30 april 2009

DE BENIEUWDE RONSENAAR

OPERATIE BOOSTER HET CENTRUM VAN RONSE
VIJF WINKELKETENS BIJ BINNEN DE TWEE JAAR















MET WINKEL MIX VAN OUDENAARDE ALS VOORBEELD

Ronse wil er binnen de twee jaar tenminste vijf bijkomende kwaliteitsvolle winkelketens in de binnenstad bij. Nu hebben zowel Leonidas, Hans Anders, Mobistar, ’t Kruidvat, de Standaard Boekhandel en Allo Telecom al gekozen voor fraaie winkelpanden in hartje Ronse. Burgemeester Dupont wil er nu nog tenminste vijf bij. Hij doet daar met zijn bevoegde schepen Joris Vandenhoucke en de rest van zijn bestuursploeg momenteel veel inspanningen voor.

Zo worden er in het centrum volop winkelpanden aangekocht, samengevoegd en verruimd tot grotere winkelruimten die de betere ketens voldoende vierkante meter verkoopsruimte kunnen aanbieden. Zowel in de Peperstraat als in de Wijnstraat zal deze vernieuwing dra vruchten afdragen en zichtbaar worden. Ronse kijkt daarbij goed naar Oudenaarde. Daar zorgt de mix van winkelketens en kleinere detailzaken voor een booster van de winkelcentrumstraten.


Overigens is er zijdelings ook goed nieuws voor de horeca-Renaixance op de markt. Na de opening vorige week van de indrukwekkende renovatie ‘De Acte’ is nu ook de bouwvergunning goedgekeurd voor het vervallen pand naast Hotel Amour. De eigenaar plant er volgens onze bron een taverne en op de verdieping een beter restaurant.

Alliantie met Oudenaarde, Geraardsbergen en Zottegem

De middelen waarover Ronse en Oudenaarde beschikken zijn veel beperkter dan grote centrumsteden zoals pakweg Gent die met Europese, Federale en Vlaamse ondersteuning zwaar uitpakken met centrummanagement. Steden als Ronse, Oudenaarde, Geraardsbergen en Zottegem daarentegen hebben deze structurele ondersteuning niet. Ze moeten het elk voor zich zien te rooien.

Om een klare kijk te krijgen op deze eigen problematiek, hebben de centrumsteden van de Vlaamse Ardennen besloten hun krachten te bundelen en (met 23 andere steden) samen mee te doen aan de stedenwedstrijd ‘Ondernemingsvriendelijke Gemeente 2009’. Dat is een initiatief van de Vlaamse Overheid die hiervoor twee miljoen euro subsidie klaarhoudt, 500.000 euro per winnend project.

° Hoe kunnen we ons positioneren tegenover de nabijgelegen centrumstad?
° Waarom vestigen ketens zich bij ons aan de rand terwijl ze in grote centrumsteden voor het centrum kiezen?
° Hoe kunnen we de leegstand in onze winkelstraten counteren?

Allemaal vragen waarrond de vier steden elk hun eigen thematiek gaan uitwerken. Zo gaat Geraardsbergen uitpluizen hoe het wonen boven winkelpanden kan worden bevorderd, wil Ronse dus meer ketens in de binnenstad zelf en gaat Oudenaarde zich promoten als shoppingstad. Deze samenwerking is alvast een historische premiere.

Tuupe vuir oes

Of Ronse door dat samengaan dan niet in eigen vel snijdt door mee te gaan in een traject waarin Oudenaarde zich commercieel beter wil promoten? Burgemeester Luc Dupont vindt van niet.

Luc Dupont:‘Integendeel. Samen zullen we allemaal beter worden van de meerwaarde van onze gezamenlijk opgebouwde kennis. Elke stad zal op haar manier van de andere leren. En daaruit zal ieder voor zich de nodige conclusies trekken. Zo wordt iedereen er beter van.’

Met onze vragen over de specificiteit van Ronse met zijn taalgrensoverschrijdend hinterland en de bedoelingen omtrent het Eurodistrict Lille-Tournai-Kortrijk blijven we inmiddels op onze honger.

29 april 2009

DE BENIEUWDE RONSENAAR

ANALYSE VAN EEN WANBELEID

BEWONERS SCHELDEKOUTER VREZEN RAMP
DE NIEUWE (BRAND)HAARD:
EEN VERHAAL VAN VETTE MANDATEN
EN KAPOTTE BRANDBLUSSERS


Het Nieuwsblad pakt vandaag uit met een bijzonder alarmerend verhaal over dreigend brand- en rampgevaar in blokken III en IV van de sociale woonwijk De Scheld(e)kouter. Toen een onverlaat er vorige week een rondslingerende huisvuilzak in het struikgewas aanstak en een bewoner de brand blussen wou, bleek er uit de muurhydrant geen water te komen. Als ze al niet ontvreemd waren, bleken de nog resterende roestige - en dus onveilige - poederblussers bovendien onbruikbaar… vanwege al tien jaar niet meer nagekeken. De controlekaartjes vermelden er 1995 als laatste controledatum. Bovendien ontbreekt het ook nog eens aan pictogrammen die de plaats van de brandbestrijdingsmiddelen aanduiden.

Hiermee geconfronteerd door de krant zegt voorzitter Walter Kerckhove van de woningmaatschappij De Nieuwe Haard de aangehaalde tekorten inzake brandbeveiliging nauwelijks te geloven. Zijn directeur Freddy Cornelis wijst er op dat een keuring door de brandweerchef werd aangevraagd. De brandweercommandant kwam dan gisterennamiddag inderdaad ter plekke: hij vindt de toestand er onaanvaardbaar.

De pot verwijt de ketel

De directeur van De Nieuwe Haard stuurde de bewoners onlangs een boze brief . Daarin zwaaide hij met boetes en collectief ontslag als ze de huisreglementen, ondermeer op rondslingerend vuil, niet beter zouden respecteren. Hij werd - om nogal voorspelbare sociale en juridische redenen – meteen teruggefloten door de hogere bevoegde instanties. En de burgemeester bleek van zijn kant helemaal niet op de hoogte van de brief. Nu zijn het dus de bewoners zelf die de verantwoordelijken van De Nieuwe Haard met de vinger wijzen. Of de geplande komst van een concierge beterschap brengen zal, valt nog te bezien.

Het failliet van de verpampering

Onderliggend wordt Ronse hier geconfronteerd met de totale mislukking van een voorbijgestreefd sociaal systeem en de verloedering van (schreeuwlelijke) woonkazerneblokken die in de eerste plaats moesten dienen om de kiezersklantenbinding te versterken door verpampering en een beloofde prioritaire plek op de wachtlijsten voor sociale woningen. Dat het bestuur met De Kloef inmiddels uitkijkt naar ‘betere tweeverdieners’ zegt daarover alles.

Het was gewezen schepen Bernard Van Den Daele die decennia geleden al als eerste die nefaste woonkazerne-wildbouw door zijn persoonlijk verzet en zijn consequent ontslag als schepen een halt toeriep. Hij luidde daarmee onrechtstreeks ook de nieuwe tijd in van een meer geïntegreerde en aangepaste sociale invularchitectuur op mensenmaat die we nu overal in Ronse zien wortel schieten.

Kluisbergen redden, Ronse laten rotten?

Het Nieuwsblad doet vandaag een oproep tot zijn lezers om alle goed nieuws over Ronse te melden. Een mini-poll wees namelijk uit dat ‘de Ronsenaars’ vinden dat hun stad te negatief wordt belicht door de media. Als promotor van de ‘Renaixance’ waren en blijven we via deze blog de eersten om dat te onderschrijven. Maar wat als De Nieuwe Haard morgen ontbrandt tot een Brandhaard en we dat wel geweten hebben maar nooit geschreven?

Geen nieuws, goed nieuws?

De pers moet ten allen tijde in alle vrijheid los en ongedwongen haar ding kunnen doen. Van verantwoordelijken van ‘De Nieuwe Haard’ die van de Ronsese belastingbetaler een vet cumulmandaat opstrijken om de zaken te besturen (te bestieren?) wordt op zijn minst verwacht dat ze in alle omstandigheden voor de veiligheid van de Ronsenaars zorgen ook al zorgen sommigen zelf veeleer voor vuiligheid.

In Kluisbergen met het geld van de Ronsenaars betere herenhuizen gaan restaureren terwijl Wijnstraat en Steenbrugge staan te verkrotten, is niét de meest dwingende opdracht van De Nieuwe Haard. Dan uit de lucht komen vallen als in Ronse zelf zoiets essentieels als de brandveiligheid niet deugt: zo werkt dat dus niet. Trop is teveel.

De bewoners van de Scheldekouter dienen natuurlijk wel zelf in de eerste plaats hun verantwoordelijkheid te nemen door de huisregels te respecteren. Sommigen doen dat dus duidelijk niet. Diegenen die het wel doen, draaien er helaas op voor de anderen. De problematiek is al vaker ter sprake gekomen in de gemeenteraad. Ere wie ere toekomt: op herhaaldelijk aandringen van oppositieraadslid Eric Vander Eedt (GBIC) meer bepaald in verband met de wildgroei en navenante hinder van de schotelantennes.

Er zou een wissel gepland zijn aan de top van ‘De Nieuwe Haard’. Burgemeester Luc Dupont zou er binnenkort het roer overnemen van de huidige voorzitter. Niks te vroeg. Hopelijk brengt dat eindelijk beterschap voor 'de sociale schande van Ronse' die de verloedering van sommige woonblokken er nu geworden is. Misschien ware het in afwachting voor de verontruste bewoners interessant de bedragen voor de honorering van beheersmandaten bij De Nieuwe Haard op te vragen...

28 april 2009

DE BENIEUWDE RONSENAAR

WISSEL AAN DE CD&V-TOP
VOORZITTER JO CORNELUS
HOUDT HET VOOR BEKEKEN:
LEO VERSTICHEL AAN ZET



Jo Cornelus stopt ermee als voorzitter van de lokale CD&V. Zo te horen vanwege drukke professionele bezigheden en de bijhorende verplaatsingen in het buitenland. Leo Verstichel, tot dusver ondervoorzitter, volgt hem op als plaatsvervangend voorzitter: tot de volgende voorzittersverkiezingen.

27 april 2009

DE BENIEUWDE RONSENAAR

HOU HET RIJKSARCHIEF IN RONSE!

EEN GUNSTIGE WIND
DOET ONDERSTAANDE
PETITIE BINNEN DWARRELEN...


















Klik op de tekst voor details.

JOURS DE FRANCE













11.

Port du Niel.‘ Dieu existe. Je le sens. Il me chatouille la chatte. Avec sa chaleur astrale. Vieille canaille.’

Volgens mijn maat Bouboule is Madame Elsa zo zot als de los zittende voordeur van haar cabanon op het strand van het schiereiland Giens. Op een avond van zwaar opstekende Mistral die het hele ‘Massif des Maures’ richting Bormes paars kleurde, is Maximin, haar tweede man, de man van haar leven, de Grote Liefde van haar Bestaan, met zijn visserssloepje de zee op gevaren richting Port du Lavandou. Uit op een verse dorade voor de grill.

(Naar het zeggen van Madame Elsa had Maximin haar net voordien nog eventjes grondig genomen op het strand. Op een bedje van algen. Ze vertelt het me gretig. Als ging het om de herinnering aan een succulent etentje).

Meteen erna heeft de zee Maximin voor goed gepakt. Sindsdien is het in het hoofd van Madame Elsa nooit meer goed gekomen, treurt haar lijf om de herinneringen aan de zoute zweetgeuren van haar Maximin. En dat ze nooit samen het 'Musée Océanographique van Monte Carlo' hebben bezocht.

Elke nieuwe dageraad die de schepper haar schenkt, jut Madame Elsa de hele baai van het schiereiland af. Ik zie hoe ze om de twintig passen de rand van haar gigantische Printemps-zomerhoed (stro met erop een uitgebreid assortiment zuidervruchten) telkens weer achterop tegen het zwaar gerimpelde voorhoofd tikt. Hoe ze de hele horizon tussen de ‘Pointe des Morts’ en de ‘Pointe Madame’ controleert. Terwijl de zon speels zilveren strepen schildert over het diepe blauw.

Châteaux de sable sont écroulés
La plage est sale d'amours fanés
La ville est pleine de places vides
La route de guet s'est endormie


Amandelvormige zonnebril. Max Factor rouge. Doch overdadig. Net Marguerite Duras op het laatst van haar leven, ver voorbij het succes van ‘L’Amant.’ Nepzijden witte sjaal. Zo weggelopen uit een lied van Christophe, in de transistor van Bouboule.

J'ai entendu la mer
Souvent me fredonner
Tu sais, je m'ennuie l'hiver !
Pourquoi passe-t-il, l'été ?


Madame Elsa is één van de vele aangespoelden die hier op het schiereiland hun geluk komen zoeken in deze levensbedreigende illusie van zon en zee. De dood van Maximin heeft de grote leegte van die verdoken ledigheid nog aangescherpt. ‘La Vie en rose’ blijkt nu een lange nachtmerrie te zijn geworden. Vol heimwee naar de Elzas van haar jeugd, waar ze haar echte leven heeft achtergelaten. In ruil voor deze holle wereld in de hitte van drukke zomers en de eenzaamheid van verlaten winters. De gekoesterde illusie van alle Europeanen die hier de zuiderse droom menen waar te maken in een hut op afbetaling van 'Alain Vaneck Promoteur'.

Een hele jeugd, de eigen warme vertrouwde omgeving, de gezellige groene tuin, de familie, de vrienden, het jarenlang zorgvuldig geweven sociaal net. Dat alles in ruil voor zestig vierkante meter séjour plus kitch-enette. En niet te vergeten een balkon met ruimte voor twee klapstoeltjes. Dit alles ver van de kleinkinderen en de herinnering aan de bevrijdende bel van het wijkschooltje.

Châteaux de sable sont écroulés
La plage est sale d'amours fanés
Bateau perdu cherche son maître
Qui lui rendra la liberté


Doorverkopen blijkt geen optie. Waarheen had ze dan gemoeten? De HLM's van Toulon? En ook niemand die haar nog kent in het luidruchtige straatje vol leven achter de kathedraal van Straatsburg. Eén keer je in het zand bijt, blijf je er liggen tussen je lege flessenongeluk.

Twee verkeerde beursbeleggingen en drie slechte raadgevers later gaat de armoe van de gebroken dromen haar door merg en been, slaat de gekte toe. Dag na dag alleen. De risée van alle spelende kinderen op het strand.

Madame Elsa, comment ça va?

Bateau perdu cherche son maître
Qui lui rendra la liberté
Le port le tient dans sa cachette
Et lui promet de la retrouver


Ze zal haar droom verder alleen moeten uitschreien. Dan een achterkamer in het hospitaal van Hyères les Palmiers. Zonder Maximin. Het wrak van ‘La Madrague’, zijn vissersschuitje, is op een winterochtend aangespoeld in het haventje van ‘Le Port du Niel.’ Geen spoor van Maximin. Zelf gekozen dood? En op het strand niet eens zijn laatste lege fles Ricard, met dit berichtje erin voor haar.

‘C’est la mer qui prend l’homme’.

Jours de France’.
Verzonnen Journaal.
Copyright Stef Vancaeneghem.