26 juni 2009

OVER LEVEN IN RONSE












Twee jonge Ronsenaars, twee vrienden Jonathan Jouret & Yann Verhellen, starten op een dag ‘De Belleman’ op. Een schitterende periodiek voor ‘de fiere en geëngageerde Ronsenaar’. Twee twintigers, studenten nog. De ene in de scheikunde (*) en de andere in de politieke en sociale wetenschappen. Samen gedreven door het Ronse-gevoel. Het geeft van het mooiste wat Ronse vanuit de jeugd op mediatiek vlak de jongste decennia overkomt. Een knap ogend blad. Heel voluntaristisch positief van inhoud. Een onafhankelijk blad dat straalt van het geloof in een nieuw ander en beter Ronse.

Eén van die jongens, Jonathan, komt een paar weken geleden olijk in het chatvenstertje op mijn computerscherm piepen. Laat zijn examens even voor wat ze zijn, schenkt me diezelfde mooie lentedag na twee, drie regeltjes vormelijkheden prompt een Facebookstek voor de hier vijf jaar geleden in deze blog geopperde en sindsdien hardnekkig gekoestere argeloze droom van een Renaixance ‘Tuupe Vuir Ronse’.

700 Facebook-vrienden ‘Tuupe vuir Ronse’ verder maken we echt kennis in een mooie horeca-binnentuin achter de grote markt. Wat volgt, is een openhartig gesprek over het Ronse van nu en morgen. Onze gemeenschappelijke dromen. De vele valkuilen. De hindernissen. De gevaren voor ontmoediging, tegenkanting. De risico’s van politieke en commerciële recuperatie.

Hij is jong, zou één van mijn zoons, (kleinzoon bijna!) kunnen zijn. Hij praat vanuit het hart. Vanuit een oprechte bezieling voor Ronse die we spontaan zonder veel woorden voortaan altijd zullen delen. Vertelt me hoe hij in zijn buurt de Breucq al een paar jaar een volksfeestje uit de grond probeert te stampen. Wat daar zoal komt bij kijken tot en met zelfgebouwde publieke toiletten. Gesleur met tafels en stoelen. De moeizame logge stadhuisregeltjes en de structuren die elke vrijwilliger in Ronse al eens lood in de schoenen schuift bij het uitwerken van een mooi idee. Maar niettemin toch doorgaan. Want dàt is de juiste weg. Zelf als Ronsenaars weer onze straten op. Zelf weer aanwezig in ons straatbeeld.


Die zevenhonderd leden van ‘Tuupe vuir Ronse” zijn benieuwd, vragen ons wat we gaan doen. Wanneer we bijeen komen? Of er misschien bedoelingen achter zitten? En wat met de taal in Ronse-Renaix?

Wij gaan gewoon doen wat elk lid van ‘Tuupe vuir Ronse’ zelf wil en zal doen. Elk op zijn stek dag na dag doorwerken aan het open, taalhoffelijke, hartelijke Ronse van morgen. Stad met uitzicht op de wereld van nu en morgen. Klaar als partner voor de Eurometropool. Een sterke band, een onverbreekbare alliantie van alle Ronsenaars van goede wil.

Tolerant ja natuurlijk, maar daarom niet minder vastberaden opkomend voor meer veiligheid van alle Ronsenaars thuis, op straat , in de bank. Voor correcte maar duidelijke afspraken met alle nieuwe Ronsenaars die hier bij ons hun geluk komen zoeken. Met een verder te renoveren stad. Een nieuwe heropleving voor de commerce in de binnenstad. Met al datgene waarvan we samen vinden dat het gewoon moet omdat het zo voor de hand ligt. Wat we willen is wat elke Ronsenaar ziet en weet en voor zichzelf echt wil. Een veilig, vredig en aangenaam leven voor iedereen in Ronse.

Wat we willen is al het chagrijn, die verdomde vermaledijding van Ronse de afgelopen decennia, dat denigrerend neerkijken op Ronse als achterpoort van Vlaanderen en Wallonië vervangen door ons assertief geloof en onze onwrikbare liefde voor onze mooie maar kwetsbare stad op de grens van culturen.

Het heilig vuur voor Ronse samen koesteren. Het ‘heilige vuur’ voor Ronse doorgeven aan deze jonge mensen, aan de generatie van Jonathan en Yann. Veel mooie woorden? Nee heel concreet, integendeel.

Zoveel jonge mensen die fier zijn over Ronse. Die zich de komende jaren elk op hun manier in hun vak gaan bekwamen en inzetten voor Ronse. In hun fabriek morgen. In hun nieuwe commerce. In de kliniek, in rust-en verzorgingstehuizen als jonge dokters en verplegers. Op het stadhuis als de gedreven nieuwe Ronsese ambtenaren van morgen. In de gemeenteraad als de toekomstige jonge assertieve gekozenen, maakt niet uit van welke partij.

Buiten de stadsgrenzen als Ronsenaars, fideel aan hun roots. In Dubai (dag Geert), China (dag Yoko), Zuid-Afrika (Bonjour Mimi) en overal in de wereld. Samen Ronse promoten. Overal te lande en in de wereld. En Ronse ondertussen verder dag na dag leefbaar maken in Ronse zelf. Dat is wat we samen gaan doen, elk voor zich.


(*) Post Scriptum: Ik schrijf voortaan nooit meer scheikunde als ik het over chemie heb, lees de leuke comment hierna van mijn vroegere basketmaat die het als voormalig UG-professor als geen ander weten kan.

'Over Leven in Ronse'. Virtueel Dagboek.

25 juni 2009

BLOG NOTE

23 juni 2009

DE BENIEUWDE RONSENAAR

HOE ZIT HET EIGENLIJK MET DE KLOEF?












De ontwikkeling van de Kloef in Ronse is in volle gang. Rondom een groot stadspark zullen straks appartementen, geschakelde en vrijstaande woningen worden gebouwd. De gerenommeerde architectenbureaus Crepain & Binst en Stijn Peeters Architecten tekenen voor de ontwerpen van de woningen.

Op dinsdagavond 30 juni organiseert Bokx Wonen bvba in de Cultuurfabriek een nieuwe informatiebijeenkomst over het ontwikkelingsplan voor het woonpark op de Kloef. Er wordt informatie gegeven over de definitieve ontwerpen van de circa 227 woningen en over de planning.














Het derde Ontwerpatelier op 30 juni begint met een presentatie van het plan. Meer bepaald:

° Waar komt welk type bebouwing?
° Welke keuzes zijn er gemaakt?
° Hoe is de voortgang van het ontwikkelingsproces?

Bij de presentatie wordt onder meer gebruik gemaakt van een computermodel van het plan, een zogenaamde virtuele maquette. U kunt als het ware “door het plan” lopen. Daarna mogen de bezoekers hun mening geven over de besproken onderwerpen. Deelname aan het ontwerpatelier Ronse is geheel vrijblijvend.

Ieder die hiervoor belangstelling heeft, is welkom.
Aanmelden kan op de website www.dekloef.be.

22 juni 2009

OVER LEVEN VOOR GEVORDERDEN


Meer dan vijfhonderd. In twee weken. Van een zomerzonnewende in mijn leven gesproken. Ik die, na de onderbreking van mijn actief bestaan, mijn vrienden nog tellen kon op de vingers van één hand.

Vijfhonderd nieuwe amigos erbij. Hoe zou je je zelf voelen? In de wolken, dat spreekt. Zo geliefd door iedereen. Zo overspoeld door een tsunami van nieuwe vriendschap.

En pas op: niet van de minste. Edith Piaf, Alphonse Daudet, Honoré de Balzac, Charles Baudelaire, Verlaine, Madame Bovary, Prins Laurent, La Esterella, Serge Lama. Om er maar een paar te noemen.

Ze is dood zegt u?
Piaf, ze is dood.
Ze bestaat niet zegt u?
Madame Bovary, ze bestaat niet.
Ze is een literair personage van Flaubert.
En Charles Bovary ook niet.
Ook een personage.

Tiens. Mijn nieuwe vriend Gustave Flaubert meldt me nochtans dat hij mij best ziet zitten als zijn vriend. Dat we bovendien zonder van elkaar te weten een hoop gemeenschappelijke vrienden hebben, Charles & Madame Bovary, justement.

Guy de Maupassant. Ook een gemeenschappelijke vriend. En zijn maat Théophile Gaultier met wie mijn vriend Flaubert de bordelen van Egypte afschuimde.

Facebook is Fantastisch. Een soort Eenzame Hartenbureau maar dan zonder Edwin Ysebaert. Een Bond zonder Naam met niks dan Namen.

Je ziet een naam staan bij één van je vrienden. Je vraagt op je beurt: wil je alstublieft mijn vriendje worden? Het zit zo ik ben namelijk de nieuwe vriend van uw nieuwe vriend zodus zo slecht kan ik niet zijn als nieuwe vriend ge kunt op mij betrouwen en als er iets is ge moet maar spreken.

De ander zegt: baja waarom niet zo heb ik er ook weer een nieuw vriendje bij vandaag en ik zit nog maar aan vierhonderd nieuwe vriendjes dat is niet genoeg om de populaire uit te hangen in mijn nieuwe vriendenkring voor minder dan duizend nieuwe vrienden doe ik het niet. En voilà, het is in de sacoche. Alweer een vriendje, een vriendinneke bij.

Meer dan vijfhonderd op een paar weken. Niet te geloven. Meer dan die dag op het basketplein van de Steenbrugge na die klinkende overwinning van onze collegeploeg tegen de goddelozen van den Athenee.

Pas op, het hadden er nog veel meer kunnen zijn. Want er zijn er die je vraag om vriendschap brutaal negeren.

(Nee gij eikel ik denk er niet aan. Wat zou ik je vriendje willen zijn? Ik ken je een beetje, ik. Ik zal me haasten. Ik wéét toch hoe je in mekaar zit? Goed gij! Negeren doe ik je. Met de nadruk op de eerste lettegreep. Dumpen. Vriendje? Een stamp tegen je marbollen dat kunde gij van mij krijgen, ja).

Het leuke aan Facebook is dat je net hetzelfde kan doen. Vrienden dumpen met één druk op de toets. Of nee, subtieler. Eerst zogezegd vrienden bijmaken. Vervolgens wat gaan rondsnuffelen in hun profiel en hun eigen vriendenkring, hun netwerk.

(Haha dat zit dus zo en zo. Tiens tiens tiens. Goed om weten. Die kent die dus en die? Maar nu valt mijn frank, zie! Samen in de club, het atelier, de tempel had ik het niet gedacht.)

Dan, als je het allemaal mooi in kaart hebt: adios amigo.

Zelf hou ik de teller van mijn nieuwe vriendenkring op zo’n vijfhonderd. Soms komt er een bij, dan weer mik ik er een uit. Zo heb ik prins Filip eruit gegooid. Had hij alweer maar zo lullig niet moeten staan zeiken tegen Frank De Winne.

(‘Iek viend het fanasties hier te zijn voor uw décollage naar de chrote ruimte’).

Bart Somers ook. Eruit. Dehors. Politiekers elders wegkopen op contract voor de neus van de kiezer wat krijgen we nu? Wie mijn vriend wil zijn, doet zoiets niet. Eruit. Vriendje af. Vae victis. Guy Verhofstadt daarentegen die kan er wèl nog bij. Je moet er staan voor je vrienden in nood. Louis Tobback? Geen sprake van. Had hij mijn nieuwe vriendinnekes Freya en Carolientje en mijn kameraad Bertje maar niet moeten schofferen. Wie aan mijn vrienden raakt, die raakt aan mij.

Van mijn vroegere vrienden gesproken: ze staan niet in mijn Facebook. Ze vragen me: waar ben je zoal mee bezig tegenwoordig? Toch weer geen boekske aan het schrijven ofzo, asjeblief bespaar het ons het is nu al welletjes geweest met al uw geschrijf moeten we dat dan nog lezen ook.

‘Met mijn nieuwe vrienden’, zo dien ik hen van antwoord. ‘Ik ben bezig met mijn nieuwe vrienden.'

En het is nog waar ook. Nu en dan stuur ik hen een duimpje omhoog. Of dan deel ik met hen een muziekje van op mijn You Tube Juke-Box. The Small Faces. The Yardbirds. Zucchero. Ramazotti. Dylan. Yvan Heylen. Mijn muzikale helden.

Terwijl ik dit schrijf (en heel even switch naar de nieuwe toestand van mijn vriendenkring vanochtend het wordt een verslaving ik zweer het je) is Scarlett-Johansson mijn nieuwe vriendin geworden, zo merk ik bij de lijst van Nieuwe Vrienden.

Catherine Zeta-Jones die heb ik daarentegen weer uit mijn vriendenkring gewalst. Facebook beweert dan wel dat ze het niet eens zal merken omdat ze niet gewaarschuwd wordt van haar verbanning door mezelf uit mijn vriendenkring. Ik weet dat nog zo niet, of ze het niet gaat merken. Het zal haar in elk geval wreed steken. Zeker weten. Onze vriendschap was namelijk bijzonder intens. Met heel veel dingen van haar die ik dan leuk vond enzo. Ze moet het zelf maar weten, Catherine. Altijd blijven optrekken met die hufter van een Michael Douglas.

Nee, mijn nieuwe vriendin Scarlett, dat is pas klasse. Je l’adore. Ik stuur haar sebiet mijn duim omhoog zie. Om te beginnen. De rest moet nog wat groeien tussen ons.


‘Over Leven Voor Gevorderden’.
Virtueel Dagboek.