23 januari 2009

JOURS DE FRANCE














2.

Menton. Aan de waterkant, op de hete keien. Allicht zijn er betere manieren om aan je eind te komen dan je vrijwillig te laten oppeuzelen door de toekomstige visschotels met Sancerresaus van Hotel L’Aiglon. Als het wat meevalt, zal het lot me later wel zelf een handje toesteken.

Een levenslustige schoolmaat is verongelukt als passagier van de verkeerde wagen op de verkeerde plek. De vrolijkste jongen van de klas. Zijn glimlach zal me nooit meer loslaten. Bij het zien van diens jongere broers zal ik altijd weer aan mijn maat moeten denken. Waarom uitgerekend hij die zoveel van het leven heeft gehouden, de hele klas altijd aan het lachen heeft gebracht?

Een andere jongen is in de binnenstad met zijn nieuwe Honda in de greppel tussen de aalgladde tarmac en de boord van het voetpad beland. Vandaar als een katapult recht tegen de gevel. Zijn valhelm had hij losjes op de kop staan en voor een keer niet, ondanks alle spijkerharde beloften aan zijn vader, strak aangegespt. De moeite niet. Een laatste kort ritje nog naar het Marktje, dan naar huis. De motor is op hol geslagen, compleet stuurloos geraakt. Bij het bijeenschrapen van restantjes grijze materie op het voetpad hebben de brancardiers moeten kotsen .

In een herberg aan het station heeft een gek met een long rifle het hoofd van de te knappe cafébaas tegen het plafond geschoten, in een vlaag van onterechte jaloersheid omtrent de dienster.

Op nog een andere plek aan de rand van de stad heeft een man zijn hele familie uitgemoord. Zelfs de kanariepiet werd geen kans meer gegund om nog vrolijke deuntjes te fluiten.

*

Ik dien al die doodsgedachten van me af te zetten. Was er tenslotte iets meer beloftevol dan de aanblik, een paar dagen geleden vanuit uit raampje van de Caravelle, dan dat schitterende uitzicht op de Cap Ferrat? De witte sprookjesachtige loveboats voor Beaulieu-Sur-Mer? Met erin, zo beeldde ik me in, misschien wel Charlton Heston, Nathalie Wood. En op het bovendek Ol’ Blue Eyes Sinatra.

Dancing in the dark.
The Moon was yellow.
My Blue Heaven.
East of sun.

Al dat glinsterend zilver van de ondergaande zon op het water. Dat stille glijden van de machtige motoryachts varend onder belastingvrije Panamese vlag.

‘Je n’ai pas demandé la vie’ zingt Salvatore in het transistortje op de blauwwitte handdoek van Nivea. Uit mijn sporttas diep ik ‘Het lijden van de jonge Werther’ en een tube Clearasil.

Dat je dood zou gaan van de afwijzing door een of andere Lotte herken ik wel als gevoelservaring. Maar al bij al zit Werther er zwaar over met zoveel zwaarmoedigheid. Waarom zou je daarom dood moeten? Er is zoveel te doen.

Morgen gaan we fijne lederwaren zoeken in Vintimiglia, misschien wel doorstoten naar San Remo. De Via Roma. De Poggio. Al die plekken die ik om de wanprestaties van zijn idool Nino De Filipis ben gaan vervloeken. En trouwens waar bleef Tuur De Cabooter op de Cipressa?

Tussen twee levens in zit ik. Dat van de mooie buitenkant met alle illusies in volle bloei. En het leven in de binnentuin van het hart. De kop vol onbestemde verlangens. De keel dicht van de late puberromantiek. De zwembroek vol hunker.

Menton is een oersaaie stad vol oude knarren in blauwe blazers met snoeverige écussons van de Yacht Club de Beaulieu, loshangende nepgouden knopen, breed wapperende flanellen pantalons en krokodillenschoenen voor gigolo's en jeannetten. Karikaturen van Curd Jurgens. Met aan hun zijde heavyversies van Mylène Demongeot. Michèle Merciers in verval.

Wat doe ik hier in deze algehele exclusieve beschetenheid van de Maritieme Alpen? Met de genadeloze zon die alle nuances overbelicht? Die immer dreigende wegdrijvende donderwolken boven de bergen? Al die vrijwel lege droompaleizen met hun citrustuinen zonder leven? Sint-Martens-Latem en Het Zoute in het kwadraat. Vierkantswortel van alle wortels in een schijnwereld die ik volmaakt beschreven zie in Sagans ‘Bonjour Tristesse’.

Deze hele Riviera is als een slechte operette van Francis Lopez. Op de dijk tel ik Luis Mariano’s en Dario Moreno’s bij hopen. Uit ‘Le Glacier de La Mer’ klinkt de rauwe stem van Georgette Plana. Mama en tante willen naar Grasse voor een bezoek aan de parfumfabrieken. Het stinkt er verschrikkelijk naar rotte eieren.

‘Jours de France’. Roman.
Illustratie:‘On dirait le sud’.
Copyright tekst en beeld: Stef Vancaeneghem.

22 januari 2009

OVER LEVEN VOOR GEVORDERDEN

















Wie ooit als acteur, regisseur of auteur bij amateurtheater was betrokken zal de eerste bladzijden van ‘Revolutionary Road’ nooit meer vergeten.

Vanaf pagina één prikt Richard Yates zijn pen in je keel, in je buik, dan nog iets lager. Met fenomenale accuratesse beschrijft hij de hoge verwachtingen van het leven dra gevolgd door de diepste ontgoochelingen. Alle gefnuikte dromen achter de façade van een gelukkig gezin dat het uwe en het mijne zou kunnen zijn. Met zijn schitterende schrijfkunst vult hij de ijsbergtheorie van Hemingway aan en gaat hij een ijsschots verder dan ‘papa’. Waar ‘the old man’ hints gaf aan de lezer die er al de rest dan maar zelf moest bij denken, doet Yates die suggestie er zelf cadeau bovenop. En hoe.

In beeldrijke beschrijvingen van een uitzonderlijke virtuositeit toont hij ons als geen ander hoe we met zijn allen hopeloos krampachtig proberen te ontsnappen aan wat Johan Anthierens ooit het kleinburgerlijke domdenken noemde. Zijn werk is van alle tijden, van alle plaatsen. Hij toont ons de werkelijkheid zoals ze maar zelden beschreven is. Met haar alles beheersende structuren die traag maar zeker al onze dromen meesleuren in een onomkeerbare vernieling. Het grote geluk dat gaandeweg wijken moet voor de kleine compromissen van het bestaan. Het samen gedroomde geluk dat algauw niet langer gedeeld wordt vanwege uiteenlopende verwachtingen en dan ontaardt in de bijtende eenzaamheid van twee van elkaar vervreemdende zielen op elk hun eigen planeet.

Weg dan het eindeloos avontuur uit je gedroomde toekomst. Weg de opwindende roadmovie als easy rider uit je Beat Generation. Weg je idealen van mei ’68, sous les pavés la plage et l’imagination au pouvoir. Weg al je flower power zoethoudertjes, je transcendente meditaties, je goeroes en je Katmandoe-illusies. Weg je idealen omtrent de Che als nieuwe Christus, je imaginatie omtrent de ware bedoelingen van John. Weggevreten dit alles . Door je eigen consumerisme, je koop(jes)woede, je status. Weg de authenticiteit die Thoreau al zocht in ‘Walden’, Jack London into the wild van Alaska, Conrad in the heart of darkness. Weg het optimisme dat je deelde met Ralph Waldo Emerson. Dag eendimensionale mens. Dag Herbert Marcuse. Verstrikt zit je in je afbetalingen, je spaarplannen, je dure vluchtvakanties, de valstrikken van het rommelkredietenkapitalisme.


















Yates stierf in 1992. Totaal berooid, na een lange zelfdestructieve neergang. Als auteur totaal onbekend en ongelezen. Zijn verhalen werden jaar na jaar geweigerd door ondermeer ‘The New Yorker.’ Het was nochtans allemaal zo veelbelovend gestart. ‘Revolutionary Road’ was in 1961 zelfs in de running voor de National Book Award met als concurrent Catch-22 van Heller. Om maar iets te zeggen omtrent het hoge niveau. Zijn debuut werd omarmd door de kritiek en door de collega-schrijvers omhelsd als typische writers’ writer. De film van Sam Mendes met Leonardo DiCaprio en Kate Winslet, de twee megasterren van ‘Titanic’, verleent hem nu postuum de algehele erkenning als een schrijver van wereldklasse.

Van Richard Yates verschenen bij de Arbeiderspers eerder al ‘De Paasparade’ en de verhalenbundel ‘Veertien soorten eenzaamheid’. En nu dus deze nieuwe klassieker van de wereldliteratuur ‘Revolutionary Road’ waarin hij de Amerikaanse droom, deze week nog tot nieuw leven gewekt door Obama’s bevlogen speech, diens melige danspasjes met Michelle en diens dankbetuigingen aan God - bless America - genadeloos aan gruzelementen schrijft.

‘Over Leven Voor Gevorderden’.
‘Tetietatutes’. Virtueel Dagboek.
Copyright Stef Vancaeneghem.

20 januari 2009

BLOG NOTE










Vernissage op vrijdag 30 januari om 20 u
In De Brouwerij en het Vrijzinnig Centrum Ronse
Inleiding (Brouwerij)schepen van Cultuur Joris Vandenhoucke

Open op zaterdag en zondag van 14 u tot 18 u
Toegang Gratis. Meer info: Dienst Cultuur 055/23 28 01
of: cultuur@info Ronse.

BLUE MOON













Hoofdstuk 47.

Op het feestje met Obama zouden we normaal gesproken al die mindere goden, Bono en Springsteen en Stevie Wonder van het podium recht de space shuttle in spelen. Het tegendeel is waar gebleken. We zijn daar afgegaan als een Airbus vol Geveugelde Vlogels, dobberend op de Hudson.

Alle miserie is voor ons begonnen met de komst van Bertje Lancelot. Onze chef wou hem niet. Onze frontman wou hem. Onze bassist voorspelde de grootste miserie.

‘Hij zoekt bij ons alleen het geld en de glorie.'
‘Hij gaat zich moeien, ge gaat zien.'
‘Hij gaat Marie-Lou en Jeannien en Brice wegdrummen.'
‘Hij gaat onze naam willen veranderen.'
‘Hij is gelijk de politiekers.'
‘Opzij, opzij, opzij.'
‘Voor mij.'

Vermits we als groep echter altijd open staan voor progressieve projecten, voor de vernieuwing en de verruiming van gedachten, hebben we hem toch een kans gegeven.

Nieuwe frontman.
Progressieve frontvorming.
De oude droom van Maurits Coppieters.

Bertje Lancelot was bij ons nog niet begonnen of hij ging al in de ‘Dag Allemaal',‘De Belleman’ en de andere boekskes gaan liggen janken dat hij zichzelf eigenlijk veel te goed vond om zich een echte Geveugelde Vlogel te noemen zoals wij. Dat alles anders moest. Om te beginnen onze naam. Dat hij ons, als grote publiekstrekker, binnen de kortste keren aan de top tillen zou als Number One in America. Straffer dan Soeur Sourire, Plastic Bertrand en Polle Pap van Soulsister.

In ons lokaal 'The Silicon Valley' aan het station is ons beperkt management daarop onder leiding van Kitty, onze marraine, in spoedberaad bijeengekomen. Mét geutelingenbak van haar dochter Solangeke, die Roger De Vlaeminck verzocht had om in haar papke te komen roeren.

Solangeke vond Bertje Lancelot niet mis van postuur. Dat gaf de doorslag. Kitty zei dat de knoop hiermee was doorgehakt. Dat Bertje erbij hoorde. Dat we als ouwe knarren daarover niet hoorden te knorren. Deden we natuurlijk toch. Hela minuutje.

‘Een slag op mijn smoel.'
‘Een snee bij het scheren.'
‘Hij heeft ons nooit gemogen.'
‘Hij doet het voor zijn eigen gloriool.’
‘Vernieuwing? Verruiming? Mijn oor.'
‘Wat zou hij?’
‘Wat kàn die feitelijk?’
‘Uit zijn nek lullen.’
‘Bleiten.’
‘Droog je tranen ook al heb je veel verdiet.’
‘Met zijn ogen rollen gelijk een goeroe.’

Kitty zei dat we ons echt opstelden als oude egoïsten, het leek de bende van Wim Opbrouck wel. Dit konden wij als ouderen niet nemen. We voelden ons koud en op ons eigen nest gepakt door dat koekoeksjong.

‘Bon’, zei onze chef.
‘Dat hij het dan maar eens bewijst.’

Tussen twee optredens door ( voor de Basisscholen Modest Pompon en de Landelijke Gilde) zou Bertje Lancelot één keer zijn ding mogen doen onder het marmer van Abraham Lincoln. Voor Obama en zijn nieuwe vriendinnetje 'Smart Power Hillary'. Om te tonen wat hij kon.

Een ramp. Ten eerste kon hij het als absolute beginner niet laten voortdurend op zijn micro te timmeren. Gevolg: vierhonderdduizend Obamafans die dachten aan een nieuwe aanslag vanuit de lucht op Amerika en die zichzelf halveerden in panische verplettering. Ten tweede vond hij dat hij Obama eens zou gaan plezieren zie met de Vlaamse Leeuw. Bij wijze van herinnering aan diens Keniaanse roots.

Onze bassist die een Belgicist is dacht dat hij het kreeg, trok prompt de snoer uit zijn ouwe Gibson.

‘Gene politiek hebben we altijd gezegd.’
‘Ziede, het spel begint al.’
‘We zijn gerecupereerd door ‘t establishment.’

Waarop onze chef bij wijze van ode aan de beste gitarist allertijden met zijn Stratocaster op de tonen van het Amerikaans volkslied bommen smeet op Irak en onze drummer een solo weggaf die de bombardementen van Gaza muzikaal gestalte dienden te geven. Obama vond het allemaal best kunnen. Maar 'Smart Power Hillary' zei dat het er ferm over was. En zij draagt nu eenmaal de broek in plaats van Bill die teveel de neiging vertoonde ze te laten zakken.

Gevolg, het Pentagon schoot in actie. De bodyguards van Obama sleurden ons van het podium en de CIA vloog ons met een geheime vlucht direct over naar de Amerikaanse gevangenis van Cuba waar we in een oranje pak werden gestoken en aan de ketting werden gelegd.

Het is slechts aan de alerte humanitaire tussenkomst van Pieter Crembo te danken dat we met een Belgisch militair vliegtuig konden gerepatrieerd worden. Pieter Crembo kent Amerika uit zijn broekzak. Hij mag er in zijn schaarse vrije tijd graag de Belgische bieren promoten, als hij eventjes de Verenigde Naties en de Navo niet redden moet.

Onze repatriëring duurde tachtig uur. We maakten nog een tussenstop in voormalig Belgisch Kongo. Daar diende eerst een vrouwelijke senator gratis te worden opgepikt. In haar humanitaire armen hield ze een schattig zwart kroezelkopje dat ze vanwege haar parlementaire privileges zonder de gebruikelijke lange wachttijden sebiet en 'sans papiers' wenste te adopteren.

(We hebben Bertje Lancelot weer buitengesmeten. Hij zingt nu naar het schijnt bij Scala. Ze gaan hem daar zien komen.)

'Blue Moon’. Roman.
Illustratie: ‘Morning has broken’.
Copyright Stef Vancaeneghem.
(De personages zijn fictief, vertelpersonage incluis.)

19 januari 2009

DE BENIEUWDE RONSENAAR

NA DE TROUBLES EN DE BUBBELS

TUUPE AAN DE SLAG VOOR RONSE





Met de uitreiking van de Award 2009 aan ‘een Ronsese creatieve innovatieve startende’ ondernemer vrijdagavond op de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie van Unizo en JCI komt er stilaan een eind aan de eindeloze sliert nieuwjaarsrecepties en feestelijkheden waarop alle Ronsenaars mekaar het beste wensen. Na de lichte troubles rond de faciliteitenbrief en de nieuwjaarsbubbels grasduinen we alweer door de bestuursplannen voor 2009 . Hieronder een greep uit realisaties die we als Ronsenaars dit jaar mogen verwachten.


Nieuwe Steenbrugge

° Het Aimé Delhayeplein en de Zonnestraat tot aan Delhaize krijgen een totaal nieuwe look met groen én fietspaden waardoor dat afschuwelijk stuk viervaksweg midden in de stad eindelijk tot het verleden zal behoren.

° Voor de realisatie van het Kloefproject gaan er krotwoningen tegen de vlakte in Elzelestraat en Bredestraat. Op de jongste gemeenteraad bleek ook al dat de stad de oude Datragebouwen aan de parking Portois wil kopen. Hierdoor zal de alternatieve markt meer ruimte krijgen en worden ook de parkeermogelijkheden vlakbij de markt vergroot.

° Afbraak van het mortuarium van het oude hospitaal. Nieuwe lift in het stadhuis. Nieuwe gasketels voor de Hoge Winde. Installatie van openbare toiletten in het stadscentrum….tegen het wildplassen en van wateroverlast gesproken: bufferbekkens en systematische aanpak van grachten en riolen tegen de overstromingen.

Doorsteek van Markt tot Marktje.

° De Oude Stadfeestzaal onder de Harmonie wordt een vergaderzaal en een perscentrum. Hierdoor krijgt de stedelijke administratie zelf meer ruimte.

° De stadsgarage achter de Harmonie wordt afgebroken. Daardoor wordt de lang verwachte doorsteek van de Grote Markt naar het Klein Marktje een feit wat beide horecacentra ten goede zal komen en het Oude Vrije een nieuwe impuls geven zal.

Fietsers, jongeren en senioren.

° Op basis van adviezen van ondermeer de nieuw opgerichte Ronsese Fietsersbond wordt er aan een Fietsbeleidsplan gewerkt met een netwerk van trage wegen voor fietseren en voetgangers én een fietspadennet naar de sportzone (Rosco).

° Er komen verkeersarme speelstraten en kleine speelpleintjes met zithoekjes voor de bompa’s op hun bank…

° De nieuwe seniorenconsulente werkt een seniorenbeleidsplan uit op basis van de behoeften van de forever jonge Ronsenaars. Dit in samenwerkingmet de VUB.

Nieuwe toekomst... voor de Volksbond

° De opening van het ondernemerscentrum Delbar aan de Zonnestraat is gepland voor juni.

° Er wordt verder gewerkt aan de aanleg van het nieuwe bedrijventerrein langs de Doornikse Steenweg.

° De nieuwe ambtenaar voor lokale economie werkt een nieuw commercieel-strategisch plan uit voor het zieltogende winkelcentrum in de binnenstad.

° De Ververij’, voormalig De Nieuwe Leie, wordt in eerste instantie vooral een nieuwe Academie. De grote schouwburgzaal wordt immers, blijkens de beleidsnota, doorgeschoven naar de Griekse Kalenden. Voor véél later. De eerste fase van De Ververij wordt voorzien tegen september 2011.

(Er wacht de Kristen Volksbond als theaterzaal aan de nieuwe Steenbrugge onder het beheer van Theater Voor Taal en Volk dus wel degelijk een hergeboorte en een lang nieuw leven, na het koud afhaken van de CD&V).

Rosco wordt nog fraaier

° De nu al prachtige sportzone van het Rosco wordt verder verfraaid met een nieuwe toegang, bijkomende oefenvelden een Finse joggingpiste en een skatepark. Nu al dromen van een nieuw zwembad. Inmiddels bloeit de cafetaria helemaal open tot een gezellige after-sport-plek.

° Het Malanderpark wordt zo te lezen weer het visitekaartje van de stad. En er komt ook een parkeerterrein voor de camper van wereldreizigers uit pakweg Nieuw-Zeeland.

*

Dit overzicht biedt slechts een grove greep uit de talloze geplande grote en kleine stadswerken dit jaar. Maar uit de beleidsnota van burgemeester Dupont en stadssecretaris Linda Vandekerkhove blijkt alvast de hardnekkige wil om de Renaixance op diverse vlakken tegelijk step by step en dag na dag voort uit te bouwen.

(Deze Knack Weekend Cover van '89 uit ons archief bewijst het: Stadsecretaris Linda Vandekerkhove houdt al langer samen met alle Ronsenaars van Ronse. Voor meer details beleidsnota zie de site van Ronse, hiernaast).