09 augustus 2008

DE NALATENSCHAP














Eerstdaags leest u op deze blog ‘De Nalatenschap', een nieuwe roman over de gebeurtenissen die zich halverwege vorige eeuw hebben afgespeeld in de straten van Ronse, ten stadhuize, in het verzet, in de verplichte Civiele Wacht. Leven en dood van Ronsenaars: ondergedoken en in het verweer in en om Ronse. Of wegkwijnend in de vernietigingskampen.

Ik baseer me voor deze historische roman op de getuigenissen die me de afgelopen kwarteeuw als auteur hebben bereikt en die ik uit eerste hand heb kunnen noteren. Verder op de literatuur en de diverse thesissen die er over deze gebeurtenissen in Ronse zijn verschenen.

Bovendien ben ik bijzonder schatplichtig aan Tzvetan Todorovs ‘Face à l’extrême’, aan Ryszard Kapuscinski’s ‘De ander’, aan Karl Poppers ‘Open samenleving en haar vijanden’, aan Primo Levi’s ‘Is dit een mens?’, aan Jerzy Kosinsky’s ‘Geverfde Vogel’ en Barbara Tuchman.('De waanzinnige veertiende eeuw).

Voor de invulling van de Ronsese feiten en gebeurtenissen heb ik dankbaar kunnen plukken uit het feitenmateriaal zoals me bezorgd door en zeer nauwkeurig vermeld in het sleutelwerk van Georges Vancoppenolle ‘MNB-BNB 1940-1945’, (beschikbaar in de bibliotheek Ronse). Ook uit de vele getuigenissen, het uitvoerige verweer in 'Het Proces Vindevogel' (Davidsfonds) en de inleiding hierop 'Leo Vindevogel, een biografie' van Geert Desmijtere. Tevens uit 'Twintig Ronsenaars in de hel van Neuengamme’, het aangrijpend getuigenis van wijlen Gaston Vandekerkhove.

Mijn heel bijzondere dank gaat hierbij naar ‘Renard’ (codenaam RN1) de historische leider van het Ronsese verzet. Meer bepaald voor zijn vriendelijke en kostbare medewerking en getuigenis namens zijn Ronsese mede-verzetschef ‘Renaud’ (RN 1b, wijlen Gilbert Scherpings) en namens al zijn companen van het verzet in en om Ronse. Last but not least dank ik mijn Ronsiese dialectcompaan Maurice Bouchez, de laatste overlevende van de kampen uit wiens ervaringen ik dankbaar pluk.

Tevens dank ik Philippe Trauwaert en Emmanuel Guisset voor nooit eerder gepubliceerde informatie en 'extreem' pakkende documentatie omtrent het lijden en de dood van Ronsese verzetsmensen in de nazi-vernietigingskampen.

Heel bijzonder dank ik ook Luc Vandevelde, secretaris van het Eenheidsfront, voor zijn kostbare informatie en de toestemming tot publicatie van de laatste brief van zijn vader Maurice vanuit het kamp van Buchenwald.

Ik draag ‘De Nalatenschap’ op aan Eric Zonneman, het negenjarige Ronsese jongentje dat in de Abeelstraat werd doodgeschoten door de laatste Duitse pantser: op 3 september dag van de bevrijding van Ronse. En aan alle Ronsenaars gesneuveld in hun weerstand tegen het reactionaire totalitaire denken en in de nazikampen.

‘De Nalatenschap’ noteert - zonder geheven vinger - verzet en verraad in tijden van totalitarisme en beschrijft de menselijke waardigheid en dapperheid versus verknechting en vernietiging.

‘De Nalatenschap’ gaat over de nagelaten erfenis van moed en opoffering. En over de nalatigheid ervan.

07 augustus 2008

BLUE MOON


34.

Dramatische zomergebeurtenissen treffen ons als Snukkende Snaren recht in het hart. Deze omstandigheden dwingen ons ertoe forfait te geven voor dat Olympische onderonsje daar in China. Je maakt wat mee als didgeridoo spelend lid en kroniekschrijver van een wereldgroep. Ik zweer het je.

Vraag het mijn petanquemaat Bill Wyman die alle foto’s bijhoudt van The Stones, een obscure groep schreeuwlelijkerds uit Albion die al dertig jaar op zoek zijn naar een nieuw hitje. Vergeleken bij de overjaarse fotoframes van Bill is de Feminatheek van Louis-Paul Boon een communiemissaal uit de jaren van geloof, hoop en liefde. De tijd van de puberteit.

Tussen twee partijtjes pastis & petanque voor de Colombe d’Or in Saint-Paul de Vence vergelijken Bill en ik ons beeldmateriaal on the road. Hij mag zijn Hasselblad hebben, met mijn Coolpixje dien ik niet te blozen qua resolutie, helderheid, contrast en beeldscherpte. Vooral mijn hotshots van onze marraine Kitty, haar dochter Solangeke, onze backing vocals Marie-Lou en Jeannien overtreffen con brio de wildste poses van Marianne Faithfull met alleen maar badschuim (en Mick) aan haar lijf of die van Jerry Hall die van Bill gaat in cowboylaarzen met niks aan dan geraffineerde Texaanse olie.

Na ons privé-optreden voor Nicolas & Carla in hun stekje op de Cap Nègre wilden de sportievelingen onder de Snukkende Snaren nog wat gaan afkoelen in de weldadige wateren van de maritieme Alpen. Dit vanwege de acute opwarming van de planeet ter plekke. Met bloedhete pieken tot ver boven de laatste zedelijkheidsdrempels.

Chico, darteler dan de wiebelende keerzijde van tante Tina Turner (met wie we in het najaar als special guests haar vijfentwintigste comeback doen), heeft er niks beter op gevonden dan te gaan duiken tot ver voorbij de semafoor. Dit tegen alle adviezen in van Alizée, onze meer dan welgevormde duikinstructrice.

‘Mon petit Chico tu n’y penses pas', zegt Alizée hem nog. ‘Er is hier ik weet niet hoeveel onderstroming. En daarbij, ge hebt net nog maar juustekes bij La Mère Germaine de warm aanbevolen Menu Boris Jeltsin tot uzelf genomen. Misschien zijn uw profiterollen nog aan het grollen. Bovendien zit de golf vergeven van de kwallen door de verstoring van de biodiversiteit vanwege teveel Russen die hier overal zowel onder water als erboven boeren en wat al niet. Ziet ge al die suçons op mijn benen? Allemaal van de kwallen, boven en onder de zeespiegel. Denk aan L’année des Méduses. Aan Bernard Giraudeau van wie zijn Tuurie opgepeuzeld wordt, eerst door Valérie Kaprisky, dan door tienduizend kwallen. Sindsdien schrijft le beau Bernard alleen nog maar romannetjes over de Oude Man Zonder Tuurie en De Oude Kwal in de Zee. Je plaisante, mais tout de même.‘

Doch Chico is een authentieke gipsy king. Er valt er niet mee te praten. We hadden Chico na ons optreden in d’Arènes d’Arles opgevist uit de mistige roseaux van de Vaccarès waar hij al van kindsbeen af tussen de Flamants Roses op jonge stierkens moest letten van thuis, met als enig verzetje een jaarlijks kampvuur bij de gitanes in Les Saintes Maries.

Het is onze chef die het aangeboren talent van Chico had ontdekt. Hij speelde guitare manouche gelijk Django Reinhardt, maar dan wel met nog al zijn vingers aan zijn lichaam. Hij trekzakte aan zijn bandoneon als een Astor Piazzola die Marcel Azzola accordeon leert.



Maar nee, Chico luistert niet naar de raad van Alizée. Dus zien we hem vanop het terras van de African Queen in Beaulieu met zijn snorkeltje wegdeinen tot ver voorbij de love boats van Saint-Jean Cap Ferrat. Tegen het eind van de week werden de verschroeide lichaamsresten van Chico teruggevonden door Marc Uytterhoeven, een anonieme Belg die daar toevallig wat aan het fietsen was in de verkoolde pinèdes, tussen Fayence en de Lac de Saint-Cassien.

Een Canadair had Chico met zijn snorkeltje en twee ton water uit de zee opgelepeld en kilometers verderop weder nedergelaten op de hevige bosbranden aldaar. We hebben Chico zijn restanten herkend aan het schapulierke van Les Saintes Maries de la Mer dat bij wijze van mirakel ongedeerd was gebleven. Het stoffelijk overschot van Chico rust nu in een – gefumeerd - glazen schrijn in het Musée Rainier Ier te Monaco. Dit bij wijze van waarschuwing voor de gevaren van het snorkelen bij hevige bosbranden.

De tweede ramp treft onze groep in de persoon van Ronnie Mood, de beste dobrogitarist ter wereld. Ronnie was voor de dertigste keer buitengevlogen bij U2, het amateurgroepje van onze maat Bono. Dit vanwege een overmatige wodkaconsumptie. Ronnie is vorige week met onze drummer en onze bassist eerst bij ‘Quinquin’ in een achterstraatje van Monte Carlo naar de match AS Roma- Monaco gaan zitten kijken op de Ecran Géant, voor de vier tafeltjes met roodwitte tafelbekleding, de kleuren van het prinsdom. Daarna heeft Ronnie zijn eigen eens goed verwend ‘Chez Jerôme’, bovenop de Turbie waarna hij nog een kieken is gaan halen ‘Chez Lino’ aan de overkant (dit vanwege de jonge dienster die hem uitnodigde op het dorpsfeest van Peille volgende zondag) om tenslotte te eindigen aan de bar van de Napoléon. Uiteindelijk is Ronnie met zijn zatte boots de Turbie afgedonderd en met zijn Mercedes MacLaren 550 PK na een duikvlucht zevenhonderd meter dieper geland in het zwembad van de Alta Vista. Résultat des courses: drie Russische meerminnen dood in het zwembad en Ronnie vol katrollen aan zijn lijf in het ziekenhuis van Monte Carlo. Wel met een fles Limoncello uit Portofino op de nachttafel als aandenken vanwege onze bassist en drummer. Ik zweer het je, je maakt wat mee op zomertournee.

Als Snukkende Snaren zijn we dan ook oprecht blij dat we ons nu midden de krekels in tante Tina’s Hof van Olijven vol amforen uit de Azoren kunnen voorbereiden op de Nukerkse Dorpsfeesten. Bij de normale dorpelingen aldaar. Zonder snorkels in onze smikkel, Canadairs boven onze kop noch kwallen aan onze Tuurie.

‘Blue Moon’. Roman.
Illustratie: ‘Morning has broken’.
Copyright: Stef Vancaeneghem.

Alle personages in deze roman zijn fictief, vertelpersonage incluis.

03 augustus 2008

BLOG NOTE



















(Klik door op beeld voor details).

DE BENIEUWDE RONSENAAR

VOORZITSTER CAROLINE GENNEZ SCHRIJFT ONS TERUG:

‘SP.A MOET OOK IN RONSE RAMEN EN DEUREN OPEN GOOIEN’


Onlangs schreven we in deze kolommen een open brief naar Caroline Gennez (De Benieuwde Ronsenaar van 8.7.) waarin we de verstarde macht van de oude lokale clans van haar partij hier in Ronse hekelen. Machtsfiguren die via intense netwerking elke echte vernieuwing in de weg staan ten voordele van hun eigen machtsposities en die van hun nazaten, vrienden, ‘broeders’ en kennissen… De nationale voorzitster van Sp.a schrijft ons hierop wat volgt:

‘Een jong sp.a gemeenteraadslid uit uw regio wees me op uw blog. Best interessant om te lezen. U hebt gelijk dat jongeren voldoende ruimte in onze partij moeten krijgen. Bij mijn verhuis naar Mechelen heb ik meteen de ramen en deuren van de partij opengegooid. Ik hoop dat dit ook mogelijk is in Ronse. Ook nationaal moeten we dit verder doen. Als sociale partij moeten we met zoveel mogelijk mensen in discussie treden. Een open discussie zonder taboes. We maken dit ook concreet, zo organiseren we op 18 oktober een visiecongres met discussie rond verschillende thema's. Iedereen is welkom!’

Caroline Gennez

DE BENIEUWDE RONSENAAR

FACILITEITENBRIEF VAN BURGEMEESTER DUPONT

HET ANTWOORD VAN VOORZITTER PAUL CARTEUS

'NATASCHA EN TOM DOE EERST UW HUISWERK'

VLD RONSE HAALT OUDE TRUKEN BOVEN



Natascha Meeuws en Tom Deputter van Open VLD Ronse houden een pleidooi tegen het zogenaamde communautair opbod waar volgens hen Ronse dreigt in verzeild te raken.

Zij reageren hiermee tegen de brief van burgemeester Luc Dupont aan Yves Leterme t.g.v. de 11-julivieringen in Ronse. Daarin legt hij de nadelen van de faciliteiten uit en bepleit dan ook de afschaffing van deze. Wij zijn onze burgemeester dankbaar omdat hij de moed opbracht om de taalproblematiek van Ronse op de kabinetstafel van de eerste-minister te gooien.

In hun pleidooi stellen bovengenoemde Open VLD-ers dat de taalfaciliteiten werken als een rem (zelf als een wielklem) op de sociaal-economische ontwikkeling van Ronse. Applaus, maar… plots wordt de oude trukendoos bovengehaald van de sterke troeven van de tweetaligheid van deze stad. Schrijvers spreken zelfs over het schizofrene karakter van deze stad! Maar over een echte oplossing wordt met geen woord gerept. Nochtans zijn sociologen, economisten en demografen er rotsvast van overtuigd dat de huidige problematiek van Ronse veroorzaakt is door het taalstatuut. Mijn inziens heeft het geen zin om aan symptoombestrijding te willen doen als niet eerst het kankergezwel verwijderd wordt – in casu de faciliteiten afschaffen.

Trouwens, nu we het toch hebben over de rijkdom van de tweetaligheid. Waarom verkondigen jullie dit niet aan jullie Franstalige vrienden in Ronse? Dan zouden zij mee kunnen genieten van deze rijkdom, zouden zij eerbied krijgen voor onze cultuur en zou er geen verdeeldheid meer zijn! Misschien is het goed eens de situatie van enkele Waalse steden met faciliteiten voor Nederlandstaligen onder de loep te nemen: Comines/Komen, Mouscron/Moeskroen en Enghien/Edingen. Daar hebben de Nederlandssprekenden zich aangepast en geïntegreerd, trouw aan de visie van de taalwetgeving betreffende de faciliteiten!

Wat verder gaat het beschuldigende vingertje de hoogte in. Termen als communautair opbod, retoriek van eng nationalisme en verdeeldheid moeten de Ronsese burgers de stuipen op het lijf jagen. En, stel u voor, de bestuursmeerderheid durfde het aan om zelfs de baarlijke duivel naar Ronse te halen in de persoon van Michel Doomst.


Niet gehinderd door kennis van zaken

Beste voorzitter en fractieleider, als u uw politiek huiswerk in Ronse eens grondig zou maken, zou u leren dat de 11 juli feestelijkheden in Ronse georganiseerd worden door de Stedelijke Werkgroep Vlaanderen Feest, werkgroep die ressorteert onder de Stedelijke Adviesraad voor Cultuur. In deze werkgroep zetelen de vertegenwoordigers van culturele verenigingen en Vlaamsvoelende groeperingen.

De spreker op de academische zitting wordt door de leden van deze werkgroep aangeduid en uitgenodigd. Het gemeentebestuur heeft op geen enkele wijze inspraak bij de keuze. Zij nemen enkel ter kennisname. En de werkingsverslagen van de stedelijke werkgroepen en adviesraden liggen ten stadhuize en in de plaatselijke openbare bibliotheek ter inzage voor het publiek!

Maar Open VLD Ronse is in het verleden nooit erg gehinderd geweest door haar aanwezigheid op de 11-julifeesten in Ronse. Zij zou dan ook geweten hebben dat vorig jaar Willy De Waele, burgemeester van Lennik én Open VLD-er, op het spreekgestoelte stond en zelfs heel wat hardere taal sprak dan zijn collega Doomst dit jaar!

Stel u dus voor: het FDF krijgt een voorzet om communautaire heibel te veroorzaken. Ik dacht dat in een democratisch land ieder zijn mening mag verkondigen. Moesten wij misschien censuur toepassen om onze Franstalige landgenoten niet voor het hoofd te stoten?

Schrijvers gaan verder en komen bij de essentie van hun betoog: moeten we wachten op Brussel om de koe bij de horens te vatten?


De kar voor het paard spannen

Wel in Ronse staat men niet stil. Bij het vorige en het huidige gemeentebestuur is een grote dynamiek ontstaan om ook op eigen kracht uit het dal te klimmen. In maart 2006 maakte de vorige bestuursmeerderheid van Ronse – waar toen ook Open-VLD Ronse toe behoorde – haar strategisch beleidsplan voor Ronse bekend. Een beleidsplan dat over verschillende legislaturen verder reikt naar de toekomst.
Dit planningsproces heeft de bedoeling om een visie op de toekomst van de stad te maken, een stadsprogramma waarbij bewoners, bedrijven en organisaties uit verschillende sectoren uitgenodigd worden om mee een rol te spelen. Dit plan kreeg als titel mee: Genieten midden in de groene heuvels. Dit is een zeer ambitieus programma waarbij Ronse inderdaad de koe bij de horens vat.

Ook de Ronsenaars, die houden van hun stad en de toekomst hoopvol tegemoet willen zien, werken mee aan de heropbouw van hun leefgemeenschap. Ik vermeld hier terloops gewoon één aspect als voorbeeld. Het uitgebreide cultuuraanbod, zowel georganiseerd door de Cultuurraad als door verenigingen, brengt gedurende het gehele jaar heel wat volk op de been en maakt van Ronse bijwijlen een echte bruisende stad, waar de buurgemeenten uit de Vlaamse Ardennen met enige afgunst naar opkijken.

Maar het remmende aspect van de taalfaciliteiten blijft. Enkel zelf de problemen aanpakken zonder de oorzaak, zoals schrijvers stellen, is als de kar voor het paard spannen.

Om vooruit te gaan moet je de wielklemmen (lees: de taalfaciliteiten) verwijderen. En dat kan Ronse zelf niet!. Dat moet in Brussel gebeuren!


Paul Carteus

Voorzitter Stedelijke Werkgroep Vlaanderen Feest, Ronse.