13 maart 2009

OVER LEVEN VOOR GEVORDERDEN






‘Leven, als iemand me kan zeggen wat de bedoeling is? Ik weet allang niet meer wat mensen zijn, maar hoe dan ook waren de laatste duizend jaar een enorme striptease voor de soort. Uit het zonnestelsel gesmeten, de aarde naar een achterbuurt van de melkweg verbannen, hersenfuncties zo onbetamelijk gegroeid dat we alles weten van wat we niet weten, God en zijn handlangers gestorven en wij lakeien met uitwisbare namen in dienst van onzichtbare deeltjes, bezig ons enige erfgoed te verkwanselen of te vernietigen terwijl we daarbij in de spiegel kijken. Dat klinkt als de afdeling bombast, dus ik hou me aanbevolen voor een prettiger theorie’.

Dergelijke volzinnen hier uit Heinz, het derde verhaal uit zijn nieuwe bundel ‘ ’s Nachts komen de vossen’ verklaren waarom Cees Nooteboom het verdient over de hele wereld te worden vertaald. Het verdichtingsgehalte ligt ontzettend hoog. Pure schrijfkunst. Je zou willen dat die mens honderd en meer wordt en altijd blijft schrijven. Het is niet iedereen gegeven met je pen de grenzen tussen leven en dood zover te verleggen, dat je de grenzen niet meer ziet.

Nooteboom (°1933) duikt in werelden van overlevenden in een achterbuurt van de melkweg, met uitwisbare namen in dienst van het absolute meesterschap. Hoe mooi schrijven toch kan zijn.

*





Sinds jij, mijn geliefde broer op zo’n vervloekte vrijdag de dertiende vertrok naar je donkere kamer, lach ik de zin en onzin over geluk en ongeluk op zo'n dagen en alle andere niet langer weg.

Er is in die afgelopen kwarteeuw in hun cenakels van de macht sinds je heengaan helemaal niks veranderd, lieve Johan. Magistraten dansen er ongegeneerd met commissievoorzitters, vice-premiers met hun kabinetschefs. Meineed, leugens, bedrog en schaamteloze onaantastbaarheid. Bal Masqué. Non rien n'a changé. Dat je er geen foto’s voor de cover van Spectator meer hoeft van te maken en ik geen verslag, weze ons bij deze een troost broeder. Vandaag ben ik voor één keer je fotograaf. Samen in die zeilboot van jou over de wereldzeeën. Ver van de waan van de dag.

*




‘Wat overblijft is pijn. De pijn van het onvervulbare verlangen, het verlangen waarvan zelfs geen mogelijke vervulling voorstelbaar is. Wat ze wil, de kleine zeemeermin is niet meer van deze wereld, noch van haar waterwereld, noch van zijn mensenbestaan – wat ze wil is geen enkel leven voor de dood, ze wil alleen de onsterfelijkheid.’

You got it, Patricia.

‘Over Leven Voor Gevorderden.’
‘Testietatutes’. Virtueel Dagboek.
Copyright Stef Vancaeneghem.

12 maart 2009

BEAU MONDE

MARIA VAN WITTENTAK WOONT NU IN HOLLAND
WIE HAAR EENS WIL ZIEN MOET NAAR MECHELEN


In Mechelen is een zeldzaam eikenhouten votiefpaneel uit 1638 opgedoken. Uit dankbaarheid geschonken aan Maria ‘in een of ander bedevaartsoord.’ Er wordt niet bij gezegd uit dankbaarheid voor wèlke gunst precies...en van welke charmante prins. Over de prinses die vanuit haar ivoren kasteeltoren het paneel bestelde, blijkt daarentegen wel een en ander bekend.

Intensief onderzoek van een Amsterdamse professor (met een naam voor een sketch van wijlen Toon Hermans), toont aan dat het hier gaat om Onze Lieve Vrouw van Wittentak in gezelschap van een stukje beau monde van Ronse. Die had toen - op panelen en kerkstoelen - nog een knie voor bij de vertegenwoordigers van God op aarde. (Tegenwoordig is dat meer het geval voor ex-geëxcommuniceerde negationistische monseigneurs).

Op de achtergrond staat een achthoekige kapel in aanbouw. Die zou in 1639 af zijn en in 1889 vervangen worden door de huidige neogotische. Mèt navenante privileges voor de donerende familie Cambier, wiens nazaten er uitzonderlijk mogen trouwen.

Links van de boom zie je Ronse met de torens van Sint-Hermes en de oude Sint-Martinus, tegenwoordig garagebox. Van de siliconespuit op de Klijpe wat verderop westwaarts is, gelukkig voor de kwaliteit van het kunstwerk, nog geen sprake.

De afgebeelde proetmadam die Maria en haar Kindje Jezus bijna van hun witten tak uit de boom bidt, is Ernestine Yolande, prinses de Ligne (1594-1668). Zij financiert de kapel. Ze heeft daar alle middelen toe. Ze is in 1638 de vrome zwarte weduwe geworden van graaf Jan VIII van Nassau-Siegen, baron van Ronse.

Voor de Gentse artiest Antoon van den Heuvel (ca 1600-1677) poseert Ernestine zeer mediageil, als een Lady Di avant-la-lettre, met haar dochters Clara Marie en Ernestine Charlotte. Zo te zien twee bescheten engelkens van ettertjes uit het Heilige Huisje de Ligne. En gelukkig gedoopt. Dus voorbestemd voor ’t Allerhoogste. Het voorgeborchte der hel zal hen bespaard worden. Die is voorbestemd voor de Ronsese babiekes ocharme die niet tijdig met wijwater konden worden besprenkeld.

‘Het gaat hier om een uniek stuk uit de kringen van de hoogste adel, van grote historische betekenis voor de stad Ronse en de Vlaamse religieuze volkscultuur’, zo peroreren connoisseurs die het weten kunnen over de van origine Ronsese vondst.

Het zal wel zijn. Maar dus wél in privébezit van een Hollander en we kènnen de zakenflair van Hollanders, via hun banken vooral. Voor de stadskas zal het portret van Ernestine en haar Hogere Relaties dus allicht te hoog gegrepen zijn. Tenzij de Belgische staat een overnamebod doet.

Als we als Ronsenaars in afwachting onze teerbeminde Heilige Maagd en die sp(r)ookjesprinses Ernestine met het witte kapje en haar kroost willen zien op doek, moeten we helemaal naar de Mechelse expo 'De hemel in Tegenlicht.' Die gaat op 21 maart van start gaat in Lamot in Mechelen. Lamot, was dat geen brouwer? Volksdevotie. Adel. Bier. Flandre Profonde. Helemaal. Alleen de Leekies ontbreken. Heilige Maria van Wittentak, bid voor Ronse.

DE BETALENDE RONSENAAR

RONSE: GENIETEN...
MIDDENIN HET GROF VUIL

HET STRATEGISCH STORTPLAN.












EXCLUSIEF BERICHT
HIERNA IN PRIMEUR EEN AANKLACHT OMTRENT DE NIEUWE BETAALREGELING VAN HET CONTAINERPARK.


Sorteerder betaalt voor de sluikstorter.

Het nieuwe tarievensysteem voor het containerpark is een complete miskleun.
Wij vrezen voor massale sluikstort en afvalverbrandingen in Ronse en zijn mooie omgeving.
Wat gaat het saneren van deze afvaldumping kosten?
Mevrouw Van Crombrugge, begrijp ons niet verkeerd.
Wij willen betalen voor afvalverwerking, maar niet aan de onzinnige
voorwaarden van dit afvalbeleid!

De Ronsenaars beginnen het te beseffen bij de eerste bezoekjes aan het recyclagepark.
‘De vervuiler betaalt…?’
Nee, Mevrouw Van Crombrugge, de correcte sorteerder betaalt.
Wie het eerlijk speelt wordt gepluimd!
De rest gaat massaal en lustig afval dumpen en verbranden.
Wij zien de resultaten nu al en weten het verdomd goed als we de reacties
van de mensen ter plaatse horen! Ze zijn duidelijk. ‘Nie mee oes’, klinkt het en hun intenties zijn niet mis te verstaan.

Het systeem, of hoe een citroen wordt uitgeperst…
Men is overgeschakeld naar een puntensysteem bij bezoek aan het containerpark aan de Vierde Maartlaan.
Punt 1 – 6 : waarde van een punt = 2,5 euro
Punt 7 – 12 : waarde van een punt = 5 euro
Punt 12 – 18 : waarde van een punt = 7,5 euro
Vanaf punt 19 waarde van een punt = 10 euro (U zat toch goed op uw stoel, hoop ik).

Voor een auto: 1 punt.
Voor een auto met remorque 1 as: 2 punten.
Voor auto met aanhangwagen met 2 assen: 3 punten.
Met een bestelwagen komen kost u 3 punten.
De retributie hangt dus af van het type voertuig en het aantal bezoeken.

En nu komt het! Grof vuil is extra te betalen!! 3 punten!

Maar heel veel zaken zijn grof restafval geworden!: steenpuin, houtplanken, grof (brandbaar) restafval, vlak glas, eterniet…
Zo tikt de puntenteller aardig aan.
Als je een beetje verbouwt of grote kuis houdt in huis, kom je behoorlijk vlug in een hoge puntencategorie.
Kom je dan af met een aanhangwagen èn restafval, betaal je in de hoogste puntencategorie 60 euro (3 punten voor de aanhangwagen en 3 punten voor restafval)!
Een ander voorbeeld: Zit je in puntencategorie 3 en kom je met wat tuinafval en een kapot kastje in je wagen, dan betaal je 30 euro!!
Te betalen met bankcontact of met proton…!!!
Je kunt ook vooraf betalen aan de stadskassa of met een overschrijving en enkel per schijf van 25 euro. Nu, met 25 euro ga je in dit geval niet ver lopen.

Het systeem is ook niet erg eerlijk: Iemand met een grote break krijgt zijn oude koelkast er wel in. Iemand met een kleine auto moet wél een aanhangwagen gebruiken, met serieuse meerkost tot gevolg.

Ook de parkwachters bevestigen ons dat mensen hun afval dumpen of verbranden.
Trouwens de werknemers van het recyclageterrein zijn het ook beu voor rotte vis uitgescholden te worden.
Alhoewel zij daar absoluut niets kunnen aan doen.
Zij doen hun job, vriendelijk en gedienstig, altijd bereid om te helpen indien nodig.
Zij vragen ons ook met aandrang om te reageren ten stadhuize. Vandaar.













Mevrouw Van Crombrugge,
dat de stad geld nodig heeft kunnen we best geloven.
Heel veel geld…om alle gedumpte afval op te halen in verstoken bermen van
onze mooie Vlaamse Ardennen.
Ik heb trouwens niet ver moeten lopen om enkele foto ’s te trekken: aan de Kloef en op de Glorieuxlaan.

We trokken ook naar onze buren.
In Oudenaarde (waar ze mij eerst niet wilden geloven over de toestand in Ronse…) is het containerpark gratis!!
In Ellezelles is het gratis. Daar hebben ze nu wel een bewijskaart moeten invoeren, wegens massale toestroom vanuit onze Hermesstad…
In Zulzeke is het per gewicht met een aantal kilo ‘s vrijstelling per gezin.

Hoe dan ook, afvalverwerking kost geld. Dat weten wij ook. Voor ons hoeft dat niet gratis! Maar vraag een redelijke prijs!
En beboet voor mijn part de sluikstorter met forse geldbedragen.

Eigenlijk was het systeem in Ronse vorig jaar nog niet zo slecht: 2,5 euro per auto en bijkomend 2,5 euro voor grof restafval. En 25 punten gratis per gezin.
Dat was zeker aanvaardbaar.





Ik hoop dat het duidelijk is dat deze aanklacht een ‘tuupe voor Ronse’ verhaal is.
Ronse en omstreken zijn te mooi om te laten verloederen als vuilnisbelt.
Trouwens, Mevrouw Van Crombrugge, motiveer uw stadsgenoten om aan een betaalbare prijs te sorteren en te recycleren, maar pluim de plichts- en milieubewuste Ronsenaar niet, zoals dat nu het geval is.
Met een goed afvalbeleid wordt onze stad proper en beter.

Dus, fluit deze kwakkel snel terug.
Nie dreupôo, deurepiesen.

Milo Van Driessche.

Buurtcomité Glorieuxlaan
met de steun van héél veel stadsgenoten!!

09 maart 2009

DE BENIEUWDE RONSENAAR

KRONIEK VAN DE GEMEENTERAAD

WIE VULT ZIJN ZAKKEN
MET GRAFSTENEN VAN RONSENAARS?

Dàt wil raadslid Christiane Modde wel eens van schepen Gunther Deriemaker geweten hebben. Wat gebeurt er met die stenen als de concessie verlopen is? Christiane heeft weet van een tweedehandshandeltje ‘in den duik’ met de grafzerken van de Ronsenaars. ‘Hij ruste in vrede’ is in Ronse niet evident. Eer je het weet, sta je als dierbare overledene tweedehands te koop op www. eBay.

De stad verwijdert de ouwe zerken en dan komen ze normaal in het containerpark terecht. Niet allemaal zo blijkt. Sommige schone marbers en gepolijste granieten krijgen hier dan een tweede ‘parallel leven’, bij manier van schrijven. Gunther Deriemaker gaat het een keer onderzoeken.

Een Ronsenaar is er dus nooit gerust in. Of ze verkopen zijn dak boven zijn hoofd vanwege rommelkredieten. Of ze verpatsen zijn grafsteen achter zijn dood gat. Conclusie, je kan je als Ronsenaar beter meteen laten verpoeieren. Hoewel, je dreigt dan wel nog tweedehands te belanden als kruidenassortiment, in pakweg De Pepermolen.

Evacuatie

Van de Pepermolen gesproken, zo vraagt Erik Tack , kunnen de mensen die daar goedkoop en sociaal verantwoord komen eten geen kortingske krijgen op hun parkeerticket? Tack heeft duidelijk iets met gratis parkeren, hetzij voor esculapen, hetzij voor andere sociale gevallen.

Hoewel, eerst als hulpbehoevende met je wagen gaan eten naar de Pepermolen en dan chicaneren over een ticket, ik weet het niet er klopt iets niet aan het plaatje. Schepen Joris Vandenhoucke gaat dat probleem eens voorleggen aan de verkeerscommissie belooft hij Tack. Maar het zal moeilijk liggen, zo weet hij nu al.

Even moeilijk dan wanneer je in een café op de markt onwel wordt van, we zullen zeggen van teveel straffe koffie. Tack heeft onlangs een keer zelf zo’n evacuatie met de 100 met zijn eigen ogen gezien en het was geen slappe koffie. Het hekken aan het begin van de Peperstraat was dicht. En op een draagberrie van de markt helemaal door de Peperstraat op een drukke marktdag, leuk is anders. Eer je de kliniek haalt ben je door half Ronse al dood verklaard als je vanzelf al niet onderweg overleden bent van, we zullen zeggen koffie-intoxicatie. Volgens schepen Deriemaker kunnen d’ambulances pertank langs alle kanten goed door naar de markt. Bijvoorbeeld langs het gat van de post. En als er problemen zijn mogen ze altijd bij hem gesignaleerd worden.

Daar bij die molens





Problemen zijn er zeker voor de bewoners van de Tribury-Baremeers. De stad Ronse stelt de Provincieraad namelijk voor de westkant van Paillartcamp aan te duiden als een ‘zoekzone’ voor de plaatsing van drie windturbines. Erik Tack wil weten wat dat opbrengt voor de stad. Niks zegt schepen Yves Deworm. Ha bon, vandààr. Niks is alvast veel minder dan een mandaat bij pakweg Electrabel, of Aquario, of De Nieuwe Haard.

Maar tegenwoordig staan ze overal die molens. Ge kunt er niet aan uit. Ze zijn goedkoper dan windenergie. En daarbij, ze komen op tenminste 350 meter van elke woning, vanwege ’t lawaai en het gezoem, zo zegt Deworm nog. (Als Deworm iets uitlegt is hij even boeiend als het zomerse gezoem van een windturbine). En 350 meter dames en heren, dat is véél meer dan de afstand tussen het gezoem van de airco van de kliniek en de huizen van bijvoorbeeld de Cammeland.

Brigitte Van Houtte is niet overtuigd van het nut van het onnuttige. Hebben we wel een idee van de impact op het landschap? Yves Deworm zegt dat ze zeker niet op de heuveltoppen komen van de Vlaamse Ardennen om het landschap niet te schenden. Zelfs met de slagschaduw zal er rekening worden gehouden. Zodat de koeien van Agnes hun melk niet keert in de uiers en de kalveren niet onpasselijk worden van het gedraai. Gelijk de Ronsenaars tegenwoordig onpasselijk worden van het nieuwe containerpuntensysteem van Agnes. Nu,die windturbines kunnen nog nuttig blijken als blazers tegen het sluikstorten dat er nu overal in Ronse zit aan te komen vanwege Agnes haar peperdure puntensysteem. Gone with the wind. Of: het onnuttige paren aan het onaangename...

Doorkijklift

Gezoem is er vanavond alvast op de publieksbanken. Drie bewoners van de kanten van de aangeduide ‘zoekzone’ stappen boos op. Het publiek van drie man en een paardekop is daarmee 'gedecimeerd' zoals mijn collega en vriendin madame Marie-Matilde Ketels zeggen zou. Alleen de paardekop blijft zitten. We hebben nog wat hooi op de vork.

Er wordt in de waardeloze want onhoorbare microfoons nog gekeuveld over de schoolbus van Broeke die ’t verkeer daar wel een kwartuur hindert. Pol Kerckhove kent het probleem. In een van zijn vele vorige levens heeft hij er nog gewoond aan ’t schoolke. Kaoties, zegt Christiane Modde. De situatie is er ka-o-ties. Of, om Migraine Farmèr te citeren: Tout est KO.

Net een gemeenteraad, op zo’n doordeweekse maandag van maart. Met zijn allen proberen ze de nieuwe lift van 10 miljoen ouwe Belgische. Er is al een doorkijkraam gebroken. Het stond gebombeerd, merkt Rudi Boudringhien op. Dat heb je als je van het stadhuis een glazen huis maakt. Nu nog grafzerken van glas. Gefumeerd doorkijkglas welteverstaan. Zodat je naar je dierbare kan wuiven.

JOURS DE FRANCE












7.

Biarritz. In de achteruitkijkspiegel van het Citroentje tovert de middagzon weer die magische kleuren in de ogen van Anouk. Al weet ik ze nu, van achter het stuurwiel, niet echt zo scherp te onderscheiden als vanochtend. Kleurenblindheid helpt me daarbij niet echt.

(Na de test met kleurenbolletjes overhandigt de zieltjesknijper van het Psycho-Medisch-Sociaal Centrum Caritas me achteloos de lijst van alle stielen die ik nooit zal kunnen doen. Gevelschilder. Textielbereider. In de Stad der Kleurenblindheid zullen alle nuances van het verradelijke zwart en het onverzettelijke wit mij voorgoed ontgaan).

Toen ze geeuwend uit ons tentje kwam gekropen, hebben haar ogen me voor het eerst met tijdelijke verlamming geslagen. Wat zou ik deze nuances niet zien? Tests zijn maar wat ze zijn. In die van Rorsach zag ik wilde zeeën. Anouk en ik in een sloepje. Dat vertel ik die PMS-droogkloot niet.

Oh I feel so broken
I wanna go home.


De ogen van Anouk. Het linker jade. Het rechter licht koraalblauw. Doorschijnend, als haar wegwerp-pyjama. Uren aan één stuk door rijden we door deze eindeloze Landes. Zijn we nu niet vrij zegt Guillaume? We rijden, we stoppen, we slapen toch waar het ons uitkomt? Georges Moustaki achterna.

Ma liberté
longtemps je t'ai gardée
comme une perle rare
Ma liberté
c'est toi qui m'as aidé
à larguer les amarres
Pour aller n'importe où
Pour aller jusqu'au bout
Des chemins de fortune
Pour cueillir en rêvant
Une rose des vents
Sur un rayon de lune.


Werkelijk àlles in ons bruist. The kings of the road, in ons versleten 2PK-tje dat om de tweehonderd kilometer verzuipt. Meer dan tachtig halen we er niet uit. Op hellingen veel en veel minder. Ik wil alles en niks tegelijk. Wist ik maar wat. Gevelschilder niet dus. En dat verlangen, wat moet ik ermee? Een en al begeerte ben ik.

Ma liberté
Devant tes volontés
Mon âme était soumise
Ma liberté
Je t'avais tout donné
Ma dernière chemise
Et combien j'ai souffert
Pour pouvoir satisfaire
Tes moindres exigences
J'ai changé de pays
J'ai perdu mes amis
Pour gagner ta confiance


Guillaume est mon ami. Met hem en zijn zus Anouk rijden we onze vers verworven vrijheden tegemoet. In één lente is alles veranderd. De wereld van ervoor is verdwenen onder de kasseien. Dogma’s in duigen. We trekken op zoek naar die ene noodzakelijke liefde, onaantastbaar in het midden van contingente ontmoetingen. Het zijn nieuwe termen. Die van na de Walging om de geworpenheid van de eendimensionale mens.

Jean-Paul, Simonne & les autres. De zin van het leven is de zin die we er voortaan zelf zullen aan geven.

Ma liberté
Tu as su désarmer
Toutes mes habitudes
Ma liberté
Toi qui m'a fait aimer
Même la solitude
Toi qui m'as fait sourire
Quand je voyais finir
Une belle aventure
Toi qui m'as protégé
Quand j'allais me cacher
Pour soigner mes blessures


Pornichet. Panne.
La Baule. Panne.
La Rochelle. Panne.
Royan. Panne (op de overzetboot).
Lacanau. Panne.

Anouk wil dat we helemaal doorrijden naar Biarritz. Alles. Voor die ogen in de spiegel aan de wand.

Ma liberté
Pourtant je t'ai quittée
Une nuit de décembre
J'ai déserté
Les chemins écartés
Que nous suivions ensemble
Lorsque sans me méfier
Les pieds et poings liés
Je me suis laissé faire
Et je t'ai trahi pour
Une prison d'amour
Et sa belle geôlière


Biarritz in de ondergaande zon. Panne.

‘Jours de France’.
Verzonnen Journaal.
Copyright Stef Vancaeneghem.

DE BENIEUWDE RONSENAAR

DE RENAIXANCE STEP BY STEP
WIJNSTRAAT VECHT MOEDIG TERUG


Terwijl zich aan het Koopcentrum Plaza bij piekmomenten op zaterdag zowaar steeds vaker klantenfiles vormen, maakt het Ronsese grootwinkelcentrum aan de Cesar Snoecklaan zich naast Hema en Action nu ook op voor de opening van een winkel in goedkope sportartikelen, verwant aan de Franse megaketen Decathlon.

Inmiddels vecht het commerciële centrum in de binnenstad moedig terug. Zo vinden jonge ondernemende Ronsenaars met bewonderenswaardige durf en wilskracht de moed om met nieuwe zaken de zieltogende Wijnstraat een nieuw leven te geven.


Een paar dagen geleden kreeg ‘Marie Store’ een geslaagde booster-impuls met een hernieuwd mooi aanbod van hoogwaardige dameskleding. Ook de handelszaak van Patrick Deweer op de hoek naar de Sint-Hermeskerk zou dra een nieuwe commerciële bestemming krijgen. De Wijnstraat krijgt er bovenaan ook een nieuwe fietswinkel bij. Een initiatief van nieuwe Ronsenaars afkomstig uit Nederland en Frankrijk. En helemaal bovenaan de Wijnstraat krijgt het voormalige huis Merry een stemmige horecazaak als nieuwe bestemming. De Wijnstraat vecht met andere woorden moedig terug en van een commerciële dood is geen sprake.

Tuupe dag na dag

Handelaars melden ons daarbij een groeiende belangstelling van cliënteel tot ver voorbij Oudenaarde. Het verhaal dat Ronse geen of weinig potentieel zou hebben uit het noorden wordt steeds meer doorprikt. We schreven hier eerder al dat het stadsbestuur er inmiddels alles aan doet om zoveel mogelijk panden in de Wijnstraat zelf op te kopen en om te bouwen tot grotere interessante winkelruimten. De doorsteek van Grote Markt naar het Albertpark en de renovatie van de Oude Vrijheid zal de Wijnstraat ( bijvoorbeeld via winkelpassages) in de toekomst nog meer armslag geven, als geïntegreerde winkelstraat in het oude hart van de stad. Dit jaar worden ook de Steenbrugge en het deel van de Zonnestraat tot aan de Kristen Volksbond en Delhaize helemaal gerenoveerd. Als nu ook die kankerplekken op de Steenbrugge (zie onze fotoreportage eerder week daarover) verdwijnen, krijgt de commerciële toegangspoort tot Ronse vanuit Vlaanderen eindelijk de allure die naam waardig.

De Renaixance van Ronse is dus lang niet zomaar een hoera-slogan voor verkiezingen. Het is een samengaan ‘Tuupe’ dag na dag en step by step van de Ronsenaars met onvoorwaardelijk geloof in de toekomst van Ronse, met moedig gedurfd ondernemerschap door jonge en nieuwe Ronsenaars gedragen en ondersteund door de hardnekkig volgehouden uitvoering van het Strategisch Bestuursplan.