10 april 2009

DE BENIEUWDE RONSENAAR

EXCLUSIEVE BERICHTGEVING

BURGEMEESTER LUC DUPONT:
‘GEEN SPRAKE VAN INFORMATIESTOP’
'PERS VOND ZELF DAGELIJKS POLITIERAPPORT NEFAST'








Kloppen die ‘alarmerende' berichten her en der dat Luc Dupont een informatiestop zou hebben afgekondigd? Waarop zou zo’n infostop dan wel moeten slaan? Wat was er de aanleiding voor? Dat zijn de vragen waarmee ‘De Benieuwde Ronsenaar’ de burgemeester confronteerde. Hieronder zijn omstandig antwoord. Heet van de naald.

Luc Dupont: ‘Er is geen sprake van een informatiestop. Sinds ongeveer één maand stuurde politie Ronse dagelijks een communiqué naar de lokale pers met een overzicht van de kleine feiten die zich de dag en nacht voordien voordeden. Ik was zelf niet op de hoogte dat dit systeem van dagelijkse rapportage was ingevoerd. Ik vernam het naar aanleiding van de persconferentie over ons ontwerp-city-marketingplan van vorige woensdag . Het was de pers zelf die nadien liet opmerken dat dit aanleiding was voor het publiceren van allerlei voorvallen die Ronse niet in een gunstig daglicht plaatsen. Zeker vermits wij de enige stad, gemeente of politiezone zijn die dit doen. Een aantal van de persmensen zag er ook de meerwaarde niet van in. Vandaar de beslissing om dit stop te zetten.’

Hoge woorden geven veel wind…

‘Dat hoeft echter helemaal niet te betekenen dat er meteen reden zou zijn om alweer grote woorden in de mond te nemen zoals censuur’, aldus nog de burgemeester. De pers blijft als voordien breed geînformeerd via diverse professionele kanalen.

Luc Dupont: ‘De pers wordt van de feiten geïnformeerd door het Arrondissementeel Informatie Kruispunt (AIK), door de persmagistraat voor de ernstiger feiten en door onze maandelijkse rapportage, ook te consulteren op onze website. We zijn trouwens de enige gemeente die dat doen.’

Met City Marketing de draagkracht van Ronse opkrikken.
Met een nieuw City-Marketingplan wil Luc Dupont vooral Ronse meer uitstraling geven. Verfraaien van parken. Meer groen op de invalswegen. Een nieuw bedrijventerrein aan de Pontstraat west. Herinrichting van het hospitaalgebouw als Textiel Innovatiecentrum. Herinrichting van de Oude Vrijheid als historische stadskern. Een nieuw cultuurcentrum. Een bedrijven-opstartcentrum in de Zonnestraat. Het Kloef-woonproject. Een nieuw stadslogo. Allemaal initiatieven die Luc Dupont met zijn bestuursploeg uitwerkt om de Renaixance van Ronse te realiseren. Dag na dag.

Luc Dupont: ‘Ons project van city-marketing is bedoeld om op een profesionele manier onze troeven in het licht te stellen en zo nieuwe inwoners, toeristen en investeerders naar de stad te lokken. We willen aldus de draagkracht van deze stad opkrikken. Dàt is de essentie. En die tracht ik voor ogen te houden. De rest nemen we er dan maar bij...’

(Copyright: ‘De Benieuwde Ronsenaar’).

09 april 2009

OP NAAR DE 300.000!

STOP HET DO(E)MDENKEN OVER RONSE

Jullie hebben met zijn allen gisteren deze webstek voor de 275.000 ste keer aangeklikt. Waarvoor mijn oprechte dank . Samen stevenen we nu in sneltempo af op de 300.000. Deze blog is inmiddels een echt Ronsies mediaforum geworden waar Ronsenaars van hier en elders zich thuis voelen.

Daarnaast blijft deze auteursblog fungeren als mijn permanent ‘schrijfatelier’ en als parkeergarage voor de onstilbare schrijfdrang waarmee ik sinds mijn prilste jeugd opgezadeld zit. De diverse resultaten hiervan vindt u gaandeweg hiernaast bij de links en in pdf.

Beste lezers, samen met u (in uw zeer diverse comments) blijf ik via ‘De Benieuwde Ronsenaar’ berichten over Ronse en ijveren voor de Renaixance van onze geliefde stad. Los en ongedwongen zullen we alles geven om het Ronse van onze kinderen en kleinkinderen een nieuwe toekomst te geven. Als een open gastvrije en taalhoffelijke stad in de wereld van morgen.

Niets of niemand zal ons tegenhouden om dat steeds mooiere en betere Ronse voor alle Ronsenaars te betrachten. We zullen geen enkel heet hangijzer uit de weg gaan. Als de ‘Schepen van Zwerfvuil’ de Ronsenaars bijvoorbeeld doodgemoedereerd in de traditionele printpers meent te kunnen wijsmaken dat ze met hun grof vuil gewoon naar de Kringwinkel kunnen, zullen we ons daarbij afvragen of ze daar hun steengruis misschien gaan recycleren tot kunst ofzo…

Omtrent de zogeheten ‘informatiestop’ die zogenaamd vanuit het stadhuis dezer dagen zou zijn afgekondigd, behou ik echter als mediaman het volste vertrouwen in een – wel nog breder te duiden en te nuanceren - initiatief van burgemeester Dupont om niet langer lijdzaam toe te zien op dat ongeremde do(e)mdenken omtrent Ronse dat als een sluipend gif zijn weg vindt naar het goedkoopste populisme en extremisme, via de diverse kanalen van de negatieve perceptie.

Tenslotte nog dit. Anonieme comments waarin derden geschoffeerd of gefnuikt worden, belanden hier in de prullenmand. Andere anonieme commentaren die dan weer positief kunnen bijdragen tot het debat zullen hier zoals in het verleden wel verder geplaatst worden. Ze zullen zorgvuldig ingeschat worden op het niveau van hun inhoud.

Aan die anonieme correspondenten doe ik echter deze warme oproep: kom gewoon uit voor uw mening en ga ervoor. Want anders dan sommigen het ons willen doen geloven, ligt de tijd van het donkere obscurantisme en inquisitoire achtervolgingen of represailles ver achter ons.

Tuupe vuir Ronse.

08 april 2009

JOURS DE FRANCE











10.

Port Cros. Mijn maat Bouboule duikt met de anderen naar zeeëgels. Zijn dikke kont blijft bovendrijven. Wit-rode bebloemde bermuda, dobberend op de koele diepte des doods. Daniel Filipacchi gooit jankerige Hawaiaanse gitaren door onze transistor. Sheila, onwaarschijnlijk luchtig idool in de Franse yé-yé saga. Je me croyais à Hawai. Je me croyais au paradis.

Lost in paradise. Ik kijk op van mijn Moleskine-schriftje, zie rondslingerende gele zuurstofflessen. Palmen. Maskers. Tattoo’s. Ze hebben het over hun duikdrempels, over druk en dat je er doof kan van worden of dood van gaat. Ze zijn luidruchtig, doen heel technisch. Ze hebben zeemonsters gezien of geloof ik het niet, soms? Gigantische zwaardvissen. Mogelijks wordt dit straks nog de zomer van de witte haai.

*

In zilveren glinsters zie ik je uit het water komen schitteren, lieve mystieke meermin. Alweer dat tijdloze plaatje. Die onbeschrijflijke elegantie waarmee je van de springplank duikt in het kikkerdrillerige zwembad van het Park. Duizend begerige blikken op jou gericht. Zelfs de eeuwig taterende ouwe badmeester wordt er stil van. En daar bovenop Polnareff die me door de Wurlitzer herinnert aan de stand van zaken tussen ons. Love me, please love me. Je suis fou de vous.

De hele lengte door zwem je onder. Dan steek je je kopje op, schud je je lange gitzwarte haar in het rond. Ik zie opspattende pure schoonheid, in wet-wet-wet-looks. Met je lenige lijfje breng je het hele park aan het dansen. My baby does the hanky panky. Een glanzende dol-fijn. Doch dit schrappen als woordspeling, vanwege te truttig, voor de hand liggend. Voor de hand liggend? I wanna hold your hand. Schrijven is schrappen, al goed papa Hemingway. En dat je altijd het beste onder water dient te houden. Het beste onder water: jij.











Vanavond barbecue en nog meer onwaarschijnlijke verhalen. Vanavond. Als de zon de zoutbanken van het schiereiland Giens rood kleurt. Als de roze flamingo’s helemaal opgaan in de Salins d’Hyères en ik naar jou snak, als een spartelend visje in je vangnet.

Barbecue op verboden vuren, dat spreekt. Iemand wil Canadairs in het water zien storten. Dit gezelschap is gek. De hele dag al dat haantjesgedrag. Van de hoogste rots duiken in hoogst onzeker want ondiep water. (Nekbreuk. Verlamming). L’été sera chaud dans les t-shirts et les maillots. Even apart in de spelonk. Even verdwijnen in de pinède. Dan terug aansluiten, voor collectieve achteloosheid.

‘Sans capote?’

Wat dacht je? Just a perfect day. Quand vient la fin de l'été, sur la plage, alors il faut se quitter. Wie is de papa? Niemand. Iedereen. Radeloze brieven. Sealed with a kiss. Sealed with a baby.

‘Inconnu à cette adresse.’
‘Le numéro que vous avez demandé n’existe pas.’

Als hij weer voorbij is die mooie zomer, zal ze de herinnering aan de spelonk wegwissen in een privékliniek aan de overkant van het meer. Met in de gloeiende hand die van mama. Ver van papa die haar nooit meer wil zien. Zegt hij.

*

Vandaag is Port Cros ons rechtmatig bezit.Ver van de vette naakte lijven van l'île du Levant. Ver van de stinkende drukte in het toeristenhol Porquerolles. Ver van Mylène Demongeot, de namaak-Bardot. We zijn so much younger dan de rest van de wereld. Alle ouwe kasseien hebben we omgewoeld. Zand in de ogen, zout op de huid.

In de schaduw van de rotsen duik ik tussen algen en wrakhout naar mezelf. Je moet van je lichaam een luchtkoker maken, zegt de yoga-meester in het zaaltje van Etikhove. (Lucht voor jou ben ik mijn, lieve mooie Early Bird).

Een stresskonijn ben ik. Met mijn faalangst vermomd als trots. Met mijn vaderloze verlatingsangst, achter dat al te doorzichtige masker van arrogantie. En toch niemand die het gelooft.

Bouboule zegt dat ik me beter maar eens goed moet geven. Dat hij er een paar kent die me wel graag eens van mijn donderwolk willen plukken.

‘Et de bons coups, je t’assure.’

Dat ik het maar te zeggen heb gewoon. Dat ze maar al te gretig naar mijn pijpen zullen dansen. Naar de zijne ook trouwens. Wat moet ik met al die romantiek? Pak ik mij voor Charles Baudelaire, of wa?

Onze bivak wordt ontruimd door de Gendarmerie Nationale, opdagend vanuit zee in Zodiac onder Franse vlag. We moeten mee naar de post. Gevangen als visjes.
‘Mort aux cons’, zegt Bouboule. Handboeien. Boeiend.
Vous les copains
je ne vous
oublierai jamais
diedoe wa didi.
Nieuw hoogtepunt in de Franse muziekstory. Doch niks kan me deren, diedoewa didi dididam dididoe. Ik heb mijn schriftjes en wie schrijft, leeft vele levens. Voornamelijk die van anderen.

Maar voor één dag je Baudelaire zijn.
Voor jou alleen de mooiste woorden vinden.

Je lui dirai
les mots bleus,
les mots qu'on dit
avec les yeux.

Mijn papieren vliegerkes mikken, naar je zevende hemel.

‘Jours de France’.
Verzonnen Journaal.
Copyright Stef Vancaeneghem.