27 augustus 2008

DE NALATENSCHAP

















Hoofdstuk 4.

Fox

‘Op de zolderkamer van mijn onderduikplek lees ik wat Immanuel Kant in 1784 schreef. In het Berlinische Monatschrift.

‘Sapere aude. Durf te denken. Heb de moed je van je eigen verstand te bedienen. Wat is Verlichting anders dan het uittreden uit de onmondigheid die de mens aan zichzelf te wijten heeft?

Onmondigheid is het onvermogen je van je verstand te bedienen zonder de leiding van een ander.

Je hebt deze onmondigheid aan jezelf te wijten, wanneer de oorzaak in een gebrek aan vastberadenheid en aan moed ligt om je van je verstand te bedienen. Zonder leiding door een ander.'

Aufklärung. Lumières. Enlightment. Ilustracion. Illuminismo. Anderhalve eeuw na de verheven en verfijnde Kant wil een gekke zelfverklaarde Führer in de plaats van de hele wereld denken en ons de horror van zijn waanzin opdringen.

Ons land is bezet. Zeer tijdelijk. We geven niet op.
We geloven in de vrijheid. Ooit komt ze.
Ondertussen plooien we niet. Niemals. Nooit. Jamais. Never.

Mijn hele netwerk hier in de stad steunt op moed en onderling vertrouwen. Van moed gesproken : de grootste bewondering heb ik voor de courage van al mijn koeriers. Zij doen dit alles in extreem moeilijke omstandigheden.

Zij zijn het die al onze informatie doorgeven van boven naar onder en omgekeerd. Zonder hun durf kunnen we het wel schudden. Zij zorgen voor de efficiënte verdeling van onze clandestiene kranten. Zij versassen onze documenten. Zij zorgen ervoor dat onze wekelijke rapporten bij onze hogere leiding terecht komen.

Heel wat vrouwen vinden zichzelf er niet te beroerd voor om koerier te worden. Ze nemen nochtans extreem hoge risico’s.

Onze koeriers werken met wat wij dan weer onze ‘brievenbussen’ noemen. Wij bezorgen de koeriers gevoelige informatie. Zij brengen die naar onze brievenbussen. Koeriers en brievenbussen kennen elkaar onderling niet. Toch zeker niet bij de eerste contacten. Gaandeweg kennen ze wel een paar gezichten. Maar altijd werken we met pseudoniemen.

Moed. Opoffering.
Durf. Betrouwbaarheid.
En een tikkeltje geluk.

Dat is het waar ons hele netwerk mee staat of valt. De meeste opdrachten van onze koeriers zijn levensgevaarlijk. Eén versperring van de Feldpolizei of de Gestapo op elke denkbare en vooral ondenkbare plek van een koeriertraject volstaat om ontmaskerd te worden. Betrapt zijn in het bezit van verzetsdocumenten staat gelijk aan marteling en gewisse dood.

Dat is het wat mijn mensen dan wacht. Ze weten het. We kennen de risico’s van datgene waar we mee bezig zijn. Het geeft ons helemaal geen kick. Het geeft ons vooral angst. Bijtende angst. Die we overwinnen met ons geloof in de vrijheid, gelijkheid en rechtvaardigheid. Allemaal samen.

Neem Denise Bouchez (LF 75). Trekt regelmatig naar Péruwelz. Eerst met de trein naar Basècles. Vandaar vier lange kilometers te voet. Waarbij het lot elke nieuwe meter toeslaan kan. Maar ze gaat ervoor. Zij zorgt voor onze verbinding met inlichtingenagent Joseph Verlinde.

(Zogezegd bezoekt Denise de ouders van Joseph als goeie vriendin van zijn verloofde Rogette Leyman. In werkelijk is ze onze koerier).

Denise trekt ook regelmatig naar Brussel. Daar verzorgt ze onze contacten met Roger Cantraine. Codenaam Maxence (HZ1). Denise en ‘Maxence’ spreken er af in een Brussels café. Soms wacht ze hem op in het station van Leuze, op het perron. Denise zorgt ook voor onze verbindingen met Oudenaarde.

Jacqueline Roos (Rx 100) doet onze boekhouding. Ze verzorgt ook de koerierdienst naar Edingen. Daar, dichtbij het marktplein heeft ze haar brievenbus in een kleine slagerij. Bij haar laatste verplaatsing naar Enghien loopt het ei zo na fout. Eerst is er een naziversperring die ze probleemloos weet door te geraken zonder afgetast te worden. In de slagerij vindt ze die dag niemand meer. Alle aanwezigen zijn net opgepakt. Meegevoerd door de Gestapo. Gelukkig voor Jacqueline wordt het huis na de razzia niet langer bewaakt. Ze geraakt veilig terug bij ons. Mèt al haar documenten, instructies, berichten. Plus een altaarsteen voor een priester in de clandestiniteit. We zijn jong. We zijn leeuwen. Niks zal ons neerhalen.

*

Ook Michel Detandt (Rx 10) en Maurice Laurier (RX 261) verzorgen net als Jacqueline koerierdiensten naar Edingen. Paula Baert (LF 76) van haar kant klaart klussen voor mijn medechef Renaud in Brussel. Zij bezorgt ons ook regelmatig onze instructies uit de hoofdstad.

Roger Detandt (HCZ 1), codenaam ‘Jacques’ is afgevaardigde van onze provinciale leiding. Hij staat in rechtstreeks contact met mij. Regelmatig bezorg ik hem onderdak, boven het café van Jean Lefebvre op de Plaats.

En dan zijn er onze jonge meisjes. Marie-Céline Bruniaux. Codenaam Nicole (LF15). Regelmatig komt ze bij me langs thuis in de Wijnstraat, voor clandestien onderdak. Zij verzorgt de koerierdiensten naar Saint-Sauveur. Haar brieven brievenbussen liggen er in de de hoeve van Antoine Cantraine, het klooster en de boerderij van Fernand Foucart. Dit alles is echter afhankelijk van de onderduikadressen van onze zonechef Maxence.

Yvetje Cantraine is nauwelijks vijftien. Zij ledigt de brievenbus in de boetiek van Marthe Verdooth in Saint-Sauveur. Haar mama verstopt er onze karige en zeldzame archieven in metalen dozen, weggemoffeld in holle wilgen.

Marcel Lagache (Rx 133) fietst elke week naar Zottegem waar hij contacten onderhoudt met onze regiochef Karel Van Wambeke (RZ1). Hij brieft hem de instructies en haalt er wekelijks de rapporten op. Soms neemt Marcel Ronsse (Rx 181) zijn taak over.

Voor onze verbindingen tussen Ronse en Oudenaarde zorgen behalve Marcel Ronsse ook José Deregel (Rx 154) en Marie Louise Neufcourt (Od 200). Zij is verbindingsagente van onze regiochef Achille Van Hecke. Zij zorgt ervoor dat de wapens bij mij terecht komen.

Want meer wapens zullen we nog nodig hebben. Reken maar.

Germaine Bourlez (RX BL1) zorgt voor onze hoofdbrievenbus in de stad. Zij verkoopt bloemen op de Plaats.

Albert Verdonckt (Rx BL 2) verkoopt auto-onderdelen in de Stationstraat. Ook hij bewaart archieven van ons. Berichten. Instructies. Rapporten. Gevaarlijke opdracht maar belangrijk voor later.

Want ooit, als ons land bevrijd zal zijn van het monster genaamd totalitarisme, zullen we dit alles weer boven halen. Als getuigenis voor de generaties na ons. Opdat zij die na ons komen, zouden weten welke prijs we hier en nu, dag en nacht betalen. Voor hun vanzelfsprekende vrijheid.’

De Nalatenschap’. Roman.
Copyright: Stef Vancaeneghem.
Coverillustratie: 'Ronse by night.'

(Hoewel 'De Nalatenschap’ gebaseerd is op historische feiten, gaat het hier om een literaire interpretatie. Verantwoording bronnen cfr. 9.08.2008.)

BLOG NOTE




26 augustus 2008

BLUE MOON


35.


Thomas Siffert, de baas van de Story, zet me onder druk. Mij bellen gelijk zot. Zit ik als wereldvermaarde didgeridoospeler eindelijk eens één moment incognito rustig in het Seakot, mijn privé Zeikersclub in Oostduinkerke (Members Only) te turen naar de golvende golven. Onderwijl vanwege schurende zandkorrels, ik zeg je niet waar, discreet mijn achtersteven schurkend van bakboord naar stuurboord op een schandalig lelijke witte design strandstoel (ooit in de tijd van Jan en Johan stonden hier echte barkrukken) van Flip Stark , recht vanuit de duurste art design kitsch boetiek aan de Meir gerund door de koeketiene van de ondervoorzitter, gezapig knabbelend op de muntblaadjes van bij Ahmed, in mijn mojito Havanna Club .
(Ja lezer ik weet het, een lange golvende zin op hoog water. Dit vergt enige inspanning. Het moeten niet altijd dezelfden zijn die zwoegen op volzinnen).

Thomas Siffert belt me dus op. Ik zeg nog: ‘Ha wie we daar hebben! Den Thomas mijne maat! Hoe is het nog jong? Vet verhaaltje over Ignace Crombé zijn losse handjes.’

(Je kan als megavedette de bazen van de boekses beter te vriend houden).

Eigenlijk zit ik volkomen verwikkeld in een interessant gesprek tussen een dikke bourgeois van Cercle Brugge aan de ene kant en twee bescheiden maats van Anderlecht aan de andere kant. Doch met Siffert moet je uitkijken. Eer je het weet, schrijft hij in zijn Story dingen waar je spijt van krijgt.

‘Ik breng deze week Het Ware Verhaal der Snukkende Snaren.’
Zo dreigt Siffert me af. Daarin gaat hij zijn lezeressen eens voluit vertellen dat we als Snukkende Snaren eigenlijk dood zijn en feitelijk allang geen optredens meer hebben. Dat we zomaar wat aanmodderen. Dat we niet vaker meer optreden dan pakweg Wendy van Wanten. En zijn lezeressen zijn jonge moeders, zegt de Siffert. En die moeders hun kinderen zijn ons toekomstig publiek. En zij zullen het geweten hebben dat we passé zijn. Gedaan. Fini. Hier en daar nog wat muzikale ondersteuning bij een paaldansje van Tania Dexters. Meer betekenen de Snukkende Snaren vandaag niet meer.

Ik zeg hem: ‘Niet doen Thomas! Ge zijt geeldegans mis! Geeldegans! We gaan procederen als ge dàt van ons durft schrijven. Brengt gij uw lezeressen liever nog zo’n lekker vet stukske over Ignace Crombé en hoe gemakkelijk het is om als ouder wordende man met alleen nog maar haar op uw tanden en losse handen een meiske van voorbij de twintig te versieren. Dàt lezen uw lezeressen pas gaarne. Dramatiek. Twee ogen zo blauw.

Wat zouden wij splitten, wij als de succesvolste groep allertijden? We staan beursgenoteerd. Onze beurzen doen het nog goed. Wij splitten? Waar haalt ge het? Tommeke Tommeke Tommeke toch wat doet ge nu? We hebben wij nog optredens zat, jong! We staan geboekt tot de Olympische Spelen van Londen 2012. Jaak Rogge vraagt ons nu al voor de openingsact met Paul & Ringo, voor een Beatlesrevival.

Ondertussen doen we de De Koekamer te Schoosse, Krdju te Kluisbergen , de Nukerke Dorpsfeesten te Maarkedal, de Sneukeltoer te Asper, de Internationale Passe-Partout Conventie te Ronse. Met overal en altijd in ons voorprogramma: de Headphones. Een fijn groepje dat we hiermee alle kansen willen bieden bij ons breed internationaal publiek. Splitten wat zouden we? Als ge positief blijft denken Thomas, zo zeg ik tegen Thomas, dan gaat ge gelijk Tia Hellebaut helemaal van de grond voor de neus van heel Rusland en haalt ge net geen 2 meter 09 centimeter.

Doch mijn peptalk voor Thomas mag helaas niet meer baten. Onze split is een feit. Thomas Siffert van de Story beschikt over staalharde bewijzen. Hij gebiedt me dat maar meteen als historicus van de wereldgroep te bekennen.

Het grote geld en onenigheid omtrent de beleggingen hebben ons als groep uiteen gedreven. De enen willen het on line op de spaarrekening van Fortis. Met opbrengst vanaf de eerste dag. De anderen gaan voor ING, met gratis advies. Nog anderen gaan voor de KBC. Met opbrengst vanaf den eersten dag en den eersten euro. Weer anderen (vooral onze backing vocals) opteren voor Delta Lloyd omdat de kantoorhouder ietske heeft van Al Pacino. Nog anderen willen al onze bezittingen investeren in Manchester City. Om het inkomen van Vincent Kompany op peil te houden. We komen er nooit meer uit.

Ook muzikaal lopen onze wegen finaal uiteen. Voortaan zal je ons op Wikipedia dus enkel nog vinden als

Enerzijds: ‘De Snukkende Snaren’
Anderzijds:'De Snarige Snukkers.’

Tussen deze beide formaties in : advocatenvennootschappen, interne auditkantoren, goeroes, mental coaches, therapeuten, managers, public relations officers, osteopaten, waarzeggers, belezers, handenopleggers en al wie geld verdient aan wereldberoemdheden. Dit is de tol van de roem. De druk werd te groot. Dit stond te gebeuren. In de sterren geschreven. We hadden gezworen altijd snaren te blijven.
En zie.

Afsplitsing één gaat voortaan voor groot lawaai. Gebral over Belgische dijken en zomerse festivalweiden. Ouwe rockers met groot bakkes en de rest omgekeerd evenredig. IQ’s van bidsprinkhanen, na de paringsdaad. Tokkelend op toonladders uit de Gamma. De mond vol walnoten. Afsplitsing één is met andere woorden: de ondraaglijke lichtheid van het bestaan.

En dan heb je ons. Wij gaan voor pure passie. Zie ons als Guido Belcanto met groot orgel. Zie ons als Zucchero in duet met de alreeds dode Miles Davis. Zie ons als Eros Ramazotti met de nog levendige tante Tina. Zie ons als Paolo Conte met Leonard Cohen aan de minnewateren van Brugge. Zie ons als Arno met Stéphane Eicher aan de binnenwateren van Gent. Zie ons als Boudewijn de Groot, Frank Boeijen, Jan De Wilde en Sjef Van Uytsel in de eerste sneeuw , op een zotte morgen. Met de warme klanken van een didgeridoo. Zacht hoppend alover de Hoge Blekker. De pure didgeridoo-altitude.

Tia in the sky with diamonds.

‘Blue Moon’. Roman.
Illustratie: ‘Morning has broken’.
Copyright Stef Vancaeneghem.

(De personages zijn fictief, vertelpersonage incluis.)

25 augustus 2008

BEAU MONDE

RONSE GAAT VOOR JOKE


Hallo, ik ben Joke Lepez, 19 jaar oud en woon in Ronse.
Ik studeer communicatie aan de universiteit van Gent.
Mijn hobbies zijn joggen en uitgaan met vrienden.
Ik ben momenteel één van de 20 finalistes van Miss Oost-Vlaanderen voor Miss België.
Dit is de provinciale voorronde voor Miss België onder begeleiding van Joke Vandevelde.
Op 17 mei was de préselectie waarvoor mijn beste vriendin me had ingeschreven.
Ik was heel verrast en blij toen ik bij de 20 finalistes was.
Ondertussen hebben we al heel veel mogen meemaken, het is tot nu toe een superleuke ervaring, maar het is soms wel erg druk.
Iedereen kan op mij stemmen door 'miss 10' naar 3111 (1euro per sms) te sturen of te surfen naar www.samsungladyphones.be (doorklikken naar : http://mb2009.samsungladyphones.be/)
Help mij de Ronsische eer tijdens Miss België vertegenwoordigen!
De finale is 12 september en stemmen kan nog tot 11 september.

Vele groetjes, Joke Lepez

DE BENIEUWDE RONSENAAR

DOKTERSBRIEFJE VOOR LUC DUPONT




LOUIS QUATORZE
EST MORT.
VIVE LOUIS!



Dokter Louis vreest dat de Kliniek van de Zusters van Barmhartigheid een kort leven beschoren is. Dokter wie? Dokter Louis. Pediater. Diensthoofd van de afdeling Kindergeneeskunde van Hogerlucht.

Als morgen de Franstalige borden uit Ronse verdwijnen, dan gaat volgens dokter Louis iedere potentiële patiënt die nog niet weet wat het verkeerssymbool H betekent, de weg naar Hogerlucht niet meer vinden.

Zo iemand, die ook niet weet waar het woord ‘Kliniek’ voor staat, gaat tot overmaat van ramp denken (zelfs al vindt hij na veel vragen en lang zoeken uiteindelijk zijn weg) dat goede zorgverstrekking aldaar er alleen nog geldt ‘Pour Flamands Only’.

Dat hij er met andere woorden als anderstalige niet langer welkom is.

En dan, zo waarschuwt dokter Louis, dan gaat de Kliniek van Ronse zelf dood.
Met of zonder stervensbegeleiding. Met of zonder palliatief spuitje.

Dokter Louis heeft dat allemaal eens goed ‘noir sur blanc’ neergepend in een brief naar Luc Dupont.

Ha bon en gij nu. Dit staat pas stoer aan de betere kletstafel. Tussen de crême brulée en de Poire Williams.

Hadden we nu nog een bloedhete zomer achter de rug, dan had je kunnen denken: wat gepakt van de hitte misschien, diene mens? Doch welneen.
Typisch Belgische zomer. Gematigd maritiem klimaat. Geen extreme opwarming. En toch: geheven vingertje van dokter diensthoofd Louis aan het adres van de burgemeester van Ronse. Franstalige bordjes weg, kliniek dood.

‘De leefbaarheid van ons ziekenhuis is voor een groot gedeelte afhankelijk van de Franstalige patiënten uit de Waalse periferie. Een geleidelijke vermindering van die patiënten zou heel snel de leefbaarheid van ons ziekenhuis in het gedrang brengen.’

C’est écrit. Het staat er. Gelijk in dat liedje van Francis Cabrel.

Let trouwens op dat bezittelijk voornaamwoordje: ‘Ons ziekenhuis’.

Very corporate vanwege vlijtig diensthoofd Louis. Zuster Magdaleen gaat wreed, wreed content zijn. Misschien zit er voor dokter Louis zelfs een managementbonusje in op ’t einde van ’t jaar. Pour les étrennes.

Want in ‘onze’ kliniek is het zelfs voor de meest bekwame arts tegenwoordig knokken om dat lucratieve stekje aan de top in de selecte kring der diensthoofden. Knokken in de figuurlijke betekenis welteverstaan. (Alhoewel).

Alleen klotejammer dat Louis een héél klein denkfoutje maakt in zijn schoon vertoog. Iets is dat hem als arts allicht is ontgaan. Een kleinigheidje maar. (Alhoewel).

Mensen die noch het woordje ‘Kliniek’ verstaan, die noch het symbool 'H' begrijpen maar desondanks toch aan hun rijbewijs zijn geraakt en van wie je dus kan aannemen dat ze niet uit de voeten kunnen met een gps ook al niet, die kiezen een kliniek …vanwege de kwaliteit van de zorgen die er worden verstrekt.

De Kliniek van Ronse biedt wat dat betreft ongetwijfeld het beste van wat de spitsgeneeskunde in de brede grensoverschrijdende regio te bieden heeft. Ook en natuurlijk voor onze Waalse broeders vanuit de Collines en verder.

Dokter Louis bekent echter met zijn schrijven dat hij blijkbaar zelf maar zo weinig zelfvertrouwen heeft in… het vertrouwen dat die Waalse patiënt zelf stelt in de Kliniek van Ronse dat hij het patiëntenvertrouwen helemaal afhankelijk maakt van verkeersbordjes. Veel meer dan van de beroepsbekwaamheid van hemzelve en zijn collega’s.

Weet je wat het is met Louis? Hardnekkige onwil om de realiteit onder ogen te zien. Elitair en hautain verlangen om eens een keertje te scoren in de Beau Monde. Of wat er nog altijd krampachtig wil voor doorgaan.

‘Ah, ce cher Louis! Lui au moins il ose le dire une fois. Ce que nous pensons de ce petit troublion de Luc Dupont!’

Maar vechten voor de Renaixance van Ronse? Opkomen voor een eigen volwaardige administratieve bestuursidentiteit voor Ronse zoals Luc Dupont voluit doet?
Dat heeft niks maar dan ook niks te maken met de grote taalvaardigheid, de onvoorwaardelijke taalhoffelijkheid en de traditionele oprechte gastvrijheid van alle echte Ronsenaars die fier van hun stad houden.

Dat zou de heer dokter pediater diensthoofd Louis na al die jaren van betere broodwinning in dit door Brussel gemuilkorfde Ronse met zijn 11 percent werklozen horen te weten.

En tiens, als dokter diensthoofd Louis zich dan toch zo nodig eens in de kijker wil schrijven bij zijn vrienden en kennissen van de kliekjes en de clubjes omtrent de leefbaarheid van de Kliniek, kan hij het daar 'aan de top' op Hogerlucht misschien eens hebben over de geluidsoverlast ervan die de leefbaarheid van de hele omgeving verpest.

Ik durf er echter geen louis d'or (Louis dort) op verwedden dat hij dàt eens durft aan te kaarten. Bij mijn goede vriendin, zijn lieve bazin.