18 mei 2012

HET KLOERT IEN RONSE

Samen surfen doorheen de lijstvorming voor oktober. Overheen het gewriemel van de partijen. Noem het een tussentijdse balans. Er volgen er nog.

Sylvie & Sylvie

De socialisten gaan dus met Gunther Deriemaker voor het burgemeesterschap. Zo weten we sinds 1 mei. Ze hebben na dertig jaar Ronse besturen een grote enquête gehouden bij de bevolking (aantal deelnemers onbekend) om te vragen wat de Ronsenaars van hen verwachten. Ze zijn daarbij uitgekomen…. op het eerste agendapunt van de Onafhankelijke Alliantie Tuupe Vuir Ronse: Veiligheid. Ofwel zit de alliantie dus goed in het aanvoelen van wat de Ronsenaars willen , ofwel….copy & paste.

Bij de socialisten kan je spreken van twee families. Voor het gemak noemen we die: van Sylvie & Sylvie. Familie één rond lijsttrekker Gunther Deriemaker, met als supportersclub die rond raadslid Sylvie De Bie en haar omgeving. Familie twee rond Pol Kerckhove in de periferie van ocmw-raadslid Sylvie Miclotte en haar omgeving. Neem het van me aan dat Pol Kerckhove vanuit zijn bastion in de omgeving van het Sociale Huis, TIO3, OCMW zijn laatste woord in de strijd om de sjerp nog niet gezegd heeft. Daartussen: Suzy Arijs als buffer. En erna Nedia Gmati-Trabelsi die ten allen kante belaagd wordt…Zie hierna.

Fais-moi du couscous, Marzouki.

Bij de coalitiepartner CD&V zijn de kaarten sinds deze week goed geschud. Ignace Michaux heeft dus – met of zonder de logistiek van baas De Crem- de vijfde plaats binnen. Voor de neus van Brigitte Van Houtte die de eer aan zich houdt en de zesde plaats overlaat… aan advocaat Lahlali.

Later komt daar allicht nog een vrouwelijke allochtone – net als Nedia van Tunesische origine - bij in de persoon van Safia Marzouki. Opmerkelijk toch, op de lijst van Christelijk Democratisch & Vlaams: na jaren aanwezigheid in Ronse is Marzouki vrijwel geheel Nederlandsonkundig. Niet echt een voorbeeld van een geslaagd inburgeringsparcours voor de jongeren.

Over de verdamping van Groen in het moeras van de CD&V-lijst en het slib van Louise Marie is alles hier al geschreven.

Reunie rond Rudi

De liberalen hebben hun Unie bekend gemaakt. Rudi Boudringhien heeft zichzelf op deze reunie al prompt ge-out als kandidaat Schepen van Toerisme. Een nogal bescheiden claim eigenlijk, voor een partij die kan inbreken als derde speler in het bestuur…

In het spel der advocaten die Ronse politiek verdelen (Luc Dupont, Nedia Gmati-Trabelsi, Koen Haelters, Tom Deputter, nieuwkomer advocaat Lahlali ter vervanging van advocate Brigitte Van Houtte) was en is het nochtans uitkijken naar wat meer ambitie, na al de inspanningen van Alexander De Croo: in de achterkeuken van Rudi.

Een handgranaat zonder pin

De N-VA blijft ondertussen hardnekkig op zoek naar 'een vrouw op de lijst'. Rebeccaatje Verhellen is een te lief en te bescheiden mens om het zelf te bekennen, maar ze wordt ongeveer 'gestalkt' dezer dagen om ervoor te gaan. Wie haar een beetje kent, weet welk antwoord ze daarop geeft en waarom. De N-VA–Klijpeboys dromen er ondertussen van de socialisten uit het bestuur van Ronse te kieperen. De man die daar weg moet is Pol Kerckhove. En bij uitbreiding een groot deel van zijn kiezers: lees de Nieuwe Ronsenaars en Nouveaux Renaisiens. Wie de N-VA aan de onderhandelingstafel voor het bestuur van Ronse haalt, zet dus een granaat zonder pin op tafel. Oh ja andere namen die hier al langer circuleren: Erik Derouck, zoon van Germain. En Aaron Demeulemeester, zoon van Jan, kleinzoon van Armand, broer van Simon. Je zou er je eigen jezelf bij vergeten. Aaron Demeulemeester dus. Tot bewijs van het tegendeel welterverstaan.

Tuupe Vuir Ronse: het werkt













Achter de boeiende tweestrijd om de sjerp tussen Dupont (de onbetwistbare dossierkennis, de beleidservaring, de visie ) en Deriemaker (de voeling met de basis, het charisma, de challenger) zit er bij alle partijen een nieuwe generatie Ronsenaars aan te komen.

Persoonlijke ambitie kan en mag daarbij geen enkel probleem zijn. Als die maar gedragen wordt door de wil om deze tolerante gastvrije en taalhoffelijke stad op de grens van culturen op de kaart te zetten in de wereld van morgen.

‘Tuupe vuir Ronse’ laat zich daarbij als onafhankelijke alliantie door niks of niemand inpalmen, imponeren noch inpakken. Elk zijn ding, tuupe vuir Ronse. De politiekers hun kiezers, de media hun lezers.Wat er voor ons hier toe doet, is dat de agendapunten van Tuupe Vuir Ronse vanuit de diverse politieke opinies hun weg vinden naar een transparant en proper bestuur van ons aller geliefd Ronse van morgen. Ten dienste van alle Ronsenaars, niet als platvorm voor een collectie mandaten en eigen affairisme.

Gaandeweg zien we hoe, overheen de onderlinge strijd en de diverse partijperikelen, de echte thema’s komen opborrelen die de onafhankelijke alliantie Tuupe Vuir Ronse de jongste zes jaar hier (en op Facebook ) op de kaart heeft gezet.

Veiligheid is nog maar het eerste ervan dat nu met succes zijn weg vindt naar het bestuur van morgen. Er komen er nog. We zullen doorgaan. Tuupe vuir Ronse.

16 mei 2012

DE GEWELDIGE RECUPTRUC VAN LUC

HOE JE EEN SPONTANE NEUTRALE
BETOGING BEZIGT VOOR EIGEN GEBRUIK

'EEN VLAAMSE MAROKKAAN'
VOOR EEN GEWELDIG RONSE













Op de eigen partij-site bevestigt CD&V Ronse de top-vijf van de lijst die ik hier al eerder meegaf.

1.Luc Dupont
2.Agnes Van Crombrugge
3.Joris Vandenhoucke
4.Jan Foulon
5.Ignace Michaux

Kersverse Nieuwe Ronsenaar Lahlali wil brug slaan


Opmerkelijke nieuwkomer op plaats zes is Abderrahim Lahlali, advocaat aan de Gentse balie die twee geleden naar Ronse kwam wonen. Hij omschrijft zichzelf als ‘een geboren en getogen Vlaming met Marokkaanse roots.’

Hij is vooral de man die aan de zijde van Luc Dupont op het podium van het Klein Marktje namens de culturele minderheden het woord nam vanuit de allochtone gemeenschap op de betoging voor een geweldig Ronse, na de beruchte Terzake-uitzending die Ronse getoond had als een broeinest vol 'degoutante geweldcultuur'. Meester Lahlali omschrijft zichzelf als een man van de dialoog die door zijn politiek engagement een brug wil slaan (bij manier van spreken welteverstaan) tussen alle gemeenschappen in Ronse. Een vlot prater is hij alleszins, die opkomt voor een tolerante samenleving in Ronse.

(Abderrahim Lahlali, zo weet 'Het Laatste Nieuws' inmiddels te melden, is de jonge advocaat die twee jaar geleden het nieuws haalde in de zaak Beliraj, de Marokkaanse Belg die in Marokko van zesvoudige moord werd beschuldigd en daar in de gevangenis verbleef. Lahlali dagvaardde toen minister van Justitie Stefaan De Clerck omdat hij als advocaat van Beliraj geen inzage kreeg in diens 24.000 bladzijden tellende dossier).

Op 7 staat Isabelle Stockman.
Op 8 Diederik Van Hamme.
Op 9 Fanny Verheyen.

De vermaling van Groen

Zoals hier u hier ook al eerder lezen kon, duwt Yves Deworm de lijst. Waarmee Groen zichzelf wegstopt tussen plaats 24 en 28. In de anonimiteit 'ergens' tussen de kop en de staart op de recuplijst van het aloude dirigerend duo D&D (Dupont & Deworm).

Overigens heeft Groen al meteen een ander ‘probleempje’ met zijn overstap naar CD&V. Het Asbestcomité van Louise Marie meldt immers dat het naar de Raad van State stapt: tegen het besluit van …CD&V minister Schauvliege om het voormalige stort Bohez aan de Schorisseweg vol te laten gieten met niet-reinigbaar afval.

Groen haast zich dan wel om zich aan te sluiten bij het comité-verzet tegen de beslissing van de ...CD&V minister. Waarmee het gezichtsverlies en de ongeloofwaardigheid van Groen in Ronse op de CD&V-lijst nu wel compleet is.

Het Louise Marie-comité zelf laat zich bij dit alles van zijn kant duidelijk door niets of niemand inpalmen noch recupereren. Een eerste slag werd al thuis gehaald door het verzet tegen de geplande storting van giftig asbest daar in de grond.

Nu wijst het comité consequent voort op de gevaren van de nieuw afgeleverde vergunning. Het besluit dat CD&V-minister Schauvliege tekende blijkt behalve een vat vol tegenstrijdigheden gewoon een vrijbrief te zijn voor zware – zeer winstgevende- dumping van rotzooi.

14 mei 2012

BRIEFGEHEIMEN

HOE GROEN IS MIJN DAL?


Negenenveertig. Met zoveel waren we om voor hem te stemmen. Op Agalev. Hem: mijn klasgenoot en vriend van altijd. Samen waren we door onze wondere jaren gerold. Hij woonde toen nog in Ronse. Dat ik voor hem stemmen zou, was vanzelfsprekend. Ik kende hem lang genoeg om te weten hoezeer hij de dingen meende waar hij voor stond. Met zijn 49 stemmen werd hij niet verkozen. Later verdween hij uit deze stad.

Ik stemde toen voor meer dan vriendschap. Als overjaarse soixante huitards hadden we beiden wel door hoezeer al die Nanterre- slogans uit onze jeugd (L’imagination au pouvoir! Interdit d’interdire! Sous les pavés la plage!) waren gerecupereerd door de zogeheten traditionele partijen. Enig icoon van ’68 dat al die jaren politiek zichzelf en overeind bleef was Daniel Cohn-Bendit, als groene in het Europees parlement. Vanochtend waarschuwt ‘rooien Danny’ ons voor alweer nieuwe kolonelsdreiging in Griekenland: nadat de Fransen en de Duitsers eerst dat land hebben volgepropt met tanks tegen de Turken en de migranten. ‘Het militair-industrieel complex’, zoals dat toen heette. Het bestaat gewoon voort.

Dus stemde ik op Agalev voor de pioniers van het prehistorisch Groen van pater Kartouchke. Als Wetstraatverslaggever had ik die ook allemaal geïnterviewd voor Spectator. Ik wist dus best waar ze met hun gedachtengoed voor stonden, ik kon me er wel in vinden. En al had ik wat moeite met hun one issue- verhaal: het was eens wat anders. Zo kon het hoe dan ook niet verder met al die pvc-flessen, olievlekken op de Noordzee, nucleaire brol in de grond, kankerkleurtjes in de voeding, fijn stof in je longen, smeltende ijskappen en gletsjers. Ik werd prompt door mijn entourage versleten voor watermeloen: groen van buiten, rood van binnen. Plots was ik een gauchist, een cryptocommunist.

Agalev werd gaandeweg Groen! en kreeg in mijn stad uiteindelijk wel een paar vertegenwoordigers in de raad. De eerste kwam op voor herlokalisatie van de industrie die tot diep in het hart van de stad was komen kruipen. Door dezelfde mensen bij wie Groen nu onderdak zoekt, werd hij danig onder druk gezet dat hij gedegouteerd de strijdbijl in de zwaar vervuilde ‘Muilebeike’ smeet.

Daarna volgde er een moedige groene madam: door alweer dezelfde mensen bij wie Groen nu soelaas zoekt werd ze neerbuigend weggelachen,met zichtbare verveling beluisterd, voor de rest straal genegeerd. En toen zat het groene verhaal erop.

Of toch niet helemaal. Tijl Bondue, toenmalig voorzitter van de socialisten alhier bood het losgeslagen Groene bootje van Ronse een veilig thuishaventje voor de verkiezingen van 2006. Die progressieve gastvrijheid zou hem zuur opbreken. Ze leverde Groen géén zetel op. Maar door het spel van doorschuivende zetels kreeg Groen er eentje gratis bovenop: een bijkomend cadeau van de S.Pa.

Een gegeven zetel waarmee dan zes jaar lang totaal niks werd gedaan. Daarover bestaan hier twee versies. Versie één: omdat er niet naar Groen geluisterd werd. Versie twee : omdat Groen zelf er niks mee deed. Ik ga voor het tweede. Assertief dat ben je zelf.

En nu? Omdat de CD&V Ronse - totaal op drift - de paar honderd stemmen van Groen weg wil plukken van bij de eigenste coalitiepartner, wordt er in volle aanloop naar de verkiezingen haastig een transfertje geregeld en schuift groen de gekregen stoel van de sossen onder het zitvlak van de groene mandataris door naar de overkant: bij de CD&V. Te gek voor woorden. Hoe groen is mijn dal? Zo groen als een beloofd mandaat. Proper besturen heet zoiets.

Beste Groene mandatarissen van Vlaanderen, als ik naar Groen! surf en daar op ‘Onze mensen’ tik, zie ik al jullie namen staan. Veel mensen daartussen van wie ik graag nog iets leren wil, als het gaat om politieke ethiek en groene politiek.

Maar vergeet het dus voortaan wat Ronse betreft.
Dit is er helemaal en ver over.
Naar het schijnt een primeur in de provincie.
Geen alvast om fier op te zijn.

De partij waar Groen hier nu politiek asiel zoekt (naar verluidt met beloftes over het hoofd van de groene en andere kiezers, vervolgt in oktober) bezit momenteel zowel de burgemeesterssjerp als het schepenambt van Openbare Werken. Wel, eer jullie het nog een keer over verkeersleefbaarheid voor ‘stappers’ en trappers hebben, nodig ik jullie uit om met mij door het dal te fietsen. Dan zien we wat er met die verkeersleefbaarheid al die tijd gedaan is.

Ronse is een regelrechte ramp voor ‘trappers’ en ‘stappers’.

Net op een moment dat Groen ook in de peilingen eindelijk wat meer ‘ruimte’ krijgt tussen het ‘liberaal socialisme’, het ‘sociaal liberalisme' en het 'nihilisme' van de CD&V, gooit het zichzelf hier in Ronse te grabbel als pasmunt(je) in de strijd om de sjerp. Dit is het omgekeerde van Proper. Dit is zielig. Walgelijk opportunistisch.

Ik roep jullie op dit volksbedrog te annuleren. Nu ongedaan maken.
Doen: voor het laatste restantje fatsoen alhier van Groen.

(Aan Eva Brems, Freya Piryns, Meyrem Almaci, Mieke Vogels, Wouter De Vriendt, Bart Staes, Lucas Vander Taelen, Filip Watteeuw et les autres. En neen sorry: niet aan Meuleman Elisabeth uit Mater: had beter kunnen weten...)