27 juni 2008

BLUE MOON


30.

Het Afrika Korps van Rommel, de woestijnvos, is doorgestoten tot in het Jolybos . Twee nepnazi’s in beige pak. Ze sleuren me mee naar de historia mundi van deze stad. Alles drukt me nu met de neus op mijn aanzwellende research voor ‘De Nalatenschap’. Voorlaatste verhaal in wording. Twintig jaar broed ik erop. Story zonder winnaars, noch verliezers. Vooral geen afrekening. Maar een zoektocht naar de beweegredenen. Iedereen bedoelt het goed. Ook de oorlogsburgemeester. Die van het minste kwaad. Om erger te voorkomen. Erger: die van de nazi’s. Maar alles pakt anders uit. Deze stad zal nooit nog dezelfde zijn.

De communistische weerstander. Aller-retour naar de Hel van Neuengamme. Voor altijd getekend en nooit gelouterd. Ook niet na het van zich afschrijven van alle trauma’s. Het post-kampensyndroom.

De kampen. Alleen de sterken halen het. Nu en dan worden de laatsten hier begraven. Met De Eer van België. Dan ligt hun ‘streepjespak’ op de kist. Geweven door. Jawel.

De verzetsjongen. Dood op zijn eenentwingste, in Buchenwald. Nam foto’s van hun miradors en hun honden, in het nu zo vredige bucolische Mullem. Verklikt. Opgepakt. Opgesloten ten stadhuize. Dan.

Al die opgeroepenen met dat gelige kaartje in de hand. Getekend uw burgemeester. Uw burgemeester? Landbouwer Victor Leleu. Mariette De Moor, lid van de communistische vrouwen. Charles De Bisschop. Op naar de Feldgendarmerie. Op naar Gent, Sint-Denijs-Westrem. Saint-Omer. Van Hoolandt Albert, werkman. Vanden Hove Roger. Spileers Omer. De Bleecker Georges. Callens André. Van Coppenolle Valeer. Research.

De Keyzer Armand. Moed en opoffering. Stil verzet tegenover verdoken verraad. Altruïsme versus egoïsme. Verhaal zonder martelaren. Verhaal zonder grote helden van het vaderland. Verhaal zonder echte lafaards. Een verhaal van de gewone mensen van deze stad. Geplaatst tegenover het fatum. De vermaling tussen het burgerlijk verzet van de enkeling tegenover de overmacht, de heirkracht.

Gaston. Théodule. Anne. Personages die me al vertrouwd zijn, niet loslaten. Delobel Robert. Aelvoet Amanda. Lagache Henri. (Et la petite phrase qui tue:'C'est une belle canaille, celui-là monsieur le juge.)'

Research. Het verhaal van Meuris Leopold. Lefèvre Jean. Derniest Paul. Nottebaert Armand. Van Obost Julien. Hun namen dansen op mijn fiches. Hun getuigenissen grijpen me aan. Weggehaald uit hun bestaan, hun huis, hun thuis.

De Nalatenschap. Wat ze ons nalaten,, hun voorbeeld. Wat anderen ons nalaten, hun lafheid, hun verraad, hun verklikking, hun verdachtmaking, hun kleine profijtjes, hun megafortuinen. De overlevers, de plantrekkers tot in de kampen toe. En de gevers die zichzelf weggeven. Een stad met haar eigen historia mundi. Diepe wonden die niet, nooit helemaal geheeld zijn. Overheen generaties.


Research. Tzvetan Todorov.‘Facing the extreme.’ ‘Moral life in the concentration camps.’ In extreme situaties wordt de polariteit van goed en kwaad duidelijk. Goede, menselijke daden onderscheiden zich van onmenselijke handelingen als ultieme tegenpolen. Ouders sterven om hun kinderen te laten leven. Mensen staan kleren af om een onbekende warmte te geven. Plegen zelfmoord om anderen te beschermen.

Todorov deelt ze op in gewone en heroïsche deugden. De heroïsche deugd is volledig onzelfzuchtig en eervol, leidt in de meeste gevallen tot executie. De gewone deugd is meer gericht op het behoud van de waardigheid. Dit onderscheid is in het normale leven niet scherp te maken, maar in concentratie-en werkkampen wel.

Research. Anna Arendt. Emmanuel Levinas. Totalitaire regimes behandelen mensenlevens op een bureaucratische manier. De kampbeheerders voeren het werk uit dat ze krijgen opgedragen. Het wel en het wee van de gevangene is, met het oog op die taak niet relevant. Logistiek en management wel. Adolf Eichmann. Uitvoerder.

Research. Getuigenissen van Todorov. De mislukte zelfmoordpoging van een gevangene wekt de toorn op van de kampbewaarders. Het is hun taak om de gevangene binnen een bepaald tijdsbestek te doden. Hun taak, niet de zijne. De zelfmoordpoging wordt opgevat als broodroof.



Historia Mundi in deze stad. Portois Michel, advocaat. Dewilde Leon. Blommaert Maurice. Dumont Robert. Gendarm. Van Cauter Raymond. Gendarm. Versteele Karel. Student. Verhellen Gilbert. Schoelinck, Van Brakel, Deglas. Van Coppenolle Marcel, herbergier.

Allemaal gewone mensen. Gevangen in de vaart der volken. Gevat in een tragedie die hen overstijgt. Geplaatst voor de kleine en de grote heroïek. In een proces dat hun klakke te boven gaat, meneer de juge.

Die ‘Nalatenschap’ nog optekenen. Voor dat jongetje met zijn naam tegen een gevel van de binnenstad en die de historia mundi geen vol leven gunde.


‘Blue Moon’. Roman.
Illustratie: ‘Morning has broken.’
Foto: Historia Mundi in Ronse. 21.6.2008.
Copyright : Stef Vancaeneghem.

DE BENIEUWDE RONSENAAR

EERHERSTEL MET BITTERE NASMAAK

VOOR STADSSECRETARIS EN STADSINGENIEUR

ANTIPOLITIEK VIA RECHTBANK TREFT ALLE RONSENAARS

















De affaire rond de politiekazerne is een typevoorbeeld van contraproductieve anti-politiek ten nadele van alle Ronsenaars. Na jaren zit de Ronsese politie nog altijd zonder degelijke huisvesting.

Politici weten allicht wel hoe ver partijdig politiek bekvechten soms gaat en invreet op de gemoederen. De sterksten kweken een olifantenvel en leren er gaandeweg mee leven. Ze kunnen ook regelmatig hun wederwoord kwijt als de aantijgingen al te grof of persoonlijk worden. Dit zowel bij interpellaties in de gemeenteraad of (zij het sporadischer ) in de traditionele lokale printpers.

Het belet niet dat ook voor hen de rechtvaardigheidsregel moet gelden. Die van onschuld zolang schuld niet bewezen is. De uitspraak van buitenvervolging (zie ons exclusief nieuws van gisteren, vandaag overgenomen door alle kranten) is daarom alleen al goed nieuws. Recht is gesproken en rechtvaardigheid is geschied. De waarheid heeft haar rechten.

Wie spijkers op laag water zoekt,
kan zich prikken aan zijn spijkers,
of zelf verzuipen in verdopen diep.

Niet alleen goed nieuws is het dus voor de ten onrechte beschuldigde burgemeester Luc Dupont en schepen van Openbare Werken Yves Deworm ( plus twee andere betrokkenen als privépersonen, onder wie OCMW-voorzitter en schepen van Financiën Pol Kerckhove) maar ook voor al diegenen die echt, zonder zever en vuige roddel, vooruit willen met Ronse.

Niet omzien en voort doen

Erger en vooral heel unfair is het wanneer bij dat politieke (electorale) gekibbel ook integere hard werkende mensen van de Ronsese administratie worden betrokken. Die zijn namelijk gehouden aan zwijgplicht. Ze kunnen zich daardoor nooit verdedigen tegen lasterlijke en eerrovende aantijgingen: noch in de pers noch in de gemeenteraad.

Voor hen komt bovenop deze buiten vervolging stelling nu allicht de wat bittere nasmaak van een jarenlang ingehouden onrechtvaardigheidsgevoel.

Voort werken voor Ronse en niet omzien.

'Il faut laisser mourir
les choses basses dans
leur propre poison.'

Politiekers komen en gaan. Investeerders strijken neer in Ronse. Ze willen hier vooral snel rijk worden en...verdwijnen dan weer even snel met de noorderzon na hun gedane business.

De administratie gaat echter altijd naar best vermogen door voor Ronse en voor de Ronsenaars die blijven en echt kiezen voor de renaixance. De betogingen van deze week hebben getoond dat lokale ambtenaren dat niet eens altijd in de beste loonomstandigheden doen, in verhouding tot hun federale collega's... Zij hebben hoe dan ook de steun en de sympathie van àlle Ronsenaars tuupe...
Volkomen en ongeschonden.

26 juni 2008

DE BENIEUWDE RONSENAAR

ONS EXCLUSIEF NIEUWS (UPDATE)

VLAAMS BELANG VERSUS STAD RONSE:

STADSBESTUUR GAAT VRIJUIT IN CAR-WASHZAAK


NOCH SCHRIFTVERVALSING NOCH BEDRIEGLIJK OPZET

BUITEN VERVOLGING VOOR AAN ALLE AANTIJGINGEN













In de zaak rond de uitbreiding van het politiekantoor (het zoegeheten 'Resecossier) die het Vlaams Belang en een car-wash-uitbater hadden aangespannen tegen de burgemeester, schepen Deworm, de stadsingenieur, de stadssecretaris en een paar andere betrokkenen wegens zogenaamde schriftvervalsing en bedrieglijk opzet is dinsdag een uitspraak gevallen.

Alle hierboven personen zijn buiten vervolging gesteld en dus onschuldig.
De klacht kwam in de pers en de zaak rond de politiekazerne groeide uit tot een vuistdik dossier. Erik Tack zegt nu alweer in beroep te gaan tegen de uitspraak.
Voor de politiemensen blijft het inmiddels wachten op een betere behuizing. Er is sprake van dat het korps een onderkomen vinden zou in het voormalige Belgacomgebouw.


DE BENIEUWDE RONSENAAR

RENAIXANCE VOOR STEENBRUGGE

VOET VAN KRUISSENS WORDT EINDELIJK AANGEPAKT













Het Aimé Delhayeplein wordt volgend jaar eindelijk een hergeboorte gegund. De rotonde tussen de Wijnstraat, Zonnestraat en Kruisstraat, nu nog weinig meer dan een zielige hoop betonblokken, wordt helemaal hernieuwd.

Er komen ook nieuwe voetpaden en fietspaden. Ook de parking voor de Dexiabank, waar vroeger het basketpleintje van de Sfinx , schoolbasketbal (onze foto uit 1965) en occasioneel een uitgeweken ‘autoboks’ van de winterkermis voor gezelligheid zorgden, wordt eindelijk grondig aangepakt.

De tijd van de palmzondagprocessies, tabernakels met remonstrans, en de basketmachtches na schooltijd onder vrienden komt echter nooit meer terug. Ten eerste zijn er daartoe geen palmwuivende maagden meer voorhanden. Ten tweede zijn de basketvrienden van Sfinx, Club en Union weg, of ze zitten met knieschijfprothesen. Hoe dan ook kan je niet eeuwig blijven vasthangen aan de nostalgie naar een Ronse dat nooit terugkomt.

Er komt dus een brede strook groen middenin de weg tot aan de Delhaize. Plus een tweede, kleine rotonde om het verkeer van en naar de Neerhofstraat veiliger te maken. Kostprijs 663.000 euro waarvan 243.000 voor rekening van de provincie. Het plein ligt immers op een provincieweg. De provincieraad geeft in september zijn goedkeuring aan de werken. De plannen maandag al besproken op de Ronsese gemeenteraad. Nieuwe brede voetpaden én fietspaden (daar was nog even twijfel over) moeten de Steenbrugge weer op mensenmaat brengen.




Na de afbraak van het kasteeltje Thomaes (zie onze aquarellen van Paul Cuvelier) was de Steenbrugge verworden tot een verloren lap autoweg. Die liep ongeveer van aan het eigenste huis van voormalig schepen van openbare werken apotheker Maurice Provost tot aan den ‘Tap,’ de tempel van de tsjeven. Schepen van Openbare Werken Yves Deworm mag nu volgend jaar toezien op het (eer)herstel voor de Steenbrugge, na de jaren van stekeblinde automobielwaanzin.

Als nu ook nog de Vrijheid rond Sint-Hermes (met doorsteek van Markt tot Marktje) wordt aangepakt kan de zieltogende Wijnstraat mee profiteren van de algehele Renaixance van de binnenstad.















Loet oes noa drumen vaan Ronse. Alies da komt en doer nie mier ees.

25 juni 2008

DE BENIEUWDE RONSENAAR














Straks gaat de schoolpoort weer een tijd lang dicht. Het betekent dat met de zomervakantie ook de Bruulconcerten er nu snel zitten aan te komen. Op vrijdag 4 juli hebben de kinderen het in het park als eersten voor het zeggen.

Met ‘Bruul for kids’ tovert het Jeugdcentrum het park nu al voor de vijfde opeenvolgde keer om tot een speeldorp. Met (van 1 tot 18 u) springkastelen, een speleohuisje, circustechnieken, schminkstandjes, een mini-kleuterdorp, een speeltruck, airtrack, djembé-initiatie, reuzetrampolines,hindernissenparcours, gekke fietsen, space swinger, space-bikes, straatanimatie en.

Om 18u30 sluit Spring deze Bruul for kids af met een spetterend optreden.

Voor de ‘grote mensen’ start Bruul 2008 met een optreden van Ronsenaar Guillaume Devos. De Steracteur Sterartiest wordt begeleid door Peter Dhooge’s Question.Voor de gelegenheid aangevuld met de professionele blazerssectie o.l.v. Joachim Vanhoecke.

LA VIE EN PROSE


Si vous voulez mon avis, la cuisine française c’est une pitié. Autant de génie, de moyens, de ressources pour un résultat aussi lourd…Et des sauces et des farces et des pâtisseries à s’en faire péter la panse! C’est d’un mauvais goût…Et quand ce n’est pas lourd, c’est chichiteux au possible: on meurt de faim avec trois radis stylisées et deux coquilles Saint-Jacques en gelée d’algues, dans des assiettes faussement zen avec de serveurs qui ont l’air aussi joueux que des croque-morts.

Samedi, on est allés dans un restaurant très chic comme ça, le Napoléon’s Bar. C’était une sortie en famille, pour fêter l’anniversaire de Colombe. Qui a choisi les plats avec la même grâce que d’habitude: des trucs prétentieux avec des châtaignes, de l’agneau avec des herbes au nom imprononçable, un sabayon avec du Grand Marnier (le comble de l’horreur). Le sabayon, c’est l’emblème de la cuisine française: un truc qui se veut léger et qui étouffe le premier chrétien venu.

Moi, je n’ai rien pris en entrée (je vous épargne les remarques de Colombe sur mon anorexie d’emmerdeuse) et ensuite j’ai mangé pour soixante-trois euros de filets de rouget au curry (avec des dés croquants de courgettes et des carottes sous les poissons) et ensuite, pour trente-quatre euros, ce que j’ai trouvé de moins pire dans la carte: un fondant au chocolat amer.

Je vais vous dire: à ce prix-là, j’aurais préféré un abonnement à l’année chez McDo. Au moins, c’est sans prétention dans le mauvais goût. Et je ne brode même pas sur la décoration de la salle et de la table.

Quand les Français veulent se démarquer de la tradition ‘Empire” avec des tentures bordeaux et dorures à gogo, ils font dans le style hôpital. On s’assied sur des chaises Le Corbusier (de ‘Corbu’, dit maman), on mange dans la vaisselle blanche aux formes géométriques très bureaucratie soviétique et on s’essuie les mains aux W.C. dans des serviettes-éonges tellement fines qu’elles n’absorbent rien.’

‘L élégance du Hérisson’.(Pensée profonde n° 6). Muriel Barbery. Gallimard.

‘La vie en prose’. Journal Intimide.

24 juni 2008

BEAU MONDE

ZOMERZONNEWENDE TE NUKERKE















Burgemeester Thienpont van Maarkedal, fidele lezer van deze blog, mag zich sinds kort ook de burgervader noemen van de gemeente met de mooiste pétanquepistes van Vlaanderen. Fiertelbedevaarders hebben die dit jaar al kunnen bewonderen tijdens de halte van het schrijn in het kerkje van Louise-Marie. De heraanleg van het pleintje aldaar mag er inderdaad wezen.















De schoonheid van Maarkedal is echter vooral de pure authenticiteit ervan. Anders dan de bescheten en vooral beklemmende splendid isolation van pakweg Latem of Deurle (waar alleen tuinmannen overheen de millimetergeknipte buxushagen nog gesprekjes met elkaar voeren), heeft Maarkedal het helemaal van zijn weidse nog ongerepte en ongedwongen natuur én van gewone mensen in moestuinen, gezellige vissers aan vijvers, vrolijk kindergezang in het gemeenteschooltje, een Ronsese kannunik op ruste, een beroemde ster op de dansvloer, het onwrikbare Nukerkegevoel van mijn fijne maat Donaat en de herinnering aan Claus in een gedicht tegen een muur aan het Bakkersbos.















Burgemeester Thienpont vreest dat ik om al die goede redenen ten onrechte ga pleiten voor annexatie door Ronse. Het omgekeerde is waar. Ik vrees integendeel dat steeds meer Ronsenaars steeds meer zin krijgen om zich te laten inlijven door Nukerke. Eén van Ronse’s burgervaders is overigens al langer voor dat verlangen bezweken. Toegegeven, bij Dageraad vanuit Turkije langs ten Hole door de eerste zomerwalmen van de Sint-Jansvuren naar ’t Wit Paard, het is – voor een meester - een schone zomerzonnewendewandeling…

Allez vooruit. Om 'onze' goede burgervader Thienpont te plezieren, hierboven een paar foto’s van zijn schoon grondgebied. Yesterday speciaal voor hem van zijn land geplukt.

23 juni 2008

BLOG NOTE

BLOGICA


Aan de pols een hartslagmeter van Polar. Aan de heup een GPS van Mio. In de linkerhand een Coolpix van Nikon. In de broekzak een Nokia. In het oortje een MP3 van Zen Creative. Ben ik nu gelukkig?

De hartslag wil ik niet kennen. De calorieverbranding kan me even gestolen worden (ik wil een kremke). De madam van GPS kan mijn rug op met haar profijtig klote-Hollands en haar herberekeningen. De Nikon blokkeert zoals steeds. De gsm straalt volgens het journaal de kanker recht mijn broek in. De MP3 overstemt de vogelkes die schone schuifelen.

Ik denk aan mijn tijd bij de 'Ridders van de Fiertel'. Een kompas. Een rugzak met Treets erin tegen de honger. Een geblutste pulle, met grenadine.


DE BENIEUWDE RONSENAAR


RONSESE AAN DE TOP
VAN DE JONGE KAMER


Het college van burgemeester en schepenen ontvangt zaterdag ten stadhuize de JCI. Aanleiding is de aanstelling van An Deventer als Nationaal Voorzitter van de Jonge Kamer.

GRAFFITI



Het bestaan en de ontwikkeling van het individu kunnen alleen maar goed verlopen als er sprake is van een open samenleving. Dat thema werkt de Oostenrijkse Filosoof Karl Popper (1902-1945) uit in zijn sleutelwerk ‘De open samenleving en haar vijanden’. Volgens Popper is de maatschappij zo complex, dat een alles omvattend systeem de doodsteek betekent voor vrijheid en democratie. De ideale staat van Plato, de gesloten samenleving van Hegel, de beheersbare maatschappij van Marx staan daarom volgens hem haaks op het idee van een open democratie. De machthebbers die bijvoorbeeld Plato voor ogen had, wilden tot in detail de samenleving besturen. Uitsluiting van de andersdenkenden is volgens Popper inherent aan deze houding.

Popper was van origine eigenlijk geen politiek filosoof maar een wetenschapstheoreticus. In 1943 publiceerde hij ‘Logik der Forschung’ waarin hij zijn beroemd geworden falsificatieprincipe introduceerde. Kennis moet groeien en kan niet plaatshebben door theorieën klakkeloos aan te nemen, maar door ze juist aan een kritische onteding bloot te stellen. Dat geldt, stelt Popper, niet alleen voor de wetenschap maar ook voor de samenleving. Het vasthouden aan principes waar niet aan getornd mag worden, draagt volgens hem alle kenmerken in zich van een gesloten samenleving. Kritiek wordt dan niet geduld en vooruitgang wordt geremd.

Een samenleving waar integendeel de problemen kritisch worden bekeken, is een samenleving die zich ontwikkelt. Onzekerheid is een resultaat hiervan, maar dit is de prijs die moet betaald worden. Zodra een of andere gelukzaligheidstheorie wordt geponeerd, bestaat de kans dat een deel van de doelgroep zich tegen de politiek keert doordat de theorie gericht is op het collectief en niet op het individu. De nadruk in een open samenleving moet volgens Popper liggen op de burgerlijke vrijheid. Het belang van het individu mag niet ondergschikt worden gemaakt aan dat van de staat. De samenleving moet een open verloop en geen gesloten wensbeeld kennen. Burgers moeten vrij en kritisch kunnen discussiëren over alles.

*



Als dertienjarige schrijft Friedrich Nietzsche (1844-1900) zijn eerste filosofisch geschrift over het ontstaan van de duivel. De strekking ervan is: God denkt zichzelf. Dit kan God alleen als hij zich zijn tegendeel voorstelt. Zo laat Nietzsche het kwaad zijn oorsprong nemen in God. Wanneer hij in 1887 zijn definitieve geschrift over de herkomst, waarde en functie van de moraal schrijft, ‘De genealogie van de moraal’, memoreert hij dit begin van zijn filosofische denken aldus: ‘Feitelijk werd ik reeds als knaap van dertien geobsedeerd door het probleem van de oorsprong van het kwaad: ik wijdde er mijn eerste filosofische schrijfoefeningen aan. Ik gunde, zoals ook rechtvaardig is, God de eer en maakte hem tot vader van het kwaad.’

*



In hoeverre bestaat rechtvaardigheid? En wat moeten we doen om rechtvaardigheid te bewerkstelligen? Twee antwoorden waarop de Amerikaanse filosoof John Rawls (1921-2004) geen bevredigend antwoord vindt. Daarom ontwerpt hij in zijn hoofdwerk ‘A Theory of Justice’ een eigen filosofie die aansluit bij Kant, Rousseau en Locke. Rawls vindt dat iedereen evenveel recht op een rechtvaardige behandeling verdient. De hoeveelheid rechtvaardigheid die iemand krijgt, moet niet afhankelijk zijn van zijn toevallige sociale of fysieke positie.

Om tot een rechtvaardige verdeling van welvaart en rechten te komen, gebruikt Rawls zijn gedachte-experiment ‘the veil of ignorance’ (de sluier van onwetendheid). Hierbij verplaats je je als mens naar het begin waarin we allemaal gelijk zijn. We hebben geen kennis van geslacht, huidskleur, afkomst of geschiedenis. Het enige wat we zeker weten is dat we moeten eten, drinken en onderdak zoeken. De menselijke natuur in acht nemende, zijn zaken zoals naastenliefde in die natuurlijke toestand echter ver te zoeken. Wil er dus een aanzet gemaakt worden voor grote projecten, dan is samenwerking onontbeerlijk.

Rawls formuleert daarom twee doelstellingen waaraan een samenleving moet voldoen. Ten eerste heeft iedereen recht op een groot aantal basisvrijheden. Met dit als fundament, kunnen mensen dan naar eigen inzicht excelleren. Daardoor kunnen de minder bedeelden dan weer mee kunnen profiteren van diegenen die zich hoger op de ladder hebben weten te werken. Middels deze twee principes is volgens Rawls rechtvaardigheid mogelijk in een complexe samenleving. Het behelst wel dat er niet mag worden getornd aan de basisvrijheden. Dit zou het fundament onder een rechtvaardige samenleving wegtrekken.

Rawl’s theorie draagt dan misschien wel kenmerken in zich van zowel socialisme, liberalisme als van de christen-democratie, ze valt niet echt te plaatsen binnen politiek-filosofische stromingen. Misschien kent ze daarom zo’n overweldigend succes. Zeer tot verbazing van Rawls zelf overigens. Die had verwacht dat slechts een handvol bekenden de moeite zou nemen om zijn lijvige opus magnum te lezen. Toen dat wereldwijd wél massaal het geval was, hield hij zich ver van elke recuperatiepoging.

Illustraties: ‘Friedrich Nietzsche and the three metamorphoses’. Werner Horvath.
‘Sir Karl Raimund Popper’. Milan C. Mircovic.‘John Rawls'. Watercolor by Mardy Rwals.