08 juli 2011

WIETENTAAK






Doer ees ’n plekskie
daade goa
verzeikerst kent
an Wietentaak
boavenoop den bierg
’t ees doer da’k
giel alliene
onder de steeren stoe
mei leuchtsies
bauven en tot onder
moa

Woerom zoa goa tooch
zu ziere vurst gegoen?
g’Het moa doer
ne feermen loer gelapt
moer ien miene herte
'n zoade goa niet duud
ge geift moa kroezje
in de nuud

‘k Druume diksoos
da’k oa weire zie
tuupe noer de kapeele goen
Moer tei’n de kloeren
stoen mien ugen ruud
zoade goa ôl weire duud.


(Op het wijsje van: 'Listen to the rythm of the Rain'. The Cascades).

07 juli 2011

MUIREN 'N VEESCH KLIEN LEIVEN












Ge moet moa nie zee’n
hoe loete da't ees
‘k keen oa zu goed
geift moa liever nen bees

Kieremuik voer tiene
‘n veesche soepterrine
guitelengen van boa
tante Tiene

Bauven ien oa koemer
’t ees ‘t ziene wierd
Koldorak sloet den hoemer
op Oscaar ziene stiert

Adhemar scheuldert
Nero ne poeter
Floeter wiepoot aachter
zienen koeter

Pinocchio ne Polka
aan zienen droed
Zepetto 'n wei nie
woer daat ie stoet

La Belle de Cadix
a des yeux de velours
Mamoe zengt vuir oa
sa chanson d’amour

Iest hier lietsies
vaan Luis Mariano
en Dario Moreno
tuus ne dieken dodo

Oa katse Mimine
n’ees noo niet duud
goa doolekie
ge zoat noo nie gruut














Ieke mien loetsie
‘k loere gedoen
noar oa boakskie
zie moa hier noa stoen

Ien min booze
moer da kuinde nie zien
dwiesse ‘k min vengerst
da aliest zoe goen

Ge zeegt moa ‘k moe vurst
k’en maag nie traineiren
ie ees aal an ’t stuten
wried an ‘t bougeiren

Allei pepaa
tuus azuu verbleiven
'k goe lek daade zeegt
aliest geiven

En muiren ien Ronse
tein de neuchtenk misschiens
’n geu veesch klien leiven
'n geu veesch klien leiven.


(Op het wijsje van 'Mistral Gagnant'. Renaud)

05 juli 2011

DANSEND OP DE PUNT VAN MIJN PEN





Philippe Gilbert wint (bijna) alles, in alle kleuren. Belgische driekleur. Geel. Groen. Rode bollekes. Zou het aan dat nieuwe haarkleurtje liggen?

‘We zijn het onszelf verplicht om goed te leven, niet om goede boeken te schrijven. Een zinvol leven is het meesterwerk waarop je trots kunt zijn.’ (Montaigne . ‘Over de ervaring’).

SK Ronse verliest thuis tegen het grote Anderlecht : 1-4.
‘We hebben nog al eentje verloren hé, Ceetje’ zeg ik hem.
‘Nee pa, we hebben gewonnen’, lacht hij. 37 jaar opvoeding in de touwen.

‘Il ne m’écoute jamais
Car encore ne connaît
Ni remords ni regrets.’ (Stéphane Eicher)

Michael Andrevejitsch Dostojevski, de papa van Fjodor, wordt in 1821 vermoord door zijn lijfeigenen. Ze hebben genoeg van zijn brute gedrag, zijn lijfstraffen en zijn gierigheid. Eerst proberen ze hem te wurgen. Dat wil niet zo best lukken, ’t is een taaie. Bijgevolg knijpen ze zijn ballen tot moes. Misdaad en Straf.

Ik hoop echt voor mijn persoonlijk voetbalidool dat Roland Duchatelet Jonathan Legear, de flitsende rechterflank van heu, Anderlecht, terughaalt naar Standard waar voor hem alles begon. Dit als toemaatje bij zijn aankoopje. Ik weet best wel wat me hierbij nu te horen staat: dat als het van Anderlechttrainer Ariel Jacobs afhangt de nieuwe Standard-eigenaar Legear er best bovenop mag hebben: bij de derde solden.

‘Is dat niet raar, dat Philippe Gilbert nu alles wint?’, vraagt de radioreporter aan Kevin De Weert. ‘Wordt daar in het peloton niet over geroddeld?’ ‘Neen’, zegt Kevin. ‘Phil is door iedereen geliefd’. (Waarom denk ik nu aan VDB?)

‘Overigens zijn wat wij doorgaans vrienden en vriendschappen noemen slechts kennissen en banden die wij met elkaar hebben aangeknoopt voor een bepaalde gelegenheid, uit een bepaald belang, waardoor onze geesten het wel met elkaar kunnen vinden. Bij de vriendschap waar ik het over heb, smelten geesten samen en vermengen zich tot zo’n volledige eenheid dat zij naadloos in elkaar opgaan.’ Montaigne, over vriendschap. Ik was best gaarne Etienne de la Boétie geweest. Bij Montaigne gaan zitten rondhangen, in dat torentje van Château Equem. Tienduizend boeken. Duizend spreuken in de balken gegraveerd. Lezen. Schrijven. Lachen, praten, jezelf relativeren en op tijd en stond een tastevin uit de wingerd errond.

De genadeloze tik van die tennisbal dwars door mijn koptelefoon rechtstreeks vanuit Wimbledon zomaar recht tegen de plataan in mijn tuintje. Novak Djokovic die Rafa tik na tik van zijn voetstuk slaat. De forehand van mijn tennisgod doet het eventjes niet. De tortelduiven laten er hun ballet niet voor. Schaamteloos bekkend, bovenop de treurwilg.




De broze breekbare verre afwezige blik van Charlène onverse prinses in het operettetheater genaamd Monaco. Zo fake als een decor van André Rieu. Monaco, paradijs voor belastingvrije fietsende en frauderende Belgen.

Als het van de formateur di Rupo afhangt worden de dotaties van de familie van Saksen-Coburg Gotha eventjes bevroren. Ziet er wel slecht uit voor het Aziatisch huispersoneel van prins Laurent.

De triomf in de blik van Ann Sinclair, cherchez la femme (entre toutes) achter DSK. 'Sept jours sur Sept' zet de gewezen TV-ster en miljardaire nu haar sterker schouders onder zijn grijpgrage handjes. De Franse schrijfster en journaliste Tristane Banon weet bij deze al wat haar wacht met haar late klacht. Les deux font la paire. Al heeft dat voor DSK een andere betekenis dan voor la Sinclair.

‘Eske jee pas raison?
Anderlecht sampion’
(Lange Jojo).

‘Er is geen moeilijker wetenschap dan dit leven juist en natuurlijk te leven. De allerergste van alle ziektes is het verachten van ons bestaan’. Die sakkerse Montaigne toch.

‘After you climb, up the ladder of time, the Lord God is near. Face to face, in the vastness of space, your words disappear. And you feel like swimming in an ocean of love, and the current is strong. But all that remains when you try to explain is a fragment of song... Lord is it, Be Bop A Lu La or Ooh Poppa Do..’(Paul Simon op zijn best in zijn aanbevelenswaardig nieuw album in 'The Afterlife').

Er wordt een loslopende hond gesignaleerd op de E17 tussen Eke en Nazareth. Wie zou dat kunnen wezen?

04 juli 2011

TUUPE VUIR RONSE

ACHTER DE SCHERMEN
ONDER DE SCHERVEN:
SCHANDE VAN RONSE BAART
CLANDESTIENE TOPKUNST















Terwijl de belastingbetaler miljoenen euro kan ophoesten voor de nieuwbouw van het Bisschoppelijk College, geraakt aan de overkant van de stad het zwaar gehavend voormalig schoolgebouw van het Gemeenschapsonderwijs aan de straatstenen niet verkocht. Staat er op instorten: als 'Visitekaartje van de Schande' van een Stad met Uitzicht.

Maar zie, terwijl het officiële cultuurcircuit het hier binnen de efemere krijtlijnen van snel te vergeten grof gesubsidieerde mooipraters met zogeheten ‘videokunst’ zoekt, blijkt binnen dat zwaar afgetakelde gebouw pure underground en schitterende graffiti-art open te bloeien.

Hierbij enkele parels die door de lens van onze - roekeloze - fotograaf in het kader van een fotografie-bijscholing zijn vereeuwigd. Een riskante fotoshoot die vooral géén navolging verdraagt als u het mij vraagt. En al helemaal niet door spelende kinderen uit de buurt. Want binnen lijkt het zo te zien wel op Blair Witch Project in Ronse.

Ronsese Remake Blair Witch Project

Wie ooit de Amerikaanse horror & mystery-film The Blair Witch Project heeft gezien, kan nooit nog op dezelfde manier bij nacht door een bos lopen. Drie studenten van de filmacademie trekken de bossen in om een docu te draaien over de legende van de heks van Blair. Ze verdwalen echter hopeloos en geraken onderweg een van hun medestudenten kwijt. Tot de twee overblijvenden diep in het bos een horrorhuis bereiken, volgens geruchten het huis van een kluizenaar-kindermoordenaar, waarin ze hun vermiste vriend hopen terug te vinden. Binnen verliezen de twee elkaar op hun beurt uit het oog, elk in andere richtingen afgaand op het geschreeuw van hun medestudent. Dan gaat de cameraman tegen de vlakte. Je wil niet weten wat je tegen de muren ziet.

In de schemerzone tussen schaduw en schijn












Van wat je daarentegen hier in het verlaten schoolgebouw tegen de muren vindt, onthullen we hierbij enkele parels. Gezien die door het oog en de lens van de fotograaf. Geniet met mij van de schoonheid van deze clandestiene ongesubsidieerde Ronsese kunst.













Achter de schermen en onder de scherven van wat ooit de paramedische trots van onze stad was… Als het gebouw al niet gesloopt wordt dan is het nog maar zeer de vraag op de koper deze unieke spontane opstoot van puur artistiek talent redden zal. In het andere geval duiken deze foto’s op hun beurt voor eeuwig in de vierde dimensie van de sepia schemerzone, tussen schaduw en schijn.


Foto’s van Yannic Vancaeneghem.