudonné Doudou, marabout uit de Casamance. Op onze vijftigste African Tour schonk Keizer Jean-Bedel Bokassa hem van pure bewondering een joekel van een diamant. Aan te brengen op een plek van zijn goddelijk lichaam die hij zelf bepalen mocht. Wij kénnen die plek. Je wil het niet geweten hebben. Het verklaart wel waarom hij zo wijdbeens over dat podium hopt. Als een ouwe stramme paardenfluisteraar die net heel Arizona heeft afgedraafd. Dit alles is dus pure show van een jongetje dat weigert oud te worden.

Nothing that happens
after we were twelve
matters very much.

En wij vinden het goed zo. Wij zijn brothers in arms. Dit alles draagt bij tot de mythevorming rond onze Snukkende Snaren.

Maar net zomin als Mick Jagger bij The Rolling Stones, dat obscure groepje dat ons krampachtig nabootst, de plak zwaait doch integendeel Keith Richards en Charlie Watts, zo bepalen ook bij ons de leadgitarist en de toetsenist (die Stevie Winwood van Spencer Davies Group nog de stiel heeft geleerd) de klankkleur van alle hits waarmee we de hedendaagse muziekgeschiedenis herschrijven. Nog niet langer geleden dan vorige week hebben ze beslist dat we maar eens af moeten van die domme vogeltjesdans. Voortaan gaan we dus stijlvol voor de calypso. Dan wel in rapversie: we willen onze huppelende leadzanger niet afvallen. We blijven hoe dan ook fideel zijn palliatieve begeleidingsgroep tot zijn bittere eind. Als kameraden heb je een band. Zij het voor de meesten van ons boven de broeksriem.


‘Blue Moon’. Roman.
Illustratie: ‘Morning has broken’.
Copyright; Stef Vancaeneghem.


(De personages in deze roman zijn fictief, verteller incluis).

19 juni 2008

DE BENIEUWDE RONSENAAR


VERHOOGDE MACHTSCONCENTRATIE BIJ RONSESE SP.a POLITICI

SELFSERVICE SOCIALISME VAN WELEER IS DIT DAL NOG NIET UIT

TUUPE VUIR MOA ZU SIMPOO DA T' EES...


Nadat eerder Pol Kerckhove al meteen na de verkiezingen de lange traditie van blinde machtsconcentratie doortrok en prompt de functie van schepen van rechtswege bevoegd voor Financiën opeiste en ging combineren met zijn OCMW-voorzitterschap gaat nu ook Gunther Deriemaker steeds verder de weg op van de verhoogde machtsconcentratie.

Deriemaker, behalve eerste schepen ook al bezoldigd regiovoorzitter van de Intercommunale TMVW en Aquario en bezoldigd lid van het Sectorcomité Gaselwest, slaat nu ook in eigen partijrangen breed de vleugels uit.

Deriemaker wordt namelijk regiovoorzitter van zijn partij voor het hele gebied Ronse, Oudenaarde.

Als eerste schepen en dus plaatsvervangend burgemeester, is Deriemaker ten stadhuize bevoegd voor sport, toerisme, jumelages, kinderopvang (kribben, initiatieven, speelpleinwerking, feestelijkheden, markten, kermissen, septemberfeesten, culivlar, kerstmarkt, bommelfeesten, dienstencentrum, serviceflats en begraafplaatsen.

Als SP.a regiovoorzitter wil Deriemaker bijzondere aandacht besteden aan kinderopvang, openbaar vervoer en milieu.

Allicht zal zijn aandacht als regiovoorzitter ook gaan naar de 'in slaap gestelde' werking van zijn eigen Ronsese SP.a afdeling...

WRITERS IN RESIDENCE





VADER

Bij Onze Lieve Vrouw ten Wittentak glijdt je ijle wierook
rond het verzegeld jeugdmissaal.
Een enkele valk schuilt nog op de Hootond.
Om jou rouwen alle dode getouwen.





DE TRANEN VAN MOWGLI

Nog stonden de wolven niet klaar voor de sprong,
zwierf ik met jou door de dode junglestad
vol schatten die wij sinds altijd zochten
maar nooit wilden vinden, en nog
soesde de slang in de boom,
likte de tijger zijn verschroeide pot,
krijsten de lachwekkende apen ons uit.
Maar toen stonden wij oog in oog
met de trouwste onder de panters
en zag ik in dat oog, onmerkbaar haast,
de rimpel van smart en wist ik
dat jij in hun dorpen naar hen toe zou gaan.
Overal rees dreigend nekvel,
maakte men zich klaar voor de sprong
.















Mei, en met vader trek ik de steile heuvel op naar Onze Lieve Vrouw ten Wittentak. Ooit is Maria daar verschenen en liet haar voet een sneeuwwitte afdruk na in de uitverkoren eik, want bestaan er mooiere leugens dan die van de legenden?

Het liefst zit ik buiten de kapel, op een van de banken tussen de dubbele rij bomen die oeroude sagen vertellen aan de voortjagende wolken.

In de verte drijft het gemurmel van gebeden weg op flarden wierook, hier is er alleen rust onder het zeil van de wind.


POL VANCAENEGHEM

(Uittreksels uit ‘En alles gebeurt net niet’ en ‘Dit was het dan een beetje’.)

De Noveen van Wittentak is een bedevaart ter ere van Maria,‘Troosteres der Verdrukten’ sinds 1439. Dit jaar van 28 juni tot 7 juli. Meer info : Comité Wittentak Stationsstraat 29 en: Dekenaal secretariaat, Kaatsspelplein 3 (055/21.20.97)

17 juni 2008

DE BENIEUWDE RONSENAAR

TEGEN AL HET DOEMDENKEN IN

HERGEBOORTE VAN DE BINNENSTAD

INVESTEERDERS EN JONGEREN

KIEZEN RESOLUUT VOOR RONSE














'Er broedt hier iets in deze stad. Ik woon in Oudenaarde. Maar voor het sociale leven ga ik meer naar Ronse dan hier in Oudenaarde zelf. Had ik dat geweten..Als ik zoiets hoor, nota bene van een Gentenaar die naar Oudenaarde is verhuisd, dan weet ik dat Ronse goed bezig is!’ Dat schrijft me vanuit Barcelona de jonge Ronsese Erasmus-student Christophe, een fidele lezer van deze blog.

Ik citeer hier graag uit de mail van Christophe omdat hij één van die vele jonge mensen is die me tegenwoordig steeds vaker spontaan melden dat ze voluit kiezen voor Ronse en dat we ‘tuupe’ voor Ronse moeten doorgaan met erin te geloven. Omdat ze Ronse een leuke, boeiende stad vinden in een schitterende groene omgeving.

Inderdaad, alle doemdenken van hier en vernedering van elders ten spijt, kan niemand nu nog voorbij aan het feit dat Ronse ten alle kante hard werkt aan de Renaixance. Wie Ronse bezoekt en achter de hardnekkig gecultiveerde clichés wil kijken, die ziet hier eerst en vooral een prachtig heraangelegde Markt en binnenstad. Het commerciële centrum kan dan inderdaad onder druk staan, tegelijk komt het nieuwe koopcentrum aan de Cesar Snoecklaan helemaal tot leven. En ook dàt is Ronse.


Onder onze ogen : de geboorte van de nieuwe stad

Mèt het beoogde resultaat. Want na deze geslaagde renovatie van de straatinfrastructuur beleeft het hart van de stad nu op vele plaatsen een echte hergeboorte van zijn woningpatrimonium. Fabrieken worden lofts. Nieuwe eigentijdse appartementen schieten overal als paddestoelen uit de grond. Burgerswoningen worden gerestaureerd en krijgen een nieuw bestaan.

Privé en overheid vullen hier elkaar perfect aan. Met nieuwe sociale invularchitectuur krijgt de binnenstad gaandeweg een nieuwe meer eigentijdse aanblik. Zopas opende minister Marino Keulen het fijne project Spillegem-Oude Vesten met 25 huurappartementen. De Nieuwe Haard is nu definitief afgestapt van de oude woonkazernepolitiek. Wat we nu zien, in de Ninovestraat, aan de Bruul en elders oogt mooi en is verzorgd. De sociale maatschappij bouwt nog 7 dergelijke eigentijdse huurappartementen aan de Veemarkt en renoveert 27 huurappartementen in de Bredestraat. In de Wijnstraat komt er een vervangingsbouw met 8 koopappartementen, aan het Delhayeplein 11 koopappartementen , in de Kruisstraat 15 koopwoningen en 19 huurappartementen. Dit staat los van de meer dan 100 woningen die voorzien zijn achter de Familia en die doorlopen tot aan de Kruissens.

De Nieuwe Haard gaat echter tegelijk de strijd aan tegen de verloedering van het bestaande patrimonium. Zo komen er aan de Floréal 72 nieuwe wooneenheden gezet, na afbraak van 61 oude.

Privé Projectontwikkelaars veroveren Ronse













Sociale invularchitectuur die het imago van Ronse bestendigt als steuntrekkersstad met hoge werkloosheidsgraad? Wie ook hier verder kijkt dan het cliché, ziet dat dit argument niet langer kan worden volgehouden. Want naast de ambitieuze politiek van de Sociale Bouwmaatschappijen ontdekken ook steeds meer privé projectontwikkelaars Ronse.

Het imposante appartementencomplex aan de Hoge Mote is bijna klaar. Het belangrijke kantoor van Ernst & Young vond er inmiddels al een onderkomen.

Ht volstaat om de aanbiedingen van immobiliënkantoren te consulteren om te merken dat er overal in de stad privé appartementencomplexen gepland of al opgetrokken worden. In die mate dat er in kennerskringen al gevreesd wordt voor een overaanbod. Overal wordt er privé gepland en gebouwd. Het Neckebroeckproject aan de Ellezelestraat, Aan de Coupl’ Voie, de Hoogstraat, parking Delhaize.

Er zijn plannen voor de ombouw van een historisch gebouw tot seminarielocatie. Een project van Willy Naessens aan het station. En dan hebben we het hier even niet over de 230 wonigen van De Kloef.

Ook horeca en kleinhandel gelooft er weer in













In de Joseph Ferrantsraat is onlangs een nieuw Hotel geopend. We signaleerden vorige week al de komst van een nieuwe Brasserie annex eetgelegenheid en lokalen op de Markt. De Globe zal binnenkort weer openen, zo vernemen we uit goede bron. Pizzazaken (Hoogstraat) hier, delicatessenwinkels (in de voormalige Charcuterie Ardenaise) daar.

Het is wachten op de plannen van de eigenaar van het gebouw naast Hotel Amour. De stad Ronse plant zelf de doorsteek van Markt tot Marktje naast de Harmonie via de stadsgarages. En met de expo rond De Vrijheid van Ronse is de start gegeven van de renovatie van het hele historische gedeelte rond Sint-Hermes en oude Sint-Martinus.

Het wordt dus hoogtijd dat de traditionele beschimpers van Ronse de wording van dit nieuwe Ronse onder ogen willen zien. Tegen al hun doemdenken in worden ze hier in de binnenstad nu al teruggefloten door al die investeerders, projectontwikkelaars, horeca-ondernemers en jonge mensen die aan het doemdenken geen boodschap hebben en die integendeel resoluut kiezen voor Ronse.

16 juni 2008

DE BENIEUWDE RONSENAAR

KONINGIN DER VLAAMSE ARDENNEN

VERWELKOMT DIT WEEKEND 30.OOO BEZOEKERS!


TUNEN HOE SCHUUNE DA ROONSE TOOCH KAN ZOAN



















KLIK OP BOVENSTAAND PROGRAMMA
VOOR ALLE DETAILS

GRAFFITI


Het is wennen aan Vlaanderen zonder Claus. Afscheid met het mooiste doodsprentje (bidprentje, dat ware erover) dat de schrijver van de Oostakkerse Gedichten en Het Verdriet zichzelf allicht had toegewenst. Eresaluut uit de beste pen van ondermeer Connie Palmen, Remco Campert, Dimitri Verhulst, (de inmiddels zelf zopas overleden) Kees Fens, Tom Lanoye, Piet Piryns, Hugo Camps, Jan Mulder, Cees Nooteboom, Kees van Kooten en Paul Claes. En met dit Sonnet XV van de man die Louis Seynaeve het eeuwige leven schonk:

Jaren geleden kon ik dromen
(o infantiele profetische ziel)
van de dingen die zouden komen,
fataal als de uitvinding van het wiel.

Nu is de wereld sterfelijk als ik,
en daarmee uit.
Alleen onzekerheid geeft mij een kick,
ik geloof geen fluit.

Dromen jaag ik naar de zolder
waar de domme kinderen wonen.
Ik lieg. Er is nog één dolle kolder

en dat is zij over wie ik bericht
in dit gelovig klinkgedicht,
de laatste van mijn demonen.

***




Ahmid Karzai, de president van Afghanistan zegt dat hij Pakistan gaat aanvallen als Taliban-leider Baitullah Mehsud er niet mee ophoudt aanslagen te plegen op zijn grondgebied vanuit het Pakistaanse stamgebied Zuid-Waziristan. Wie wil weten waarom Karzai de Taliban in zijn land niet moet, leze ‘Duizend schitterende zonnen’ van Khaled Hosseini. Voor zover dat al niet gebeurde. Want Hosseini (ook auteur van De vliegeraar) tekende met dit boek voor een onverbiddelijke wereldbestseller. Als geen ander vertelt hij de westerling alles over ondermeer de positie van de vrouw in die genadeloze mannenwereld.


***


In ‘De woorden en de dingen’ toont Michel Foucault (1926-1984) aan dat de geschiedenis van het denken geen gestage opeenvolging van inzichten is, maar een schakeling van zogenaamde ‘épistème-wisselingen’ die elke keer weer een nieuw begin aankondigen en afrekenen met al het oude. Een geniaal werk uit de Verlichting is dat bijvoorbeeld louter op basis van de toen heersende grenzen van het denken.
Een epistème is het geheel aan theoretische en praktische kennis waarmee een mens kan functioneren.

Foucault verkiest die bredere term boven de paradigmaverschuivingen van Thomas Samuel Kuhn (1922-1996). Volgens Kuhn verloopt de ontwikkeling van wetenschappelijke kennis niet zozeer via een structuur van lineair onderzoek, maar door middel van paradigmaverschuivingen die binnen wetenschappelijke disciplines afrekenen met verouderde inzichten en plaats maken voor een nieuw begrip dat leidend is vanaf dat moment. Copernicus, Newton en Galilei zorgden bijvoorbeeld voor dergelijke verschuivingen tegenover het heersende denken. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat Foucault voor zijn meesterwerk ‘De woorden en de dingen. Een archeologie van de menswetenschappen’ (verschenen in 1966) de mosterd haalde bij die schuivende paradigmata van Kuhns ‘Structuur van wetenschappelijke revoluties’ (verschenen in 1962).

Zelf haal ik de mosterd voor al wat hierboven staat uit ‘De canon van de filosofie’. De 100 beste filosofieboeken allertijden.

***

Mijn goede schrijfcompaan van altijd Guido Fonteyn, vrijdag op bezoek voor een lezing in Het Vrijzinnig Centrum, begrijpt maar niet dat Ronse niet meegaat in het verhaal Lille-Kortrijk. Zo horen we het eens van een ander. Guido weet waarover hij het heeft. Schrijft al jaren con brio over de ‘nationale betrekkingen’ tussen Vlaanderen en Wallonië.

***


Ik bezoek het lege kerkje van Monteregioni. Leeg? Niet helemaal. Vooraan op een kerkstoel zit Jan Cremer. Het mysterie van gods schepping bewonderend. Wel in het lekkere gezelschap van twee dames die zo uit zijn memoires lijken weggelopen. Alle aanwezigen hebben hun kleren nog helemaal aan. Dit ondanks de lege biechtstoel en de grote Toscaanse hitte. Cremer mèt broek aan, zelf gezien.

Dit verhaal is zo waar als alle avonturen die Cremer in '3' (het derde deel) van zijn memoires beschrijft. Inderdaad nog altijd even vlot en knap geschreven. Als een Henry Miller of een Céline. Met erin : alles wat je als opgroeiend jongetje van goedgelovigen huize altijd zelf had willen kunnen durven.

‘Graffiti’. Een Blogboek.
Copyright Stef Vancaeneghem.