16 juni 2012

BLOGBOEK

STEKEZOT VAN RONSE OF VAN HET GELD?

Dertig jaar geleden kreeg je hier als burgemeester van Ronse een maandverloning van 35.000 toenmalige Belgische frank.

Lokale politiek werd gezien als het dienen van de res publica. Er mocht dan wel een beloning tegenover staan. Maar je diende zelf voor je inkomen te zorgen. Want er werd ervan uitgegaan dat lokale politiek nooit een beroep kon zijn. Advocaat of onderwijzer, het maakte niet uit. Een politiek ambt werd in het slechtste geval gecumuleerd met een sinecure in de ‘bevriende’ aanleunende organisaties van vakbond of mutualiteit.

Gaandeweg werd die verloning echter fors opgetrokken. Ondermeer om politiekers te beveiligen tegen de verlokkingen van allerlei ‘parallelle geldstromen’.

Zodus verdient een schepen van Ronse nu al om en bij de 2.000 euro per maand. Voor de burgemeester mag het nog iets meer zijn.

Dat is geld. Meer dan datgene waarmee heel wat Ronsenaars het maandelijks moeten zien te rooien. Voor sommigen in het huidige Ronsiese bestuurscollege die er geen eigen beroepsactiviteit naast doen, blijkt dat geld bovendien het enige 'beroeps'-inkomen te zijn geworden. Bij heel wat Ronsenaars wekt dat de argwaan van politiek om het geldgewin.

Die Ronsiese zelfverklaarde ‘beroepspolitiekers’ maken er bovendien zelf een punt van dat zij tenminste als ‘professionals van de politiek’ dag en nacht (…) ten dienste kunnen staan van de Ronsiese goegemeente. Lees: terwijl de anderen ernaast nog bezig zijn met hun job of hun studies of wat dan ook. Het klinkt niet echt overtuigend.

Voor anderen die wel een eigen apart beroepsinkomen hebben is lokale politiek op bestuursniveau (lees in het schepencollege) in elk geval meer dan een aardige bijverdienste geworden. Mooi meegenomen om er pakweg het zwembad mee te financieren, dure skivakanties mee te betalen of dure wagens en motoren op na te houden. De Ronsenaars zien die weelde, kijken ernaar en kweken een gevoel van anti-politiek.

De inzet is daarmee verschoven (uitgeschoven) van de res publica naar zichtbaar geëtaleerd geldgewin. Dure huizen. Appartementen. Buitenverblijven. Immo- en andere business. De betere 'tweeverdieners' zijn niet zozeer diegenen die naar de Stadstuin moeten worden gelokt.

De eerste die deze verregaande 'professionalisering' van de lokale politiek open en bloot etaleerde, was ooit een kandidaat voor de gemeenteraadsverkiezingen. In de toenmalige AZ had hij een keer becijferd hoeveel hij als schepen zou krijgen. Hij publiceerde dat bedrag. Zette ernaast hoeveel uren per week hij zich daarvoor wou inzetten. Totally not done natuurlijk. Het werkte ook averechts. Maar hij kwam tenminste uit voor datgene wat sommigen vandaag in de praktijk doen. En dus nu bovendien ook al beginnen uit te spelen als argument: volledige beschikbaarheid.


De sjerp

De hele inzet van de verkiezingen in oktober draait om de sjerp.
Of Luc Dupont hem houdt, dan wel of Gunther Deriemaker hem krijgt.

Het wordt hoogst interessant om zien wat de CD&V gaat doen als blijkt dat Gunther Deriemaker de meeste stemmen krijgt en de SP.A de grootste partij wordt.

Zal de CD&V ook nog langer de - onbetrouwbare- beleidspartner van de socialisten blijven: zonder het burgemeesterschap van Dupont? Ik denk het niet.

Want ook al loopt de CD&V dan het Sint-Hermestorenhoge risico om, zoals de bidsprinkhaan, opgepeuzeld te worden door de nieuwe partner na de liefdesdaad de verlokkingen van de macht zijn niet en nooit te onderschatten. En het zullen Wim Vandevelde, Lieven Dhaeze en Paul Carteus niet zijn die er enig bezwaar zullen tegen hebben dat de ‘vermaledijde socialisten’ uit het bestuur worden gemikt: om dan zelf ten stadhuize hun entree te maken.

Wat de liberalen betreft, het is bij monde van Rudi Boudringhien al gebleken met hoe weinig die hier tevreden zullen zijn. Overigens liet Alexander De Croo het in de Sint-Sebastien naar aanleiding van de hereniging zelf al koeltjes weten: een coalitie in Ronse kan met élke - democratische - partij.

Wat de Groenen van Ronse betreft, die hebben de switch naar de macht (en het geld dat aan een schepenambt hangt) al lang gemaakt.

Gunther Deriemaker zou op die manier wel eens de stemmenkampioen van de grootste partij kunnen worden: in de oppositie en…tegelijk werkloos. Net als de voorzitter van het OCMW.

Ik moet daarbij denken aan wat baron Paul-Henri Gendebien van het Rassemblement Wallon me ooit in het zonnige Warandeperk op een bank van achter zijn pijp toelachte:

‘Garçon, en politique
comme en amour
ni jamais ni toujours.’

En hij blies een wolk toebak ‘vlak’ in mijn wezen.

Tuupe vuir Ronse.

12 juni 2012

TOEVALLIG HEDEN

REQUIEM VOOR MAX







Kathy was gek ze kwam uit Holland. Volgens één van mijn broers hebben ze daar allemaal een slag van de molen. Ik kom uit een groot gezin. Met dubbele zegels Valois en korting in de Zoo van Antwerpen.

Ons huis zat altijd vol inwonenden, luidruchtige tafelgasten, priester-leraren, gastprekers die zouden blijven logeren na hun toespraak, zangknapen uit Wenen, meisjes uit Desselgem, Leupegem of Pottes, Karoli een Vervolgde Christen uit Hongarije die op uitdrukkelijke vraag van de Katholieke Kerk door mijn grootvader gered was van de gruwelen van het bolsjewisme (en nu wisten ze er verder geen blijf meer mee), nonkels en tantes, grootnonkels en groottantes, chauffagisten die onder de ketel woonden.

En Kathy die hele middagen blokfluit speelde op zolder. Altijd dezelfde paar noten. Om helemaal retteketet van te worden, zelfs zonder windmolens in de buurt. Tenzij de grote staatslieden die in de veranda plannen aan het ontvouwen waren om het vaderland te redden van de ondergang.

(Kathy op onze zolder:)
‘Zie die boerinnekens
de rokskens waaien
van achter en van voor
je ziet er los en door’.

Dan dat dwaze danspasje over versleten balatum.

Wat Kathy bij ons kwam doen, was hoogst onduidelijk. Behalve blazen op haar blokfluit, bladerde ze de dagen door in bladen met afwisselend Elvis en Paul Anka op de voorpagina. Als haar door de Hogere Overheid in huis wat dan ook gesuggereerd werd, had ze het ‘feel te druk wat dacht je?’ Of dan ‘strookte het gefraachde niet met de bepalingen van haar opdracht.’

‘Ik ben hier het ooh père meisje. Toch jawel?’

Het klonk zo in- tel-li-chent dat er niet verder werd op aangedrongen.

Kathy bleef maar één winter. De koude winter waarin ik elke avond tot Maria van Wittentak bad om te genezen van een ooronsteking. Toen de dokter na zes weken mijn ‘otiet’ voor bedwongen verklaarde en ik daarop eindelijk naar de tuin kon hollen lag Max, ons eekhoorntje, zo stijf als een Pinus uit Austria in zijn kooi, de pootjes richting beiaard Sint-Hermes.

‘Je mag zo’n diertje alleen voederen met halfzachte Chouda en botermelk, grijnsde Kathy. Ze wou wel even een requiempje zingen voor Max. Om waardig afscheid te nemen. Want alle wezens dood of levend zijn schepselen gods.

Toen het lente werd, verdween Kathy voor goed uit ons huis. Iedereen opgelucht. Later kreeg ik een briefkaart met allemaal tulpen erop. Wanneer kwamen we haar eens bezoeken in haar instelling? Dan zouden we de mergelgroeven kunnen verkennen enzo.

Om ons te troosten voor de dood van Max loste grootvader op een morgen een dozijn ganzen in onze tuin. Die was hij gaan halen in D’Hoppe aan de radar. De Hogere Overheid keurde het ganzenproject prompt af. Om hygiënische redenen.

De ijzeren tuintafel, de hangmat, de plooistoelen. Alles werd grondig ontsmet. Het was op een vrijdag. Aroma’s van karnemelk en kabeljauw mengden zich met de scherpe prik in je keel van ontsmettingsmiddel alom. De dieren werden geëvacueerd naar de vijver aan de Hoge Mote alwaar hen na onderhandelingen met de conciërge asiel werd verleend.

Een van mijn broers bleef ontroostbaar om de dood van Max en trok zich terug hoog onder de dakpannen. Ik zou hem pas maanden later terugzien toen hij met zijn Puch tegen de Peugeot van paster Regibo was gekletterd boven de Kruissens en zijn knie zo dik stond als de basketbal van BC Sfinx op het pleintje voor de deur.

Toen werd hij van de zolder beneden gedragen en verzorgd. Omdat ik geholpen had bij zijn evacuatie, verleende hij me daarna bij wijze van gunst toegang tot zijn onderduikadres omgetoverd tot Donkere Kamer en leerde hij me foto’s ontwikkelen . De eerste foto die we samen tot leven brachten in het ontwikkelbad (dat rook als een ontsmettingsmiddel tegen de ganzendrek) was er een die hij genomen had van Kathy met haar blokfluit.

(Requiem voor Max, door Kathy:)
'Als het lente wordt
dan breng ik jou
tulpen uit Amsterdam.'


TOEVALLIG HEDEN. Roman online.

11 juni 2012

BLOGBOEK

GPS BESTEMMING: STADHUIS RONSE

Om Ronse verder te besturen hebben CD&V en SP.A ook na 14 oktober een stevige meerderheid nodig. Liefst met marge bovenop de 16 van de 29 te begeven zetels. Met de opkomst van de N-VA, de reunie van de Ronsese liberalen en de sterke présence van Vlaams Belang in Ronse is de kans echter klein dat beide bestuurspartners die stevige meerderheid samen nog halen. Daarom zal er dienen gepraat te worden met een derde partner.










Eerste Schepen Gunther Deriemaker (zie ook vorig bericht) profileert zich prompt als kandidaat-burgemeester van Ronse. Hij heeft daar zo zijn redenen voor. Scheelde het vorige keer welgeteld 2 stemmen met Luc Dupont en pakweg 500 stemmen als partij, dan gaat Deriemaker nu onomwonden voor de dubbelslag. Zelf stemmenkampioen en de SP.A weer grootste partij van Ronse.

Daarbij hengelt Deriemaker zo te zien in de eerste plaats naar de verloren protest-stemmen die het salonsocialisme van de voormalige Bond Moyson- en ABVV-bonzen onderweg is kwijtgeraakt aan het Vlaams Belang.

Van veiligheid maakt Deriemaker nu het eerste campagnepunt. Veiligheid is echter het uitgesproken thema waarop vooral door dat Vlaams Belang zelf (en voor een stuk ook door de Open VLD) vanuit de oppositie is gehamerd.

De oorzaken van onveiligheid worden door de oppositie precies gezocht bij een al te tolerante socialistische ‘klantenbinding’ van de instroom uit Wallonië en Brussels allochtonië.

Het ere-palmares van Luc Dupont










Luc Dupont is een van de beste burgemeesters van Ronse ooit. Of hij dat blijft of niet, wat mij betreft heeft hij zijn eretitel als burgemeester al dik verdiend. De eerste burgemeester van Ronse met strategisch plan, visie en een hoop blijvende realisaties. Het lijstje is indrukwekkend:

Renovatie van het centrum.
Uitbouw van de Sportzone.
Startersbedrijvencentrum.
Nieuwe bedrijvenzone.
CC De Brouwerij
Het TIO3 Innovatiecentrum
In september: opening van De Ververij.

En met de Stadstuin als zijn weliswaar grootste – en moeilijkste- uitdaging. Geen ander voor hem heeft de aanblik van Ronse zo ingrijpend veranderd. En als het al teamwork kan genoemd worden (vooral duowerking met Yves Deworm), dan is Dupont er alleszins de drijvende kracht achter. Zijn leiderschap staat buiten kijf.

Waarom Dupont met dit palmares op zak eerst wel en dan toch niet stoppen wou heeft alles te maken met zijn eigen opvolging. De CD&V kreunt onder de ambitie van haar top. Dupont probeert de eenheid van zijn ploeg onder controle te houden. Al lukt hem dat met jonge wolven in schapenvacht niet altijd zoals hij willen zou. Dat Agnes Van Crombrugge op plaats twee staat, heeft zij behalve aan de vrouwenemancipatie binnen de lijsttop ook en vooral te danken aan haar kiezers. Dat Brigitte Van Houtte niet op vijf staat, ‘dankt’ ze daarentegen aan de kiezers van… Ignace Michaux.

De Gok van Groen en Het Paard van Troje

Met zijn Strategisch Plan en zijn groene vingers naar de heuvels, met zijn kordate aanpak door de groendienst, met zijn al eerder genoemde Stadstuin wil Luc Dupont van Ronse een stad maken die behalve de betere tweeverdieners ondermeer ook de kiezers van Groen bekoren kan. Op die manier kan je de overstap van Groen ook plaatsen. Al roepen de manier waarop en de timing grote vragen op.

Groen beweert dat het als progressieve partij beter aan zijn trekken kan komen bij de CD&V dan bij de SP.A. De CD&V als dé progressieve partij van Ronse? Als het van voorzitter Leo Verstichel en het ACW afhangt misschien wel. Maar Agnes Van Crombrugge, Ignace Michaux en (fractieleider) Diederik Van Hamme staan niet bepaald geprofileerd als de meest progressievelingen van Ronse.

Innoverend lijkt alvast het aantrekken op plaats 6 van de nieuwe Ronsenaar Lahlali. Door insiders van de partij nu al bekeken als ‘Het Paard van Troje’. We zullen zien.

Of dit alles voldoende zal blijken om Luc Dupont op de burgemeesterstoel te houden, daarover beslist de kiezer en alleen de kiezer.

De echokamer van de Grote Leider

De N-VA van Ronse lijkt wel de echokamer van Bart De Wever in Antwerpen en diens luitenant Siegfried Bracke in Gent. Alle kwalen van Ronse komen van de sossen en dus moeten ze eruit. Conferatur Bart De Wever burgemeester van Antwerpen en Janssens buiten.

De N-VA wil het huidig bestuur dus breken en zelf mee besturen. Een meerderheid van N-VA en CD&V met de liberalen is daarbij de natte droom. Alleen: zowel de CD&V als de liberalen weten dat ze daarmee zichzelf opdoeken en Ronse in afwachting totaal onbestuurbaar wordt.

Zie als voorsmaakje daarvan alleen al de heisa rond de komst van Joke Schauvliege tussen de chef van de Nieuwe Dragers Alliantie (N-DA) en Schepen van Fiertelzaken Agnes Van Crombrugge.

Noch Poverello-paternalisme noch cliëntelisme



Toch kan de N-VA een meerwaarde betekenen: door Ronse via de N-VA impact in Vlaanderen de plaats terug te geven die ze is kwijtgespeeld na een halve eeuw faciliteiten. Zelfs de verenigde liberalen zijn daar nu in Ronse eindelijk mee klaar.



Van liberalen aan het roer van Ronse gesproken. Door hun reunie krijgen zij allicht de sleutel toegespeeld voor de nieuwe bestuursmeerderheid, als onmisbare derde partner. Zonder twijfel kunnen ze die sleutel zwaarder verzilveren dan alleen maar met een schepenambt van Toerisme. Met een stevige liberale knip op al die klantenbindende geldstromen en machtsbestendigende topbenoemingen, cumulaties en affairkes in de marge van de macht bijvoorbeeld. In volle vrijheid en rechtvaardigheid.

Want als de CD&V van Luc Dupont hier echt een stijlbreuk wil met de postjesbedeling en de grensoverschrijdende Sinterklaaspolitiek van het Sociaal Feestpaleis, dan zal ze deze keer wél alles vooraf grondig dienen af te punten met haar partner(s). De zomerzonnewende is altijd een goed moment voor een nieuwe dageraad... Want hij zal rap weer voorbij zijn die mooie zomer.

En dan gaat het niet alleen over de faciliteitenkwestie of straatnaamborden. Want als we die paternalistische zieltjeszoektocht met armensoep van Poverello in Ronse liever kwijt zijn dan arm, dan de georganiseerde OCMW-kiezers-klanten-binding evenzeer. Tuupe vuir Ronse.

VADER OP VADERDAG

GENIETEN MIDDENIN DE LUIERS





Vorig weekend was het nog geduldig rondjes draaien met vrouw en zoontje op de zomerkermis. Maar zeg nu zelf : op vaderdag vader worden van een dochtertje, wie wil daar niet voor tekenen? Proficiat aan de fiere pepaa, mama An en het broerke van Felien. Voor Eerste Schepen van Ronse Gunther Deriemaker, op 14 oktober de challenger van Luc Dupont voor het burgemeesterschap, kan het jaar nu al niet meer stuk.